Woensdag 13 april, donderdag 14 april en vrijdag 15 april – Hwange National Park

Na een ochtendje werken met 4 anderen vrijwilligers de bus ingestapt en op weg naar Hwange National Park! Hèhè, eindelijk eens een leuk uitje, ik heb er zin in. De bus zou om 2 uur vertrekken, dit werd uiteindelijk 14:40. Alles op de Afrikaanse manier natuurlijk! Rond 6 kwamen we aan bij de Hwange Safari Lodge en daar stond onze gids Jordan ons op te wachten. Hij heeft ons naar de eindbestemming gebracht: Hwange Main Camp, midden in het National Park. Daar hebben we gelijk eten besteld in het restaurant en terwijl dat klaar gemaakt werd hebben we onze spullen naar het huisje gebracht. Het eten was erg lekker, het duurde alleen een eeuwigheid voordat het klaar was.

Daarna zijn we met een andere groep meegegaan voor een Night Drive met Jordan (ze hadden plek over in de truck). Dus in het pikkendonker het park in gereden. Hij vertelde ons dat we goed moesten luisteren en ruiken (vooral Olifanten ruik je erg goed). Hij reed het grootste deel zonder licht van de auto, zodat de dieren niet zouden schrikken van het licht. Na een paar minuten kwamen we 4 olifanten tegen, 3 volwassenen en een kleintje. Ze stonden vlak naast de truck en staken voor onze neus de weg over. Een hele bijzondere ervaring omdat ze zo dichtbij zijn maar je ze amper kunt zien (wel veel licht van de maan gelukkig). Daarna gebruikte Jordan een grote zaklamp om de bush mee af te zoeken naar ‘de ogen’. Zodra je licht schijnt op dieren in het donker lichten hun ogen op, zoals iedereen natuurlijk we weet. We zijn op die manier 3 spotted hyena’s, bushbabies (een soort nachtaapjes maar dan twee keer zo groot) en impala’s tegen gekomen.
Wat wel een beetje jammer was: het was een last minute dingetje dat we mee gingen met de truck ’s avonds dus we hadden ons niet voorbereid. Voorbereiden? Ja, KLEDING! Oh mijn hemel 2 laagjes kleding bovenop een truck in de kou, we gingen helemaal kapot daar achterin. Met zn vieren tegen elkaar aangekropen plus een deken eroverheen, maar nog steeds brrrr.

Na een slechte nacht door het niet al te beste bed, het zand tussen de dekens en het constante gezelschap van hyena’s rond het huisje (met het bijbehorende lawaai), ’s ochtends wezen ontbijten in het restaurant en ergens tussen 8 en 9 met zn allen de truck ingesprongen voor onze full day safari door Hwange. We hebben tot 6 uur door het park gereden met twee pauzes in leuke picnic area’s (met bewaking, wantja wilde dieren enzo). En wat heb ik veel moois gezien!
Olifanten, giraffes, bavianen, Kudu’s, parelhoentjes, zebra’s, duikers, impala’s, struisvogels, antilopen, een krokodil, jackel, waterbok en heeel veel mooie vogels. En dit variërend van een paar meter naast de truck tot een paar 100 meter verderop. Maar wauw zeg, wat is het mooi om al die beesten van zo dichtbij, in het wild(!) te zien. Ondanks mijn hele opsomming van dieren was het helaas een niet al te goede dag voor safari. Want er is natuurlijk nog veel meer te zien in het park: allerlei soorten katachtigen (leeuwen, cheeta’s, luipaarden enz), buffels, neushoorns, nijlpaarden. Helaas hebben we al deze dieren dus niet gezien, iets waar ik wel heel erg op gehoopt had. Maar je weet het maar nooit met dieren, zo onvoorspelbaar als maar wezen kan.
Wat ook niet hielp was de tijd van het jaar. Het gras is nu op zijn hoogst en het is erg dicht op elkaar. Dus waarschijnlijk zijn we wel een paar keer langs het een en ander gereden, maar hebben we ze gewoon niet gezien door het hoge gras. Ook was het de hele dag erg warm, strakblauwe lucht. Voornamelijk de katachtige zullen dan ergens in een boom of tussen het gras lekker liggen luieren.

Maar wat zeur ik! Het was een ontzettend leuke dag, heel indrukwekkend allemaal. Na de safari zijn we nog naar een grote open plek gereden waar we hebben genoten van de mooie zonsondergang en daarna weer terug naar main camp om te eten. Ik had ontzettend zin in pasta, dus ik bestelde spaghetti bolognese. Maar wat kreeg ik: spaghetti met gehakt, en that’s it. Blijkbaar was tomatensaus te veel moeite? Of ze hadden het niet meer (maar dan zou je dat er toch bij zeggen…?) maargoed ik had zo’n honger dat ik wel alles opgegeten heb.
Daarna samen met Avia vroeg naar bed gegaan, we waren allebei ontzettend moe. Ietsjes beter geslapen maar dat kon niet voorkomen dat ik de volgende dag in de bus naar ‘huis’ wel een paar keer in slaap gesukkeld ben.

Oh! En ik ben niet verbrand! Wat ik vrij uitzonderlijk vind aangezien ik de hele dag in een open truck heb gezeten met +30 graden en geen wolkje aan de lucht. Is dat eens even fijn =)

Rond 1 uur weer terug bij de bushalte in Bulawayo, en na take away pizza lekker terug naar Chipangali. Gelijk lekker gedoucht (iets wat ik in Hwange niet gedaan heb omdat deze niet echt functioneerden) en mijn spulletjes uitgepakt. En toen het babytime was op weg gegaan naar de nursery om te kijken hoe het met mijn babies ging. Ze zaten alleen niet in een van hun twee kooien… Toen kwam het slechte nieuws. Zodra ik Kiki gevonden had om te vragen waar ze waren vertelde ze me dat ze alle zeven afgelopen nacht waren overleden door de kou. Al mijn lieve babies, geen eentje meer van over. Eerst geloofde ik haar niet, hoe kunnen ze nou alle 7 zomaar in één nacht dood gaan, heel raar. Ik ben eerst heel erg geschrokken door het nieuws en toen het echt doordrong jankend terug gegaan naar mijn cabin.
Ik heb ze 3 weken naast mijn bed gehad, elke nacht een paar keer voor ze opgestaan om ze van een warme kruik te voorzien en overdag regelmatig terug naar mijn cabin om ervoor te zorgen dat ze altijd eten en water hebben en dat het goed met ze gaat. Twee keer kleine Ivy van de dood gered. En ook al waren het maar een paar parelhoentjes, ik was hartstikke gek met ze en ik heb ontzettend hard mn best voor ze gedaan. En nu waren ze plotseling allemaal dood.
Na een tijdje kwam iemand van de leiding langs. Ze vertelde me hoe het plotseling zo koud was geworden en dat ze er niets meer aan konden doen. Dat het niet mijn schuld was en dat ik goed voor ze gezorgd heb en dat ze in ieder geval 3 hele goede weken hebben gehad. En dat het heel begrijpelijk was dat ik zo overstuur was, wantja je raakt nou eenmaal snel gehecht aan dieren als je dag en nacht voor ze zorgt. Ik vond het lief dat ze me even kwam troosten en voelde me daarna ietsjes beter.
Toen ik weer wat beter kon nadenken kwam het ineens in me op dat ze ze misschien wel aan andere dieren gevoerd hadden, iets wat ze hier vaak doen. Ik dus snel naar Kiki toe om te vragen waar ze nu waren, no way dat mijn babies voer zouden worden. Gelukkig hadden ze ze voor me bewaard zodat ik zelf kon beslissen wat ik met ze wou doen. En ik heb dan ook met haar afgesproken dat ik ze morgen ga begraven.
Dus vrijdag 15 april: geen leuke dag. Shit zeg, wat mis ik die kleine druktemakers.

Zaterdag 16 april

Superslecht geslapen, de hoofdpijn zal niet geholpen hebben. Geen zin in wat dan ook. Toch maar opstaan en weer aan het werk. Aan het eind van de ochtend een mooi plekje gevonden om mijn babies te kunnen begraven. Uurtje druk geweest met een gat graven. De grond was zo ontzettend hard, geen schep in te krijgen. Maar uiteindelijk met behulp van water een redelijk gat kunnen graven. Na de lunch iemand opgezocht die wist waar ze waren (uiteindelijk bleken ze gewoon al die tijd in de koelkast in de babykitchen te hebben gestaan, in een afgesloten doos…). Ze vroegen of ze met me mee moesten gaan maar ik vond het fijner om dit alleen te doen. Zodra ik ze had wou ik even kijken hoe ze eruit zagen. Maar als je dan denkt dat je dag niet nog erger kan zijn, jawel, dat kan wel. Ik ben me rot geschrokken zodra ik de deksel optilde. Ik verwachtte mijn lieve mooie babies te zien liggen met hun oogjes dicht, alsof ze sliepen, maar ik trof iets heel anders aan. Bloed, heel veel bloed. De ingewanden van sommige lagen eruit en mijn lieve kleine Ivy was in tweeën gescheurd.
En ineens werd alles duidelijk. Ze zijn helemaal niet doodgegaan door de kou, dit is het werk van ratten. Ik wist van het begin af aan al dat er iets niet klopte aan dat verhaal. Maar ik was er zelf niet bij, dus ik heb het maar gewoon van ze aangenomen. Om er nu dan achter te komen dat ze gewoon glashard tegen me hebben staan liegen. Ik ben gelijk rond gaan vragen en uiteindelijk achter de waarheid gekomen.
Normaal gesproken neem ik ze elke avond mee naar mijn cabin. Dit omdat ze bij mij veel veiliger zijn en ook omdat het warmer is. Maar die nacht zijn ze in de nursery gebleven. Waarom mag Joost weten. Misschien omdat ze dachten dat het wel kon, of ze zijn ze vergeten. Ik weet het niet, ik snap het niet, ik vind het ontzettend achterlijk van ze. De doos waar ze ’s nachts inzitten heeft een losse deksel: piece of cake voor die ratten, je vraagt er bijna om. En naast het feit dat ik ontzettend teleurgesteld en boos ben nu omdat ze tegen me gelogen hebben over mijn eigen babies heb ik nu ook een ander rot gevoel. Want als ik niet weg was geweest en ze gewoon bij mij in de cabin waren geweest during the night, dan hadden ze nu allemaal nog geleefd! Ze zijn dood gegaan door dezelfde dieren waarvan we ze in de eerste plaats weg wilden houden: die verdomde rotratten. Totaal nutteloze dood, zo onnodig, zo zonde.

Dus wederom erg overstuur heb ik ze maar meegenomen naar mijn gat in de grond. Eerst wou ik ze er stuk voor stuk inleggen, maar ze vielen uit elkaar. Dus uiteindelijk heb ik maar gewoon de doos omgekieperd, en daar lagen ze dan op een hoopje. Gat dicht gegooid en de rest van de middag druk geweest met stenen zoeken om het er nog een klein beetje mooi uit laten zien. Dat is wel het minste wat ik nog voor ze kon doen.
Ik ben blij met hoe het er nu uit ziet. Ik ga ze missen en het spijt me voor ze dat ik er niet was om voor ze te zorgen. Maar ik zal ze zeker niet vergeten! Want dat ik hun mama mocht zijn heeft voor een groot deel bijgedragen aan het feit dat ik me hier beter ben gaan voelen. En ik ben blij dat ik 3 weken lang voor ze mocht zorgen en van ze kon genieten.

Zondag 17 april

Een productief ochtendje al zeg ik het zelf. We hebben de complete baby area (dus de nursery, babykitchen en alles daaromheen) opgeruimd en schoongemaakt. Verder zijn we vandaag begonnen met het aanpakken van Breezers (bushpig) verblijf. Hij heeft op het moment niks te beleven daar, wat heel erg zonde is natuurlijk! Zijn verblijf is best groot dus ruimte zat om er wat moois van te maken. Het plan is om het oude modderbad weer te herstellen, oude autobanden op te hangen in de bomen en om een soort tunneltje of afscheiding te maken. Zo heeft hij voorlopig genoeg om weer te ontdekken.

We zijn begonnen met het uitgraven van het modderbad en ook hebben we een stroompje gecureerd. Zo kan vanaf de zijkant van het hok de tuinslang erin gegooid worden en het water loopt dan via een stroompje naar beneden zijn modderbad in. Dit ziet er nu al best goed uit en we zijn ver gekomen, later willen we eromheen stenen gaan plaatsen zodat het een echte afscheiding is en het er gelijk ook mooier uitziet.

De rest van de middag hebben we met zn allen in en rond het zwembad gezeten (want die is dus EINDELIJK gevuld, na 5 weken!). Heerlijk om even af te kunnen koelen in het water. Want jaja, het is weer warm! En het wordt deze week alleen nog maar warmer. Lekker in de zon gelegen, puzzeltje gedaan, wat gelezen. Heerlijk.

Maandag 18 april

’s Ochtends na wat fruit digging de babies gedaan en na de lunch zijn we met zn 3tjes (de rest is weg vandaag) naar de stad gegaan om wat boodschappen te doen. Het plan was om daar ook weer een smoothie te gaan drinken, maar helaas was de smoothiemaker stuk…

De rest van de middag lekker rustig aan gedaan en van mijn vrije middag genoten. Aan het eind van de middag nog een kort bezoekje aan het slangenhuis. Ze hadden een python eruit gehaald voor de bezoekers en uiteindelijk gaven ze hem aan ons en zeiden: doen jullie heb weer terug en het hok op slot? Jaa joh, doen we even. Dus een tijdje met de python gechilld en hem uiteindelijk weer bij zn maatje gezet.

Toen kwam er rond het avondeten wat minder leuk nieuws. We zouden woensdag met zn vieren naar de Victoria Falls vertrekken maar de andere drie hebben vandaag allemaal ineens besloten dat ze niet meer willen gaan… Dikke teleurstelling en shit, wat moet ik nu? Dit is mijn laatste week, mijn laatste kans en ik wil er ontzettend graag heen. Maar om nou 5 dagen alleen aan de andere kant van Zimbabwe te zitten op 7 uur rijden van Chipangali. Ik zie het nog niet echt zitten. Maar vroeg naar bed en er een nachtje over slapen…

Dinsdag 19 april

Vandaag is mijn laatste volledige werkdag op Chipangali. Iets waar ik heel blij mee ben maar wat ik ook heel jammer vind. Want ja ik heb echt wel heel erg veel zin om weer lekker thuis te zijn, maar ik ga deze plek ook zeker heel erg missen! Maargoed, zover is het nog niet. ’s Ochtends besloten dat ik dan toch maar alleen de trip naar de Falls ga maken. Ik voel me er nog steeds niet 100% lekker bij maar wat ik wel zeker weet is dat ik er spijt van ga krijgen als ik niet ga! We hebben even naar backpackers gebeld (het hostel waar ik verblijf), en de eigenaar zei dat er 10 tot 15 andere toeristen zijn tijdens mijn verblijf. Dus misschien ontmoet ik wel leuke mensen en kan ik ook dingen met hen gaan ondernemen. So let’s do this.

Rond 9 uur zijn we met een aantal vrijwilligers, Nicky en iemand van de staff het busje ingestapt op weg naar een weeshuis hier in de buurt. Deze trip is georganiseerd voor ons omdat wij tijdens ons verblijf hier niets hebben meegekregen van het EpicKids project (schoolproject) wat ze hier doen. Dit omdat de kids hier vanaf midden maart 5 weken vakantie hebben. Dus het principe was vandaag hetzelfde, maar dan voor kinderen in een weeshuis. We hebben een egel, kameleon, slang en twee schildpadden meegenomen ter educatie.
Degene van de staff die mee was doet alle schoolprojecten en verteld dus wat over de dieren in het Afrikaans. Hij deed het heel leuk en de kids waren erg geïnteresseerd en deden goed mee. Grappig om te zien hoe ontzettend bang ze zijn voor dieren maar op hetzelfde moment merk je ook hoe erg het is. Bijvoorbeeld een kameleon: zodra de locals hier er een zien denken ze dat ze vanaf dat moment vervloekt zullen zijn. En sommigen gaan zelfs zover dat als een kameleon hen aangeraakt heeft, ze de huid waar hij gelopen heeft eraf zullen snijden. Een ander voorbeeld is de uil: zodra een uil voorbij vliegt of in de buurt van het huis land of wat dan ook denken de locals dat dit voor de dood in hun familie zal zorgen. Zo zijn er nog veel meer dieren waar de locals van alles over vinden en denken. Allemaal bijgeloof. Opzich zou je denken dat dit niet zo erg is, laat ze lekker denken wat ze willen denken nietwaar? Maar als ze de kans hebben om een van deze dieren te doden, zullen ze dit doen. En daarom is educatie zo belangrijk, een dappere poging om de kinderen iets bij te brengen en te hopen dat ze gaan inzien dat heel veel dieren niet eng zijn, ze je niets zullen doen en dat je ze zeker niet moet doden!

Ik heb uiteindelijk een hele leuke ochtend in het weeshuis gehad. Al was dit alleen al maar door Coco, een superlieve puppy die nu bij het weeshuis hoort. Hij heeft heerlijk op mijn schoot liggen slapen nadat hij me natuurlijk eerst in mijn neus beet en mijn hele gezicht heeft afgelikt.

’s Middags zijn we weer verder gegaan met Breezer’s verblijf. Wel doodvermoeiend vandaag omdat het weer zo warm is. Te warm om te werken eigenlijk.

Morgen vertrek ik dus naar de Victoria Falls en de volgende en waarschijnlijk ook laatste keer dat ik iets op deze blog zal posten is als ik weer thuis ben next week!

Tot dan!

Liefs,

Esther