esthernaarzimbabwe.reismee.nl

Zesde week – Victoria Falls

Woensdag 20 april

Vandaag na een laatste ochtend werken om 11 uur begonnen met pannenkoeken bakken! Ik had pannenkoekenmix, stroop en poedersuiker meegenomen. Een uur later had ik daar dan een enorme stapel pannenkoeken en ze zijn allemaal schoon opgegaan! Vooral de stroop en poedersuiker waren een schot in de roos. Ze vonden het maar wat dat ze dit nog nooit eerder geproefd hadden. Nadat ik al mijn spullen had gepakt ben ik in de bus gestapt voor een ruim 5 uur lange rit naar de Victoria Falls. De bus vertrok bijna een uur later dan de planning was, en had tijdens de rit ook vertraging, dus ik kwam erg laat (en erg moe!) aan bij het Victoria Falls backpackers (hostel) waar ik de komende dagen zou verblijven. Toen ik in de bus zat had ik mega honger maar tegen de tijd dat ik eindelijk de kans wat had te eten had ik totaal geen trek meer. Na een poging gedaan te hebben om met een pakje soepspul en water soep te maken, iets wat wonderbaarlijk genoeg niet eens echt goed lukte, ergens na 10en naar bed gegaan. Ik was kapot van de lange reis! (in totaal bijna 7 uur over gedaan, met wachten erbij).

Donderdag 21 april

Na een slechte nacht slaap dankzij mijn best buddies: de muggen, werd ik om half 8 opgepikt om naar het bureau van Wild Horizons te gaan om voor mijn geplande activiteiten te betalen. Wild Horizons is dus een bedrijf waar je alle activiteiten kan boeken en verder regelen zij alles voor je. Na betaling ben ik gelijk naar mijn eerste en ook gelijk meest spannende activiteit gebracht (transport van en naar activiteit zit bij de prijs inbegrepen). Het was tijd voor de Gorge Swing! Dit is een sprong vanaf de klif bij het onderste deel van de Zambezi. Eerst is het een vrije val en later gaat deze over in een ‘swing’, dan schommel je even lekker heen en weer en uiteindelijk takelen ze je weer omhoog. Ik kwam eerst aan in het Lookout Café, dit is een café bovenaan de rand van de klif die dus uitkijkt over de Zambezi en de plek vanwaar ik zou gaan springen! Mijn hemel, SLIK. Dat is hoog! Ik was de eerste die ochtend en na een korte uitleg van wat er zou gaan gebeuren en wat ik moest doen werd ik al in mijn harnassen gehesen. Na een kort wandelingetje (omhoog uiteraard!) kwamen we aan bij het platform waar ik dan vanaf zou gaan springen. Ga ik dit echt doen…? JA ZEKER.
Vanaf daar ging het allemaal heel snel. Ik ging het platform op en ze koppelden de kabels aan mijn riemen. En voordat ik het wist was mijn safetycable los en stond ik aan de rand van het platform. De meneer die bij me was vroeg hoe ik er vanaf wou springen: me laten vallen, vanuit een handstand, springen met je armen los, of vasthouden aan de kabels. Nou ik was dan nog wel schijtluis genoeg dat ik me echt wel vasthield aan die kabels! Hij dat hij af zou tellen tot 5, en dat ik dan zou springen. En niet in een rustig tempo ofzo, gewoon BAM 1, 2, 3, 4, 5 GO. Dus dat deed ik maar! Niet nadenken en GAAN. En aaaaah wat ging dat hard! De vrije val duurde langer dan ik had verwacht (ook al is dit nog steeds maar een paar seconden), het gevoel om gewoon naar beneden te vallen is heel gek. En uiteindelijk dan die swing waar je in komt, dat was echt genieten! Lekker uitwaaien boven de bulderende rivier met een prachtig uitzicht! Na een paar keer heen en weer slingeren tot ik uiteindelijk vaart minderde begonnen ze me weer op te takelen. Het laatste stukje moest je tegen de rosten opklimmen en voor ik het wist stond ik weer op het platform. Zou ik het weer doen? Jup, geen twijfel over mogelijk.

Na de sprong even een uurtje bijgekomen met een colaatje en wat chocola op het terras van het lookout café. Daar ook nog naar wat andere sprongen gekeken, leuk om het andere mensen ook te zien doen! Voor de lunch was ik terug bij backpackers en daar heb ik lekker de rest van de ochtend en middag mijn boek gelezen (in de schaduw, want het was ontzettend warm!). Om half 4 werd ik opgehaald voor mijn volgende activiteit: de Night Drive. Een game drive die aan het eind van de middag begint, diner in het park zelf en later op de avond weer terug. Ik was samen met een stel uit de UK en een stel uit Frankrijk. We hebben heel veel dieren gezien maar de meest indrukwekkende waren wel de grote kudde buffels (Yes, eindelijk buffels in het wild!) en 2 zwarte(!) neushoorns (een moeder met jong).
Na een prachtige zonsondergang bij het meer met als achtergrondgeluid twee ruziënde nijlpaarden gingen we naar de plek waar we ons diner zouden hebben. Een heel mooi plekje midden in het park. Er stond een gedekte tafel klaar, het kampvuur brandde en er waren 2 koks en een bediende die ons stonden op te wachten. Na een drankje kregen we als voorgerecht soep (ik weet nog steeds niet wat de smaak was) met een broodje. En voor het hoofdgerecht konden we kiezen uit rijst, groenten, salade, kip en vlees van de braai. Het toetje was een fruitsalade. Erg lekker allemaal! In het begin werden we omsingeld door een enorme kudde buffels. Ergens in het midden van het diner zei de gids ineens dat we stil moesten zijn en mee moesten naar de auto. Wat bleek: alle buffels waren ineens weg! Hoe kan dat nou komen… Dus wij de truck in en een klein stukje rijden. Hij wees ons met de zaklamp op 3 mooie leeuwinnen met twee jongen aan die dus op de buffels aan het jagen waren. Eindelijk leeuwen in het wild gezien! 4 van de Big 5: check.

Vrijdag 22 april

Na een ontzettende slechte nacht slaap doordat ik me (vanaf het moment dat ik hier aangekomen ben al) ontzettend belabberd voel vroeg opgestaan. Ik zou om 7 uur worden opgehaald voor mijn dagtrip naar Chobe in Botswana. Ze waren uiteindelijk wel te laat, wat voor mij goed uitkwam want nu kon ik tenminste nog wat eten krijgen uit het café in het hostel (die gaat om 7 uur open). Het was ongeveer een uurtje rijden naar Botswana. De grens over, paspoorten checken, stempel erbij en daarna nog 10 minuutjes rijden. We verzamelden in een of andere fancy safari lodge. Vanaf daar vertrok de boot en we zouden daar ook gaan lunchen later op de dag. In totaal waren we met zn 8en (koppel uit Zuid-Afrika, uit Australië en een paar Chinezen). De tocht over het water was heel erg mooi. Uiteraard weer met een strakblauwe lucht, maar op het water was t nog wel te doen voor me. We zagen een hoop olifanten in het water en op de kant, nijlpaarden, buffels en nog wat klein spul op het land. Vooral de olifanten waren erg leuk om naar te kijken, ze waren erg dichtbij en gingen helemaal los in het water. De kleintjes waren langs de kant aan het spelen en een paar grotere gingen helemaal kopje onder, leuk om naar te kijken!

Na ruim 2 uur gingen we weer terug naar de lodge voor de lunch. Ik had eerder ochtend al gekozen voor steak with fried egg en als toetje vanilla icecream. Beide waren heerrlijk en het was ondertussen heel gezellig geworden met de groep. Na de lunch werden we opgehaald met een truck voor een game drive in de middag. Helaas heb ik hier niet heel erg van genoten omdat ik me steeds rotter begon te voelen en ook nog eens de hele rit vol in de zon zat. We hadden tussendoor even een pauze en we mochten eruit om de benen te strekken, maar ik denk jo dit gaat niet goed! En ik ben mooi blijven zitten. Na 2 uur door het park rijden, voornamelijk langs het water, zijn we weer richting de grenzen gegaan. Eerst een paar mensen gedropt bij de grens naar Zambia en daarna weer richting Zimbabwe. De douane took us ages, het was erg druk. Zelf moest ik een nieuw visum aanvragen (voor mijn laatste 4 dagen in Zimbabwe ja…) omdat ik bij aankomst een single entry heb genomen, en daar mag je niet mee uit en in het land reizen. Dus nu ben ik weer legaal in dit land enzo, wel zo fijn. Weer een uurtje terug rijden naar backpackers, een pizza besteld en vroeg op bed gaan liggen omdat ik intussen out of nowhere ook heel veel pijn aan mijn nek en rug had! Kan er natuurlijk ook nog wel bij!

Zaterdag 23 april en zondag 24 april

Vanochtend kon ik eindelijk een beetje uitslapen! Ik had voor vandaag 2 dingen gepland: (eindelijk) mijn bezoek aan de Victoria Falls itself, en ’s middags zou ik een Elephant Back Safari gaan doen. Ik kan me voorstellen dat sommigen nu zullen denken: Jij? Op een olifant rijden?! 9 van de 10 keer zijn dit inderdaad verschrikkelijke plekken voor olifanten om te moeten leven. Ze hebben meerdere ritten per dag, de worden slecht behandeld en zodra ze weer terug zijn van een rit zitten ze de rest van de dag vast aan een ketting. Natuurlijk ben ik hier ontzettend op tegen en vind ik het verschrikkelijk dat deze prachtige dieren door veel mensen gezien worden als een ‘ding’, en niet als een dier met gevoelens. Vaak zijn de zitjes die op de olifanten vastgebonden zijn ook niet goed, doen ze pijn en zijn ze gewoon niet geschikt voor de olifant, en al helemaal niet met nog eens 2 of 3 mensen erbovenop! Kunnen olifanten dat dan zo goed voelen? Ze hebben toch zo’n dikke ruwe huid? Ja ook dat klopt, maarr: olifanten voelen alles! Elke aanraking, al is het maar een vlieg, ze voelen het. Dit komt omdat ze over hun hele lichaam overal kleine haartjes hebben, en hiermee kunnen ze ontzettend goed voelen (zelfde bij neushoorns trouwens).
De reden dat ik het wél ga doen is dat dit project anders is dan de meeste anderen. De olifanten op dit project worden erg goed behandeld en verzorgd. Ze maken maar 1 rit per dag (en deze duurt ongeveer 3 kwartier) en de rest van de dag mogen ze op eigen houtje het Victoria Falls National Park in. Op deze manier hebben ze dus ontzettend veel vrijheid, kunnen ze zelf bepalen waar ze heen willen en eten waar ze zelf zin in hebben. Helemaal op eigen houtje is het niet, een paar verzorgers gaan wel altijd mee en houden de olifanten van een afstandje in de gaten, dit om te voorkomen dat er eentje zomaar vandoor gaat en niet meer terugkomt. Ze willen graag de kudde bij elkaar houden, wat opzich wel zo logisch is. Tijdens de rit zelf en het trainen van de olifanten wordt geen geweld gebruikt, ze werken alleen met beloningen zodra iets wél goed gaat.
Dit project is iets meer dan 20 jaar geleden opgericht en de olifanten doen dus ook al zo lang mee aan dit project, met uitzondering van de kleintjes die in de tussentijd geboren zijn in het park zelf. Waar komen ze dan vandaan? Iets meer dan 20 jaar geleden dus, waren er veel en veels te veel olifanten in Zimbabwe. Ze hebben toen geprobeerd om een groot aantal olifanten over te brengen naar dierentuinen en parken in Europa, maar dit lukte niet met alle olifanten. Het lukte ze niet om ze te vangen, ze waren niet geschikt voor transport, het ging niet goed met ze in Europa; allerlei redenen, maargoed ze konden dus niet Zimbabwe uit. Het grootste deel van de olifanten op dit project zijn door die reden daar terecht gekomen. Ook zijn er mensen die denken dat ze voor olifanten kunnen zorgen, wat natuurlijk allemaal best leuk is als ze nog klein zijn. Maar zodra ze groter zijn moeten ze niks meer van die olifant hebben, dan wordt het ineens te moeilijk (joh). Een paar komen ook van die plekken vandaan. En dan heb je nog de orphans---------, kleine olifantjes die geen mama meer hebben. Zo is in de loop der jaren een flinke kudde olifanten ontstaan afkomstig van verschillende plaatsen.

Dit was weer de les van vandaag, waar was ik ook al weer?

Ohja, de VICTORIA FALLS, de allergrootste waterval van Afrika (om precies te zijn 1708 meter breed). Het is niet de allerbreedste of allerhoogste maar de combinatie van die twee maakt hem wel de allergrootste ter wereld. Die moet ik natuurlijk wel even gaan bekijken, als ik daar toch ben. Ik dacht dat ik er best heen kon lopen, het was maar een half uurtje en dat zou me weer wat geld voor de taxi besparen. Ik vertrok rond half 10 ’s ochtends van het backpackers en wou tussendoor even wat eten en drinken halen bij de supermarkt. De eigenaar van het hostel had op een kaartje aangegeven hoe ik moest lopen en voordat ik t wist was ik al bij de supermarkt. Warm was het ondertussen al wel, maar ik vond het nog wel te doen. Tot ik in de rij stond bij de supermarkt. De man achter de kassa zag er niet al te snugger uit en zijn tempo was dat van iemand die er net een week werkt. Het duurde heel lang voordat ik aan de beurt was en na een tijdje wachten werd ik ineens kotsmisselijk, licht in mn hoofd, alles voelde ineens 10 keer zo zwaar aan. Kortom, ik wou betalen en zo snel naar buiten en even ergens gaan zitten! En het duurde maar en het duurde maar. Tegen de tijd dat ik aan de beurt was stond ik al te shaken op mijn benen en eenmaal buiten had het niet twee seconden langer moeten duren voordat ik bij het bankje was, het werd al zwart voor mn ogen. Ik heb daar dus maar even gezeten, flesje water leeggedronken en wat chocola naar binnen gewerkt. Ik voelde me natuurlijk al een paar dagen niet lekker, het was ontzettend warm en waarschijnlijk had ik niet genoeg gedronken.
Daarna met een omweg (blijkbaar is de weg vinden toch moeilijker dan t lijkt) aangekomen bij de ingang van de Victoria Falls, entree betaald en begonnen aan het pad die langs de watervallen loopt. Je hoort het water van ver al de afgrond in storten. Aan het begin voel je af en toe wat druppeltjes jouw kant op komen, daarna lijkt het alsof het regent en uiteindelijk kom je gewoon in een enorme hoosbui terecht. Je hebt 15 verschillende punten langs het pad waar je de falls kan zien. De laatste paar punten kan je alleen niet echt iets zien, overal om je heen is gewoon water. Maar waaaauw, wat is het mooi overal! Alles is natuurlijk ontzettend groen door al het water, en de watervallen zelf zijn heel indrukwekkend en heel erg mooi!

Ik heb er ongeveer 2 uur over gedaan om het hele pad af te lopen en daarna heb ik lekker geluncht bij het bijbehorende restaurant. Met de taxi weer terug naar het hostel (10 dollar voor 2 minuutjes rijden, stelletje afzetters) en daar werd ik iets na 3en opgehaald voor mijn laatste activiteit van de trip: de Elephant Back Safari. We moesten eerst een stukje rijden naar de basis van de olifanten in Victoria National Park. Daar kregen we eerst een drankje en werd ons verteld hoe de middag er uit zou zien en kregen we informatie over het project en de olifanten zelf. De olifanten werden in de tussentijd opgehaald. We waren in totaal met 5 mensen (ik en wederom twee stelletjes), dus er waren 5 grote olifanten en daarnaast nog een paar kleinere die ook in de kudde meeliepen. Elke olifant had een trainer en daarnaast waren er nog mensen die op de grond meeliepen en iemand die de hele kudde zou leiden. Eerst mochten we kennismaken met alle olifanten, aaien en ermee op de foto. En daarna gingen we op weg. We moesten een trapje met een klein plateautje op en vanaf daar konden we op de olifant gaan zitten. Mijn buddie vandaag was Emily, een hele mooie olifant van 30 jaar oud, moeder van twee kleintjes. We hebben een rit gemaakt van een klein uurtje door het prachtige park. Tijdens de rit ook nog wat andere dieren tegen gekomen. Heel bijzonder om zo hoog te zitten en omringd te zijn door al die friendly giants. Na de rit mochten we de olifanten nog voeren. Ze kregen een soort uit de kluiten gewassen biks, met allerlei lekkers erin verwerkt. Een echt snoepje voor de olifant. Het commando voor het voeren was of ‘de naam’, en ‘trunk down, hierbij kon je het eten in de slurf doen en dan legt de olifant het zelf in zijn bek om op te eten. Of ‘de naam’ en ‘trunk up’, en dan ging de slurf omhoog en mond open, en kon je het eten in de bek gooien. Heeel erg leuk om te doen! Ze werken maar al te graag mee op zo’n moment haha.

’s Avonds in het hostel een massage gehad, omdat het lekker is maar ook omdat ik nog steeds heel veel pijn aan vooral mijn nek had. Na het avondeten overgeslagen te hebben (want mijn restantje pizza die op de planning stond lag doorweekt in de koelkast, waarom? geen idee), keihard mijn teen gestoten te hebben aan de poot van mijn bed en gek te worden van de jeukende muggenbulten ben ik blijkbaar toch in slaap gevallen. Gelukkig werd ik vrij laat wakker (in verhouding met de vorige nachten, nog steeds erg vroeg) en ben ik er maar gelijk uit gegaan omdat ik om 7 uur al bij de bus moest zijn. Na de lange rit rond 2 uur ’s middags weer terug op Chipangali en lekker genoten van een middagje helemaal NIETS doen.

Maandag 25 april – Laatste dag op Chipangali

Wooow, wat zijn die 6 weken uiteindelijk omgevlogen! Vandaag mijn laatste dagje hier, en dat betekend dat ik vrij ben, zelfs geen babytime. ’s Ochtends ben ik begonnen met inpakken en halverwege de ochtend ben ik de hele opvang over geweest om een laatste foto van die ene leeuw te nemen en nog een keer dat lieve aapje te filmen. Na de lunch weer verder gegaan met inpakken en de rest van de middag alvast begonnen met afscheid nemen van alle lieve beestjes en nog steeds een beetje bijkomen van mijn trip naar de Falls. ’s Avonds hebben we met zn allen nog een filmpje gekeken en daarna lekker slapen! Een beetje uitgerust het vliegtuig instappen leek me wel zo’n goed idee.

Dinsdag 26 april – Vertrek

Snik, daar gaan we dan! Alles is ingepakt en dan loop ik voor de laatste keer mijn kleine huisje uit, 6 weken lang mijn thuis geweest. Nog één laatste keer de hele opvang overgelopen om echt voor de allerlaatste keer te genieten van al mijn kleine en grote vriendjes en vriendinnetjes! Jeetje, wat ga ik het missen zeg! Ik ben na deze 6 weken het Afrika zelf wel echt zat: de insecten, de hitte, het feit dat je je nooit echt schoon voelt, de Afrikaanse manier van doen. Maar Chipangali zelf: de mensen, maar vooral de dieren! Ja, dat was echt wel even moeilijk. Afscheid van iedereen genomen en rond 11 uur het busje ingestapt samen met Kevin en Nicky op weg naar het vliegveld. Daar heeft Nicky me nog geholpen met de laatste dingetjes op het vliegveld en na 2 dikke knuffels ben ik het vliegtuig ingestapt op weg naar Johannesburg.
Eenmaal op het vliegveld daar had ik 5 uur overstap tijd dus ik ben nog even mijn laatste geld gaan uitgeven in een ontzettend mooie souvenirwinkel, heb een late lunch gehad in het restaurant en ben daarna met mijn laptopje op schoot bij de gate gaan zitten en terwijl ik bezig ben met dit typen wordt ik gebeld. Het duurde wel even voordat ik het door had dat dat rare getril mijn telefoon was maar uiteindelijk had ik het in de gaten. ‘Thuis belt’, thuis…? Wat blijkt… mijn laatste vlucht van morgen die me van Frankfurt naar Schiphol zou moeten brengen was geannuleerd! Want juist die ene dag dat ik thuis moet komen hadden ze natuurlijk bedacht om eens even met zn allen te gaan staken! Maar, paps mams en marleen zouden me op komen halen vanaf Frankfurt, lief! Scheelt mij weer gedoe met een trein nemen en met mijn bagage slepen en hemel ik moest er allemaal niet aan denken. Uiteindelijk had mijn vlucht van Johannesburg naar Frankfurt ruim een uur vertraging, dus ik had de overstap waarschijnlijk sowieso niet gehaald, het moest blijkbaar zo zijn. Ik heb die nacht in de lucht gelukkig wel een klein beetje geslapen (de lege stoelen links en rechts van me hielpen daar zeker bij) en na een uur vertraging kwam ik de volgende ochtend om kwart over 7 aan in Frankfurt. Na wachten tot ik het vliegtuig uit mocht en uiteindelijk tot mijn bagage er was opgewacht door paps, mams en marleen bij de uitgang! Jeetje, wat was ik blij dat ze er waren! En blij dat ik weer (bijna) thuis was. Nog 4 uurtjes in de auto en Amersfoort was weer in zicht. Lizzy wachtte ons buiten voor de deur op, wat heb ik haar gemist!

Dus, ik ben er weer. Het waren 6 hele bijzondere weken. Zoals iedereen die mijn blog gevolgd heeft weet was het lang niet altijd allemaal leuk en ging niet alles zoals ik het gehoopt had, maar ik heb ook heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt, heel veel leuke mensen ontmoet en ontzettend veel over mezelf geleerd! Ik heb er geen moment spijt van dat ik gegaan heb en ik heb een enorme lijst aan prachtige gebeurtenissen om nooit te vergeten!

Bedankt voor het volgen van mijn reis naar Zimbabwe, ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhalen en dat ik jullie een beetje een beeld heb kunnen geven van de afgelopen 6 weken!

Op naar de volgende avonturen.

Liefs,

Esther

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active