esthernaarzimbabwe.reismee.nl

Derde week

Dinsdag 29 maart

Normaal gesproken gaan we op maandag naar de ‘shops’, maar door Pasen werd dit dinsdag. Wat boodschapjes gedaan voor mezelf (je hebt in principe gewoon 3 keer per dag maaltijd maar als je iets anders te eten wilt moet je dat zelf halen). Na 2 weken toast met jam als ontbijt was ik t toch wel een beetje zat. Sterker nog, ik kan geen jam meer zien. Dus ik heb chocopasta gevonden in de supermarkt. Over het algemeen is alles best goedkoop of gewoon betaalbaar hier, maar natuurlijk niet mijn chocopasta! $5,49 !! Maargoed, ik kan nu wel weer lekker ontbijten. Want ja, ik eet normaal gesproken thuis voor het ontbijt elke dag 2 broodjes chocopasta, dus die traditie kan ik nu mooi voortzetten.
Na de boodschapjes doorgelopen naar een andere soort supermarkt. Het heet the Fresh Food Market, en je kan me daar toch een partij lekkere smoothies drinken. Ze hebben een soort cafeetje aangesloten aan de supermarkt waar je, naast allerlei ander lekker eten, je eigen smoothie kan samenstellen met vers fruit en dan de keus uit ijs of yoghurt. Dat gaat er wel in met nog steeds temperaturen van 30+ hier! Daarna een mini pizza voor mijn lunch gehaald en verder een normaal dagje op de opvang gehad.

Door de aanhoudende droogte zijn ondertussen alle tuinslangen en sprinklers weer tevoorschijn gehaald op Chipangali, om alles mooi groen maar vooral goed nat te houden!

Woensdag 30 maart, donderdag 31 maart en vrijdag 1 april

Vandaag samen met Zoë (iemand van de leiding die zich voornamelijk bezighoud met de carnivors) en een andere vrijwilliger Josefin, voor 2 dagen vertrokken naar Matopos. Hé, klinkt bekend nietwaar? Jazeker, dit is waar ik zondag geweest ben voor mijn dagtrip, maar nu zijn we er voor andere doeleinden. Een stukje verder het natuurgebied in ligt een grote boerderij met voornamelijk koeien en een enorme lap grond. Chipangali is met deze mensen gaan samenwerken omdat ze veel overlast hadden van hyena’s en luipaarden. De eigenaar zegt dat ze zijn koeien opeten en daarom wil hij ze van zijn land af. Nou kan dit helemaal niet, maar weet die man veel. De meeste boeren zullen ze proberen af te schieten, maar gelukkig zijn er ook mensen die Chipangali inschakelen. Wat wij daar dus doen: Chipangali is geïnteresseerd in het doen en laten van deze hyena’s en luipaarden. Daarom worden er sinds een aantal jaar vallen gezet op het land van deze meneer. Af en toe loopt er een hyena of luipaard in de val, deze wordt dan opgehaald door Chipangali en verblijft een paar dagen hier om vervolgens (met een radiohalsband) weer uitgezet te worden een paar kilometer verderop. Wij blij, omdat we het dier kunnen volgen, de meneer blij omdat hij denkt dat deze van zijn land af is. Nou snapt hij bijzonder weinig van dieren, want als je hier woont heb je nou eenmaal te maken met het territorium van verschillende wilde dieren. Deze kan honderden vierkante meters beslaan, en het maakt ze echt niet uit of dit dan midden door zijn land loopt. Eigenlijk moet de mens hier zich aanpassen, maar dat willen of snappen ze natuurlijk niet.
Sterker nog, zolang er dieren van zijn land afgehaald worden trekt dit juist alleen maar meer dieren aan. Stel een luipaard heeft zijn familie verlaten om zijn eigen territorium en familie te gaan vormen, die loopt dan langs het land van deze meneer en denkt hebbes! Er is hier niets te zien of te ruiken van andere dieren, dit is nu van mij. Dus het is een continu probleem.
De ervaring nu, met het iets verderop uitzetten, is dat de eigenaar geen last meer van ze heeft en er dus ook geen nieuwe dieren bijkomen. Prima systeem.

Ook zijn er behoorlijk veel ‘camera traps’ geplaatst, deze maken een foto wanneer er iets beweegt. Dus via de camera’s is ook na te gaan welke dieren waar leven.
Helaas zijn er weer die stropers die alles verpesten. Ze plaatsen overal waar ze maar zin hebben ‘snares’. Deze vallen zorgen ervoor dat hoe meer een dier beweegt, hoe strakker ze gaan zitten (ik weet niet precies waarvan ze gemaakt zijn, maar het snijd in ieder geval in hun huid). Hierdoor sterven ze door uitdroging of doordat ze dood bloeden. Want wat het hele verhaal nog stommer maakt, de stropers checken lang niet altijd al hun vallen, dus de dieren gaan daar gewoon dood, zonder dat die dood maar ook iets betekend.

Ook hebben ze al regelmatig de vallen en camera’s van Chipangali gesaboteerd of meegenomen. Dit is natuurlijk ontzettend zonde van dit dure materiaal, vooral aangezien Chipangali niets doet met gegevens waar geen dieren op staan. We doen immers geen onderzoek naar de stropers, maarja dat weten die stropers dan weer niet.

Kortom: een hoop gedoe. De reden dat wij erheen gingen is omdat Kevin en Nicky (de eigenaars) een paar dagen weg zijn. Daarom moeten alle vallen gesloten worden zodat er zeker weten niets gevangen wordt tijdens hun afwezigheid. Tenminste, dit is wat die meneer denkt. De voornaamste reden dat we erheen zijn gegaan om alle vallen te sluiten en de camera’s weg te halen is omdat er al maanden geen activiteit meer is op dit stuk land. En daarom dus niet meer interessant voor het onderzoek.

De eerste dag zijn we met de landrover dus het hele terrein over geweest om zoveel mogelijk camera’s weg te halen en vallen te sluiten. Na 30 seconden van de zonsondergang te hebben genoten (we waren heel laat, dus echt niet meer dan een halve minuut), terug naar onze ‘basis’. We mogen gebruik maken van de keuken, badkamer en een aantal slaapkamers in het huis van de eigenaar. We waren erg laat terug dus na wat gegeten te hebben om 9 uur snel de tent voor mij en Josefin opgezet, en bedtijd! We snappen nog steeds niet waarom we buiten in een tent moesten slapen terwijl wij binnen gebruik mochten maken van een kamer, voor onze spullen, waar twee bedden stonden… Maargoed. Na een korte en slechte nacht slapen om 5 uur weer op, ditmaal met een andere missie.

Zoals ik al verteld had hebben de dieren die ze gevangen hebben een radiohalsband om. We hebben speciale apparatuur om de signalen die deze halsbanden af geven op te sporen. Elk dier heeft zijn eigen zender en via het satelliet systeem kunnen we al deze zenders af gaan en zo weten we of een van ‘onze’ dieren in de buurt is. Ook kan de halsband signalen afgeven die opgevangen worden door satellieten, doorgestuurd worden naar het bedrijf waar de apparatuur van afkomstig is, en dit bedrijf stuurt dan vervolgens weer een automatisch mailtje naar Kevin met de gegevens van het dier en de plek waar deze zich bevind. Eerder deze week kreeg Kevin zo’n mailtje met de coördinaten van een luipaard, afkomstig van afgelopen november. Dit was wel een beetje gek omdat de laatste keer dat ze hier zelf iets van hem vernomen hebben afgelopen oktober was. De moeite waard dus om deze plek op te zoeken. Zoë heeft aan de hand van de coördinaten een route bepaald en daar zijn wij dus ’s ochtends om half 6 naartoe gereden. Eenmaal daar een hoog punt opgezocht (dan heb je het grootste bereik met de apparatuur) om zijn zender te checken, met helaas geen resultaat. Overal waar we gaan staan met de satellieten checken we standaard alle zenders, en hoewel we niks binnen kregen van de luipaard waarvan we iets verwacht hadden (of in ieder geval zijn halsband), kregen we wel een signaal binnen van een andere luipaard. Alleen dit was geen normaal signaal, een normaal signaal geeft langzame piepjes af. Dit waren snelle piepjes, en dat betekend dat het een dood signaal is. Zodra de halsband voor een bepaalde tijd niet beweegt, geeft hij een dood signaal af. Dit houdt dus in dat het dier of dood is, of de halsband van zich af heeft weten te krijgen. De luipaard in kwestie (ik ben de naam vergeten) is voor het laatst op de zender binnen gekomen in februari, dus dit was heel onverwachts ineens.

Onze volgende missie was dus het vinden van de halsband, hopelijk zonder de luipaard. Geen probleem zou je zeggen, volg gewoon het signaal. Nou probleem 1 had te maken met mij. Ik heb die ochtend, dus voor 9 uur nog (zon dus nog niet eens op zn sterkst), 2 keer een half uur gelopen door de Afrikaanse bush met tussendoor een uur pauze, en ik was totaal uitgeput. Geen energie meer, doodmoe, kapot, ging bijna van mn stokkie. Zoals ik eerder ook al vertelde: ik heb nog steeds veel moeite met de temperaturen hier naast het feit dat ik een conditie van min 10 heb. En een stukje lopen hier is gewoon te intensief voor mij, ik trek het gewoon niet. Je kan makkelijk een uur doen over 1 kilometer, wat een gekkigheid.

Het tweede probleem is vanaf waar nu verder zoeken naar het signaal. Dus weer terug naar onze basis voor een laat ontbijt/vroege lunch om op de laptop te kijken waar we het best konden gaan zoeken. Daarna weer hup de landrover in op zoek naar een nieuw punt om vanaf daar te proberen het signaal op te vangen. Na bijna een uur rijden een mooie hoge rots gevonden. Ik bleef bij de auto en zij met zn tweeën omhoog geklommen en hebbes! Een signaal. Vanaf daar, ik wederom op de spullen passend in de auto, hebben ze een tocht gemaakt van 3 uur, maar helaas geen signaal meer opgevangen en dus ook niets gevonden. Ik had ondertussen de beste tijd van mijn leven, 3 uur lang in de hitte bij de auto blijven, zonder iets bij me te hebben waar ik mezelf mee kon vermaken, best day ever. We zouden eind van die middag terug gaan naar Chipangali maar de zon was al aan het onder gaan, het is een uur rijden, en Zoë kan niet in het donker rijden door problemen met haar oog. Dus na overleg met Kevin besloten om de volgende ochtend verder te zoeken naar de halsband. Wat waren wij blij, niet. Vies (geen douche), moe, geen zin meer. Maargoed nog even volhouden. Wel gek dat we nu ineens wel binnen mochten slapen, omdat we de tent al hadden afgebroken. Heerlijk twee nachten zonder kussen, op een harde ondergrond. Na wederom een onrustige nacht. Ook omdat we om 1 uur ’s nachts wakker schrokken van een enorm kabaal buiten. Echt waar, we waren doodsbang, durfden niet te kijken naar wat het was. Het klonk alsof er een beest tegen de auto aan liep ofzo, we hadden geen idee. Vreemde omgeving, vreemd geluid, half dromend, ons hart zat in ieder geval in onze keel.

Wederom de wekker om 5 uur. Zoë is de hele nacht wakker gebleven om met behulp van alle gegevens die we tot nu toe hadden een gebied te bepalen waar de halsband zou moeten zijn. Dus wij weer op weg, op zoek naar een nieuw punt om vanaf daar weer te gaan zoeken naar het signaal. Vrij snel (half 7) een plek gevonden waar het signaal heel duidelijk was. Dus ik bleef weer achter bij de auto, zij weer wandelend op weg. Na 2 uur waren ze weer terug, met de halsband! Ze zijn heel lang bezig geweest met zoeken, maar ze hebben hem uiteindelijk gevonden, gelukkig zonder luipaard in de buurt.

Ik vond de manier waarop de halsband door het midden was gegaan wel raar, het leek alsof het recht door het midden was gesneden, echt een ‘clean cut’, niet op iets wat een dier gedaan zou kunnen hebben. Maargoed wat weet ik nou helemaal, volgens Zoë had hij hem zelf af gekregen. Eenmaal terug op Chipangali viel Kevin hetzelfde op, en daaruit de conclusie getrokken dat er mensen bij betrokken moeten zijn geweest. Er kan natuurlijk van alles gebeurd zijn, maar de meest logische optie is stropers die het dier hebben afgeschoten of gevangen en gedood, en vervolgens de halsband van zijn hals hebben gesneden en daar laten liggen. Natuurlijk hebben we geen idee, maar het is wel verdacht.

De rest van de middag op Chipangali ons werk gedaan en daarna als een idioot op weg naar de bush, want mijn hemel wat waren we smerig! 3 dagen zonder douche in 30 graden door de bush getrokken, iewl. Ik heb nog nooit zo van mijn douche genoten. Na het eten mijn babies opgehaald van hun tweedaagse logeeradres en zelf snel mn bed in gedoken!

Zaterdag 2 april

Een normaal dagje op Chipangali, rustig aan mn ding gedaan en samen met Josefin zoveel mogelijk dieren wezen knuffelen omdat dit haar laatste dagen zijn hier (vertrekt maandag). We zouden deze dag eigenlijk mijn verjaardag vieren omdat de hele familie plus nog wat mensen van de leiding zondag naar Zuid-Afrika vertrekken voor een week, en dus op mijn verjaardag zelf niet hier zijn. Dit is er alleen een beetje bij in geschoten. Ze hadden wel extra lekker gekookt voor het avondeten, dus toch nog een beetje aan me gedacht.

Zondag 3 april

’s Ochtends gelijk fruit en groenten wezen verzamelen omdat alles op was en we dus niet onze dieren te eten konden geven. Beter bekent als ‘fruit digging’. De manier waarop wij fruit en groenten verzamelen: op bepaalde dagen in de week rijden ze met twee grote trucks langs alle supermarkten en andere winkels waar ze mee samen werken, en hier verzamelen ze al het fruit dat niet meer verkoopbaar is voor de supermarkt zelf. Dus alles wat zij wegdoen om wat voor reden dan ook, gaat naar ons. En dan is het graven! Op zoek naar alles wat nog eetbaar genoeg is voor onze dieren. Soms zitten er hele goede stukken tussen, maar je moet er wel echt naar zoeken tussen al het rottend fruit. Vervolgens moet alles gewassen worden voordat we het aan de dieren kunnen geven. Deze taak heb ik vandaag op me genomen. Ik ben de hele ochtend bezig geweest met het sorteren en wassen van al het fruit, om vervolgens de hele koelkast schoon te maken om het daar vervolgens allemaal in zien te krijgen. En die was me toch een partij smerig, nog erger dan normaal. Van half 9 tot 12 doorgewerkt met een half uurtje pauze, en toen had ik eindelijk alles, schoon, erin zitten.

’s Middags lekker niks gedaan, zondagmiddagen zijn vrij. Veel op bed gelegen omdat ik ontzettende buikpijn heb vandaag. Als toetje voor na het avondeten had Kiki een ‘pudding’ voor me gemaakt. Het was een soort cake met chocoladesmaak en heel veel kruiden erin, nog voor mijn verjaardag dus. Na het avondeten onder het genot van een leuke film in de lounge (we zitten daar nooit, maar als de kat van huis is…) avond babies gedaan en snel terug naar mn bed.
Sinds vrijdag is mijn aantal babies uitgebreid naar 7 parelhoentjes + mn voorbeeldchickie. De jongste is nu twee dagen oud en gaat nog niet goed met de rest mee. Ze (ik noem vind dat het een zij is, geen idee waarom), zit steeds alleen in een hoekje, wordt omver gelopen door de rest en eet en drinkt weinig. ’s Middags had ik haar al apart genomen om haar te leren eten, wat ze toen uiteindelijk een beetje door kreeg. Maar toen ik ’s avonds terug kwam in mijn cabin zat ze alleen in een hoekje terwijl de rest al half slapend tegen elkaar aan gekropen was. Toen ik haar oppakte was ze helemaal nat, waarschijnlijk in het waterbakje terecht gekomen. Dus nu liggen we samen op bed terwijl ik dit aan het typen ben. Ik met de kruik op mijn buik tegen mijn buikpijn, zij ingewikkeld in een oud T-shirt bovenop de kruik dicht tegen me aan. Ik hoop dat het weer wat beter met haar gaat, ze ligt nu gelukkig heerlijk op mn buik te pitten, lekker warm en weer droog. Ik hou haar goed in de gaten!

Maandag 4 april

Weer een vrije dag vandaag en helaas afscheid moeten nemen, niet geheel zonder een paar tranen, van mijn buddy Josefin. Voornamelijk de laatste twee weken hadden we het heel erg gezellig met elkaar dus ik vind het echt heel erg jammer dat ze nu weg is. Gelukkig is zij ook Zweeds, en ik was toch al van plan om naar Zweden te gaan, dus dan kan ik haar weer opzoeken!

Verder voelde ik me vandaag nog steeds niet zo top, dus ik ben vanochtend niet meegegaan naar de shops. Nu moet ik deze week dus zien te overleven zonder mn cookies haha (degene die ik vorige week heb gekocht zijn allaaaang weer op).

Afgelopen weekend en vandaag weer twee nieuwe vrijwilligers bijgekomen, beide uit Nederland. Dus nu zijn we met 4 Nederlanders. Heel raar om na 3 weken Engels weer Nederlands te praten, ik moet echt nadenken over welke woorden ik zoek en hoe ik ze moet uitspreken. Gek hoe snel dat gaat. Morgen en later van de week komen er weer 3 nieuwe vrijwilligers bij, dus dan zal het grotendeels wel weer overgaan op Engels.

Dinsdag 5 april – Mijn Verjaardag!

En dan vier je zomaar je verjaardag in Zimbabwe, is dat eens even gek. Toen ik vannacht om 2 uur op was om een nieuwe kruik voor mijn babies te maken heb ik daarna mijn ‘verjaardagszak’ open gemaakt. Net voordat ik weg ging heeft mama een zak in mijn koffer gestopt, en ik mocht deze pas op mijn verjaardag open maken. Er zaten allemaal lieve verjaardagskaarten in van thuis, slingers en een klein kadootje. Zo lief! Dus ik voelde me gelijk al een beetje jarig. Omdat ik toen best lang wakker ben geweest lukte me het niet meer om in slaap te vallen tot 4 uur. Verder een vrij normaal ochtendje werken, bijna iedereen hier was vergeten of wist niet dat ik jarig was. Later op de dag kreeg ik steeds meer felicitaties en zelf een paar kleine kadootjes. En dan de berichtjes van thuis! Waaauw, ik heb nog nooit zoveel leuke, lieve berichtjes op mijn verjaardag gehad. Zo veel en zo leuk! Bijzonder dat iedereen thuis aan me denkt, heel erg bedankt allemaal.

En toen de verassing van de dag. Nadat we klaar waren met het avondeten gingen ineens de lichten uit en kwamen Kiki en Zoë (de enige van de leiding die er nu nog zijn) binnen met een hele mooie taart met kaarsjes! Ook gooiden ze een paar ballonnen naar binnen, surprise! Ik had het echt niet verwacht dus ontzettend leuk om zo verrast te worden. Kaarsjes uitgeblazen en daarna met zn allen lekker de taart opgegeten. Hij was heerlijk! Dus al met al een leuke, bijzondere dag gehad met heel veel lieve mensen die aan me gedacht hebben!

En nu hopen dat ik vannacht wél lekker slaap.

Welterusten!

Liefs,

Esther

Reacties

Reacties

Reina

Hoi Esther,

Op de valreep....van ???? Gefeliciteerd met je verjaardag! Fijn dat je je echt jarig voelde ????. Slaap lekker en nog een hele mooie tijd daar!

Kevin - Travel Active

hoi Esther,

Een verlaat berichtje voor je verjaardag! Alsnog van harte gefeliciteerd en we zien elkaar heel snel in Zimbabwe :).

Tot dan en groetjes daar!

Kevin van Ginkel
Travel Active Vrijwilligerswerk team

Corine

Hoi Esther,

Wel aan je gedacht, maar maandag geen berichtje voor je achtergelaten.
Nog van harte gefeliciteerd meid. (heb je geen post gehad?)
Nog heel veel plezier de komende weken.

Liefs Corine

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active