Woensdag 6 april

Wat ik nog was vergeten te vertellen over gisteren: we zijn met zn vieren de hele middag druk geweest met het verwijderen van tientallen (!) teken waar onze schildpadden erg veel last van hebben. Elke maand worden ze weggehaald, of in ieder geval zo veel mogelijk. Maar elke maand komen er ook weer tig bij. Dus gewapend met een tangetje en desinfectiewater zijn we de uitdaging aangegaan. En mijn hemel wat een uitdaging was dat! Want naast het feit dat het lastig is om die teken goed te verwijderen moet die schildpad er ook maar net zin in hebben om zijn huisje uit te komen! En dat hadden ze lang niet altijd. Dus geduld was ook een schone zaak.
Vooral de plekken die het verst in het schild zitten, dus de plooien bovenaan de poten, zaten er helemaal onder. Makkelijk een stuk of 20 per poot. Dusja, een karwij waar we allemaal een beetje de kriebels van kregen (wat een vieze, akelige enge beesten zijn het toch, bah) maar wel heel fijn voor onze schildpadjes dat ze er een heleboel kwijt zijn!

Vandaag was een beetje een chaotische dag. We hebben sinds gisteren een nieuwe vrijwilliger uit Israel, die ook mijn nieuwe roommate is. Dus zij kreeg een tour over de opvang, en de twee nieuwe Nederlanders ook nog. Dus er waren een hoop dingen die vandaag een beetje anders liepen. Ook is het duidelijk iets meer chaos sinds iedereen weg is! Minder mensen om ons rond te commanderen haha.

Deze middag hadden we ook een bijzondere klus, namelijk het vullen van een complete aanhangwagen met chips. Jawel, je leest het goed, chips. Net zoals met het fruit en de groenten krijgen wij zakken en zakken vol met oude chips aangeleverd van supermarkten. Dit voeren we aan sommige dieren op de opvang. En eens in de maand gooien ze de aanhangwagen er helemaal mee vol en rijden ze het naar het game park (Chipangali heeft zijn eigen Game Park met allerlei dieren die daar rondlopen) en gooien ze de wagen daar leeg. Een echte ‘treat’ voor de dieren daar!

Maar die chips komt daar natuurlijk niet vanzelf in. Alles is nog verpakt in grote en kleine zakjes. We zijn uiteindelijk met 5 mensen ruim een uur bezig geweest om alle zakken open te maken en leeg te gooien in de wagen. Daarna, zittend in de chips, achter de trekker een eind het game park in gereden en daar alles eruit gegooid.

Verder kregen we vandaag een nieuwe levering van chips, wel iets meer dan ik verwacht had in ieder geval. Er kwam een vrachtwagen aanrijden, een groooote vrachtwagen. Die van rechts naar links en van boven naar onder BOMVOL zat met zakken chips. Dus we zijn met bijna iedereen van het personeel en de vrijwilligers bezig geweest om alles eruit te halen en onder een afdak weer op te stapelen. Iets wat uiteindelijk natuurlijk uitliep in een voedselgevecht… Wel kreeg ik een enorme zak tegen mijn hoofd aangegooid (de zakken chips zitten per zoveel weer verpakt in grotere zakken), dus staat mijn bril scheef op mn neus… Ik heb t wel iets (denk en hoop ik) recht weten te zetten dus ik hoop dat het ermee door kan voor de komende 3 weken.

Donderdag 7 april

Vandaag was het KOUD. En ik dacht dat ik wel blij zou zijn met een paar daagjes wat lagere temperaturen. Maar dit is ook weer helemaal niks haha. Het is max. 15 graden met regen en een hele harde koude wind. Geen probleem zou je zeggen, gewoon warm aankleden. Maar dan moet je je er wel even bij bedenken dat ik hier niet een lekkere winterjas of zoiets dergelijks heb die ik aan kan trekken. Ik heb sowieso niet heel veel warme kleren mee… Ik heb ze wel, maar of ze zijn ontzettend smerig omdat ik ze vandaag aangehad heb, of ze zitten in de was. En de was duurt nu wel even want met dit vochtige weer duurt het 3 dagen voordat het droog is! Verder had ik 3 oude broeken meegenomen die op het punt stonden helemaal kapot te gaan, waarvan 2 het nu al begeven hebben. Ik had toch gehoopt dat die iets langer mee zouden gaan… Dus dat is mijn weerdilemma.

Vandaag weer fruit en groenten voor onze beesies verzameld uit de fruit truck en vooral druk geweest met kooien en verblijven schoonmaken in verband met de kou. Alle dieren de hele dag goed in de gaten gehouden en opletten of ze het niet koud hebben. T kleine spul allemaal binnen gehouden en ingepakt in een dikke laag vers hooi. Dit zijn de momenten waarop er dieren ziek worden en sneuvelen. Helaas was dit ook het geval voor 1 eend vandaag, maar we zijn blij dat het bij die ene eend gebleven is.

Verder vandaag alweer een vrachtwagen met chips. Dus hetzelfde verhaal als gisteren, alles uitladen en verderop weer opstapelen. Ik kan geen enkele zak chips meer zien. Ook jammer dat sommige zakken lekken omdat t binnenin vochtig en half aan t rotten is. Bah. Ik ga ervan uit dat we voorlopig (komende 100 jaar) wel genoeg hebben.

Om 6 uur vanmiddag hadden we na ruim 18 uur stroomuitval, de stroom gelukkig weer terug. Nu lekker mijn bedje in, extra verwarmt doordat ik vandaag mijn slaapzak er bovenop gegooid heb, en lekker slapen!

Vrijdag 8 april

Vannacht in mijn (zomer)pyjama plus een extra trui en sokken onder 3 dekens geslapen. Zo he, het was behoorlijk koud vannacht. Het koelt ontzettend snel af, dus ook in de cabin.
Vandaag wederom al onze dieren checken om er zeker van te zijn dat ze het niet koud hebben want blabla zelfde verhaal als gisteren. Schrok ik eens even toen ik rond de lunch terug kwam in mijn eigen cabin om mijn kleintjes eten te geven en Ivy (de kleinste die al eerder problemen had) op de grond van de kooi zag liggen! Ze lag met dr koppie naar beneden, oogjes dicht en ze voelde ontzettend koud aan. Shitshitshit, paniek. Ivy in mn shirt gestopt en ondertussen de waterkoker als een malle gevuld en aangezet. Jeetje wat duurt dat lang als je erop wacht. Zodra ik de kruik weer gevuld had Ivy er snel opgezet en alles ingewikkeld in een handdoek. Ze werd wel warmer maar verder gebeurde er niets. Dus ik met t hele boeltje op zoek naar Kiki of Zoë om te vragen of ik nog iets anders kon doen om haar te helpen. Ze hebben me een klein beetje glucosewater gegeven en verder kon ik niets anders doen dan haar warm houden en hopen. t Zag er niet goed uit, maar ik dacht: You are not going to die on my watch! Samen met Kiki voor elkaar gekregen om wat glucosewater naar binnen te werken en uiteindelijk na een uur gingen de oogjes een beetje open en tilde ze haar koppie op. Yes! Hoop.
Na weer een tijdje zag ze er uit alsof ze weer een beetje terug op de wereld was en heb ik geprobeerd haar wat te laten eten. Aan het begin moest ze er niet zoveel van hebben maar uiteindelijk heeft ze behoorlijk wat weggewerkt. Als ik haar dan ook nog wat kon laten drinken was ik helemaal blij, en ook dat lukte uiteindelijk. De rest van de middag om de zoveel tijd glucosewater gegeven en de kruik steeds opnieuw vullen met kokend water. Ze ging steeds iets meer vooruit, dus ik kan gelukkig weer rustig ademhalen. Nu (’s avonds 9 uur) ligt ze lekker te pitten bovenop de kruik tussen alle anderen. Ik hoop dat ze lekker slaapt. Wat betreft mijn nachtrust: ik heb 5 alarmen staan voor vannacht om haar te checken en de boel warm te houden, dus ik zal het maar met wat minder slaap moeten doen.

En nu zullen er vast mensen zijn die denken jeetje mens, waar doe je al die moeite toch voor. Maar naast het feit dat ze mijn verantwoordelijkheid en gewoon mijn babies zijn…! Ik zou dit voor elk dier doen, hoe groot of klein deze ook is. Zelfs voor mijn lieve kleine parelhoentjes die later waarschijnlijk kleine vervelende lawaaimakende snertvogels zijn, maar wel MIJN kleine vervelende lawaaimakende snertvogeltjes!

Tussendoor, voor dat ik in de stress schoot, Cupid de fles gegeven. Cupid is t kleine babyaapje (vervet monkey) zonder mama, dus hij krijgt elke dag de fles van ons. Hij kroop dicht tegen me aan want ook hij had het koud! Later werd hij weer eigenwijs en vervelend en ging hij ervandoor. Uiteindelijk is een van de verzorgers op het dak van het verblijf geklommen om hem daar vanaf te plukken.

Verder het verblijf van onze wilde servals (die we eerder gevangen hebben op dat grote landgoed) schoongemaakt en redecorated. Vanalles opgehangen en neergezet in de hoop dat ze overal lekker op zullen springen en onder zullen kruipen.

Zaterdag 9 april

Zo he, wat ben ik MOE. Vannacht dus meerdere keren opgestaan om Ivy (en de rest natuurlijk ook) te checken en steeds nieuwe kruiken te maken. Maar het gaat gelukkig heel goed met ze!
Vandaag na een hele stille week kwam de familie weer thuis van hun trip naar Zuid-Afrika. Wel gek om weer met zoveel mensen te zijn na zo’n stille week.
Het was een rustig gezellig werkdagje. Gelukkig ietjes warmer in de loop van de dag maar nog steeds best koud! ’s Ochtends na babies een paar kooien leeggehaald en schoongemaakt en na de lunch met zn allen het veld in om sprinkhanen te vangen. Het moest wel even op gang komen omdat ze door het weer voornamelijk dicht bij de grond zitten en tussen de hoge grassen maar we hebben er uiteindelijk heel veel gevangen! Normaal gesproken heb ik totaal geen problemen met het vastpakken van de sprinkhanen met mijn handen. Dus toen iemand me riep om te helpen omdat de sprinkhaan heel groot was en ze het niet durfde dacht ik jo tuurlijk, doe ik even. Maar shit man die was groot! Ik kreeg er helemaal de kriebels van. Net zo lang als je langste vinger, iewl!

Na een tijdje riep Kiki me van de zijkant van het veld, of ik even kom komen want ze had een leuk en relaxing klusje voor me. Wat bleek: ze hadden een klein eekhoorntje (ongeveer een maand oud) gevonden. Hij lag op de stoep buiten voor ons educatie gebouw (heel hoog, groot, rond gebouw waar heel veel kinderen in kunnen waar ze uitleg over de dieren krijgen, langs de hele muur allemaal plaatjes en informatie over alle diersoorten-> heel interessant en leuk). Ze hadden het eekhoorntje in een doek gewikkeld en in een klein kooitje met hooi gestopt. Mijn taak: opletten of hij niet ontsnapt (want zonder zijn moeder overleefd hij dat niet) en de kooi open zetten zodra ik de moeder en hemzelf naar elkaar hoorde roepen. Dus ik heb mijn tabletje met boekjes gehaald en ben daar lekker een middagje gaan lezen. Na een tijdje begon de kleine wel te roepen naar zijn moeder, maar helaas: geen antwoord. Ik heb daar gezeten van half 3 tot half 6 en uiteindelijk was het arme beestje zo in paniek en lawaai aan het maken en een poging aan het doen om eruit te komen dat we besloten hebben hem binnen te houden voor de nacht en het de volgende ochtend vroeg weer te proberen.
Wel heel erg jammer! Ik had graag het moment meegemaakt dat ze weer reunited zouden worden.

Zondag 10 april

Wederom weer ietsiepietsie warmer en gelukkig geen regen meer. Wel bijna de hele nacht en dag stroomuitval, dus dat is wat minder praktisch. Lekker rustig aan ons ding gedaan en genoten van onze vrije middag. Vandaag weer een nieuwe vrijwilliger aangekomen, alweer uit Nederland! Heel gezellig, maar wel een beetje gek dat we nu met 5 Nederlanders en 1 Israëlisch meisje zijn, niet wat ik had verwacht! Er komen later nog wel meer nieuwe vrijwilligers, misschien dat die wel uit andere landen komen haha.
’s Middags wezen kijken bij het voeren van de leeuwen en samen met de vrijwilliger naar de nachtaapjes gegaan om ze eten te geven. Alleen kwamen we daar niet meer weg! Ik weet niet waarom, maar de nachtaapjes zijn erg op me gesteld. Dus ik heb voor bijna een uur lang 2 in mijn shirt en eentje in mijn capuchon gehad, en ik kreeg ze er met geen mogelijkheid meer uit! Ze vonden het daar wel lekker warm en zacht denk ik. Dat doen ze de laatste tijd dus ALTIJD, ze kruipen overal bij in. Dus tegen de tijd dat ze eindelijk van me af waren en dus een uur en een leuk lang gesprek later, was iedereen allang en breed terug in het kamp haha. ’s Avonds nog gezellig met zn allen in the campkitchen gezeten maar ik ben redelijk vroeg naar bed gegaan. Moet nog steeds bijkomen van al mijn nachtelijke bezoekjes aan mijn babies!

Maandag 11 april

Blijkbaar heeft de overheid t niet zo op dit gebied, hele dag stroomuitval, jeej! Vandaag een heeerlijk relaxt dagje gehad. ’s Ochtends na babies zijn we met zn allen naar de stad gebracht. Nicky heeft mij en 3 anderen afgezet bij het Natural History Museum van Bulawayo. Daar is van alles te zien over dieren (beetje vergelijkbaar met het museum in Leiden maar dan allemaal wat verouderd), maar ook over de geschiedenis van Afrika en natuurlijk met name die van Zimbabwe. We hebben daar met zn viertjes 2 uur rondgelopen en daarna ging de rest naar de shops en heeft Nicky mij naar het ‘Immigration Office’ gebracht zodat ik mijn visum kon laten verlengen. Dus nu ben ik ook voor de twee resterende weken legaal in dit land, is dat eens eventjes fijn.

Daarna zelf ook nog wat boodschapjes kunnen doen, een lekkere lunch gehaald (om 3 uur ’s middags…) en met 1 persoon meer dan we gekomen waren weer terug naar Chipangali. De nieuwe vrijwilliger komt uit Zweden en ik ga samen met haar en nog twee andere vrijwilligers volgende week voor 5 dagen naar de Victoria Falls (lekkere afsluiting van mijn reis!). Deze week staat ook nog een trip op de planning: woensdag vertrekken we met 5 mensen naar Hwange National Park, vrijdag komen we weer terug. We slapen daar dus twee nachten en donderdag gaan we verspreid over de dag verschillende safari’s doen en zoveel mogelijk dieren spotten! Ik kan niet wachten om eindelijk zoveel dieren in het wild te gaan zien, heb er helemaal zin in.

Na het diner lekker een avondje bij het kampvuur gezeten. Het is een hele gezellige groep nu! (7 in totaal)

Dinsdag 12 april

Alweer een van mijn laatste hele werkdagen hier op Chipangali en na een hele lange tijd ook weer een echte warme dag. Vandaag waren we allemaal in een schoonmaakbui. Ik heb samen met Daphne (NL) de twee grote bakken waar de kuikentjes en wat grotere (maar nog steeds kleine) kipjes en parelhoentjes elke nacht inzitten van binnen en buiten uitgemest en schoongemaakt. Sinds vandaag gaan de kuikentjes met de grotere mee naar het daghok. Aan het begin waren ze nog wat onwennig, maar toen ik later kwam kijken waren ze druk aan het rondhuppen en met hun kleine vleugeltjes aan het oefenen, lief!
Ook voor mijn babies was het vandaag een speciale dag, ze mogen vanaf nu elke dag naar een groter hok in de nursery waar ze dus meer ruimte hebben en een beetje rond kunnen fladderen en huppelen. Het hok waar ze inzitten is alleen bijzonder irritant. Het heeft een schuifdeur die je naar boven moet schuiven om hem open te maken, dit gaat heel lastig en het is heel zwaar. Dus toen ik vandaag mijn babies eten ging geven heb ik er bijna eentje vermoord! =O Shit man had ik even stress. Dat ding ging opeens naar beneden en toen zat het kuikentje eronder! Gelukkig kreeg ik hem heel snel omhoog en het ziet ernaar uit dat hij er geen blijvende schade aan heeft overgehouden maar mijn hemel wat schrok ik. Dit was onder andere ook de reden dat ik hem vandaag weer terug heb gezet bij al zijn broertjes en zusjes. Mijn kleine parelhoentjes hebben hem niet meer nodig als hulp mama, ze weten nu zelf prima hoe ze moeten eten en drinken, en hij werd ook een beetje te groot voor het hok.
Dus met pijn in mijn hart heb ik afscheid genomen van mijn lieve chickie en hem tussen de rest gezet. Ik denk dat ik hem de komende dagen nog wel zal herkennen omdat hij veel schoner en ook iets geler is dan de anderen, maar dat zal vast niet lang zo blijven. Snik!

Tijdens Animal Time met Heleen (NL) schildpadjes geknuffeld. Verder vanmiddag weer hekken geschilderd, leeeuk… En om 4 uur mijn babies weer meegenomen naar mijn cabin voor de nacht.
Vanavond mijn spullen pakken voor de trip naar Hwange, ik heb er zin in!

I’ll be back with lots and lots of pictures!

Liefs,

Esther