Maandag 14 en dinsdag 15 maart

Daar ging ik dan, maandagmiddag om 5 uur vloog ik richting München om daar vervolgens over te stappen op de lange vlucht van ruim 10 uur naar Johannesburg. (Wel nadat ik op Schiphol al 2 keer mn vest ergens liet liggen natuurlijk, ik zat al bijna in het vliegtuig en ik moest nog terug, maar hé: dat is bijzaak). Iets na 9 werd ons het ‘diner’ geserveerd in het vliegtuig. Het was niet bijzonder smakelijk, maar ik had zo’n honger dat ik maar gewoon alles opgegeten heb. De vlucht verliep verder prima, zodra we boven Afrika waren werden we wel een beetje door elkaar geschud, maar verder niet storend. Wat betreft het slapen: tsjaaa. Just not for me I guess. Ik had alles om perfect te slapen, twee kussentjes, dekentje, warme sokken, oordopjes en een prachtig slaapmasker. Nadat mijn film om 12 uur afgelopen was (je kon echt vanalles kijken, films, series, waar het vliegtuig zich op dat moment bevind, spelletjes, whatever: het was er) dacht ik oke top, ik ben ontzettend moe dus ik ga lekker slapen -> not.
Dus na de 6 langste uren van mijn leven ging het licht weer aan en heb ik werkelijk waar: een HEERLIJK ontbijt gehad, meevallerr (roerei, aardappel, spinazie, worstjes, yoghurt, croissantje, omnomnom). Vrij snel na het ontbijt werd de landing ingezet en eenmaal op Johannesburg zat ik ook vrij snel weer in de bus op weg naar het volgende vliegtuig.

Blij toen ik eenmaal weer met mn voetjes op de grond stond op het vliegveld in Bulawayo maar toen: visum aanvraag. Wauw, ze maken je het echt niet makkelijk. Ik stond daar maar te klooien met het invullen van mn papieren en ik snapte de helft niet. Uiteindelijk maar gaan vragen wat die helft dan betekende en die meneer heeft me verder goed geholpen. Sterker nog, uiteindelijk kwam er nóg iemand langs die me ook ging helpen en tussen de rest van de mensen in de rij door gewoon mijn paspoort, visumaanvraag en geld aan de meneer achter de balie gaf. Dus na 4 keer uitgelegd te hebben waarvoor ik kwam (want ik mocht niet zeggen dat ik vrijwilliger was), wat er in mijn koffer zat en waar ik zou verblijven, kon ik dan eindelijk (samen met mijn bagage J) in de auto stappen naar Chipangali. Wat bleek, de vrouw die me op kwam halen vertelde het volgende: ‘I saw you struggeling with your papers, so I just send one of ‘my men’ to go and help my lovely volunteer!’. Ahaaa, dat verklaarde al die aandacht in ene.

Na een rit van 40 kilometer (40 kilometer lang mijn ogen uitgekeken!) reden we de oprit van Chipangali op. Personeel van de opvang bracht mijn bagage naar mijn cabin. En daar mocht ik rustig uitpakken en later zou ze me het een en ander op het park laten zien. Mijn cabin is een heel leuk hutje met een rieten dak, het is héél hoog en er is ruimte voor 4 vrijwilligers. We hebben ook een klein badkamertje binnen (welteverstaan een douche en een wc achter een muurtje).

Daarna dus een deel van de opvang gezien (het is echt ontzettend groot) en een heleboel mensen ontmoet waarvan de namen nog even op zich moeten laten wachten. Het is heel mooi aangelegd en omdat het de dagen voordat ik arriveerde ontzettend veel heeft geregend is alles ‘green and growing’. Er zijn overal paadjes die tussen alle hokken heen slingeren en heel veel bomen en planten. Tijdens het rondstruinen door het park merk je dan hoe ontzettend veel er rondloopt en vliegt, waarvan ik het grootste deel niet kan identificeren, maar dat komt vast nog wel. (Gelukkig zijn er weinig muggen!)

Verder heb ik een beetje op bed gelegen, mijn spullen opgeruimd en buiten in de schaduw wat gelezen tot het etenstijd was. We krijgen onze lunch en diner altijd op vaste tijden buiten bij het huis van Nicky & Kevin (de eigenaars, die ontzettend aardig zijn!). Lekker gegeten en daarna snel terug gegaan naar mijn cabin om te gaan slapen, want jeetje, wat was ik alles bij elkaar lang wakker geweest.

En dan komt er zo’n besefmomentje: what the hell am I doing here? Wat doe ik nou in Zimbabwe, zo’n eind van huis, helemaal alleen. Even een moeilijk moment en gelukkig kon ik even naar huis bellen voordat ik ging slapen. We waren met z’n drieën: ik, een japans meisje en eentje uit the UK, die laatste kon ik het goed mee vinden maar die is de volgende dag helaas vertrokken. De rest van de vrijwilligers, op 2 na en mijzelf, zijn vertrokken naar de victoria falls voor een paar dagen (dus ik heb nu een mega privehut).

Woensdag 16 maart

Ik heb gelukkig heerlijk geslapen, want ja; het is overdag ontzettend warm, maar ’s avonds koelt het snel af naar meer comfortabele temperaturen. Dus ik kan gewoon slapen in mijn pyjama onder de dekens. Na het ontbijt heb ik een volledige tour rond de hele opvang gehad van Nicky. Ze heeft me alles verteld over de geschiedenis van Chipangali en natuurlijk over alle dieren hier: heel erg leuk! Het was toen dat ik voor het eerst lang de leeuwen ging. Het zijn er 17 als ik het me goed herinner en sommige daarvan houden wel van wat gekriebel! Daar sta je dan, een paar centimeter naast een enorme leeuw, zn vacht te aaien: indrukwekkend!

Het is veel groter dan ik dacht en ze hebben echt ontzettend veel dieren, dus zelf nu nog niet eens alles gezien. Na de lunch heb ik een beetje van alles wat gedaan. Wat schoonmaakwerkzaamheden, hekken schilderen en wat elke dag 3 keer moet gebeuren: baby time! Baby time is waar wij als vrijwilligers voornamelijk verantwoordelijk voor zijn. Dus water checken, eten klaarmaken en geven, schoonmaken en natuurlijk a bit of love! We hebben hele leuke dieren op de opvang waarvan je een groot deel ook gewoon kan aaien.

Elke avond eten we om 18:30 bij het grote huis met zn allen (erg lekkerr altijd) en daarna nog 1 keer de baby’s doen. En dan lekker slapen! Meestal vrij vroeg, rond half 9 of zoiets. Want je bent elke dag druk, moe en de volgende dag om 7:00 weer op.

Donderdag 17 maart

Vandaag hebben we meer dan 30 (grote en kleine) landschildpadden en 4 ganzen uitgezet op een ontzettend mooi landgoed van een echtpaar die hier in de buurt wonen. Ze hebben heel veel land en een hele grote vijver, dus die gaan allemaal de tijd van hun leven hebben. Ook hebben we 2 vallen gezet omdat de bewoners veel overlast hebben van grote katachtigen, we weten niet zeker wat het zijn maar zodra ze gevangen zijn komen ze naar ons toe. We moesten allemaal gras verzamelen om in en om de vallen te leggen zodat ze niet op zouden vallen en een lekkere (ieuw) kip aan de haak achterin de val hangen (dus daar ging ik, op mn buik naar binnen schuivend, met die kip). Zodra er aan de kip en dus aan de haak getrokken word valt het luik naar beneden. En we hebben een stuk of 5 camera’s geplaatst.

Later vanmiddag ben ik de hele opvang over geweest rond etenstijd (voor de dieren dan bedoel ik) om wat foto’s te maken, ik heb ook een paar bijgevoegd!

Weuw, lang verhaal, ik hoop dat het leuk is om te lezen!

Lots of Love,

Esther