Zesde week – Victoria Falls

Woensdag 20 april

Vandaag na een laatste ochtend werken om 11 uur begonnen met pannenkoeken bakken! Ik had pannenkoekenmix, stroop en poedersuiker meegenomen. Een uur later had ik daar dan een enorme stapel pannenkoeken en ze zijn allemaal schoon opgegaan! Vooral de stroop en poedersuiker waren een schot in de roos. Ze vonden het maar wat dat ze dit nog nooit eerder geproefd hadden. Nadat ik al mijn spullen had gepakt ben ik in de bus gestapt voor een ruim 5 uur lange rit naar de Victoria Falls. De bus vertrok bijna een uur later dan de planning was, en had tijdens de rit ook vertraging, dus ik kwam erg laat (en erg moe!) aan bij het Victoria Falls backpackers (hostel) waar ik de komende dagen zou verblijven. Toen ik in de bus zat had ik mega honger maar tegen de tijd dat ik eindelijk de kans wat had te eten had ik totaal geen trek meer. Na een poging gedaan te hebben om met een pakje soepspul en water soep te maken, iets wat wonderbaarlijk genoeg niet eens echt goed lukte, ergens na 10en naar bed gegaan. Ik was kapot van de lange reis! (in totaal bijna 7 uur over gedaan, met wachten erbij).

Donderdag 21 april

Na een slechte nacht slaap dankzij mijn best buddies: de muggen, werd ik om half 8 opgepikt om naar het bureau van Wild Horizons te gaan om voor mijn geplande activiteiten te betalen. Wild Horizons is dus een bedrijf waar je alle activiteiten kan boeken en verder regelen zij alles voor je. Na betaling ben ik gelijk naar mijn eerste en ook gelijk meest spannende activiteit gebracht (transport van en naar activiteit zit bij de prijs inbegrepen). Het was tijd voor de Gorge Swing! Dit is een sprong vanaf de klif bij het onderste deel van de Zambezi. Eerst is het een vrije val en later gaat deze over in een ‘swing’, dan schommel je even lekker heen en weer en uiteindelijk takelen ze je weer omhoog. Ik kwam eerst aan in het Lookout Café, dit is een café bovenaan de rand van de klif die dus uitkijkt over de Zambezi en de plek vanwaar ik zou gaan springen! Mijn hemel, SLIK. Dat is hoog! Ik was de eerste die ochtend en na een korte uitleg van wat er zou gaan gebeuren en wat ik moest doen werd ik al in mijn harnassen gehesen. Na een kort wandelingetje (omhoog uiteraard!) kwamen we aan bij het platform waar ik dan vanaf zou gaan springen. Ga ik dit echt doen…? JA ZEKER.
Vanaf daar ging het allemaal heel snel. Ik ging het platform op en ze koppelden de kabels aan mijn riemen. En voordat ik het wist was mijn safetycable los en stond ik aan de rand van het platform. De meneer die bij me was vroeg hoe ik er vanaf wou springen: me laten vallen, vanuit een handstand, springen met je armen los, of vasthouden aan de kabels. Nou ik was dan nog wel schijtluis genoeg dat ik me echt wel vasthield aan die kabels! Hij dat hij af zou tellen tot 5, en dat ik dan zou springen. En niet in een rustig tempo ofzo, gewoon BAM 1, 2, 3, 4, 5 GO. Dus dat deed ik maar! Niet nadenken en GAAN. En aaaaah wat ging dat hard! De vrije val duurde langer dan ik had verwacht (ook al is dit nog steeds maar een paar seconden), het gevoel om gewoon naar beneden te vallen is heel gek. En uiteindelijk dan die swing waar je in komt, dat was echt genieten! Lekker uitwaaien boven de bulderende rivier met een prachtig uitzicht! Na een paar keer heen en weer slingeren tot ik uiteindelijk vaart minderde begonnen ze me weer op te takelen. Het laatste stukje moest je tegen de rosten opklimmen en voor ik het wist stond ik weer op het platform. Zou ik het weer doen? Jup, geen twijfel over mogelijk.

Na de sprong even een uurtje bijgekomen met een colaatje en wat chocola op het terras van het lookout café. Daar ook nog naar wat andere sprongen gekeken, leuk om het andere mensen ook te zien doen! Voor de lunch was ik terug bij backpackers en daar heb ik lekker de rest van de ochtend en middag mijn boek gelezen (in de schaduw, want het was ontzettend warm!). Om half 4 werd ik opgehaald voor mijn volgende activiteit: de Night Drive. Een game drive die aan het eind van de middag begint, diner in het park zelf en later op de avond weer terug. Ik was samen met een stel uit de UK en een stel uit Frankrijk. We hebben heel veel dieren gezien maar de meest indrukwekkende waren wel de grote kudde buffels (Yes, eindelijk buffels in het wild!) en 2 zwarte(!) neushoorns (een moeder met jong).
Na een prachtige zonsondergang bij het meer met als achtergrondgeluid twee ruziënde nijlpaarden gingen we naar de plek waar we ons diner zouden hebben. Een heel mooi plekje midden in het park. Er stond een gedekte tafel klaar, het kampvuur brandde en er waren 2 koks en een bediende die ons stonden op te wachten. Na een drankje kregen we als voorgerecht soep (ik weet nog steeds niet wat de smaak was) met een broodje. En voor het hoofdgerecht konden we kiezen uit rijst, groenten, salade, kip en vlees van de braai. Het toetje was een fruitsalade. Erg lekker allemaal! In het begin werden we omsingeld door een enorme kudde buffels. Ergens in het midden van het diner zei de gids ineens dat we stil moesten zijn en mee moesten naar de auto. Wat bleek: alle buffels waren ineens weg! Hoe kan dat nou komen… Dus wij de truck in en een klein stukje rijden. Hij wees ons met de zaklamp op 3 mooie leeuwinnen met twee jongen aan die dus op de buffels aan het jagen waren. Eindelijk leeuwen in het wild gezien! 4 van de Big 5: check.

Vrijdag 22 april

Na een ontzettende slechte nacht slaap doordat ik me (vanaf het moment dat ik hier aangekomen ben al) ontzettend belabberd voel vroeg opgestaan. Ik zou om 7 uur worden opgehaald voor mijn dagtrip naar Chobe in Botswana. Ze waren uiteindelijk wel te laat, wat voor mij goed uitkwam want nu kon ik tenminste nog wat eten krijgen uit het café in het hostel (die gaat om 7 uur open). Het was ongeveer een uurtje rijden naar Botswana. De grens over, paspoorten checken, stempel erbij en daarna nog 10 minuutjes rijden. We verzamelden in een of andere fancy safari lodge. Vanaf daar vertrok de boot en we zouden daar ook gaan lunchen later op de dag. In totaal waren we met zn 8en (koppel uit Zuid-Afrika, uit Australië en een paar Chinezen). De tocht over het water was heel erg mooi. Uiteraard weer met een strakblauwe lucht, maar op het water was t nog wel te doen voor me. We zagen een hoop olifanten in het water en op de kant, nijlpaarden, buffels en nog wat klein spul op het land. Vooral de olifanten waren erg leuk om naar te kijken, ze waren erg dichtbij en gingen helemaal los in het water. De kleintjes waren langs de kant aan het spelen en een paar grotere gingen helemaal kopje onder, leuk om naar te kijken!

Na ruim 2 uur gingen we weer terug naar de lodge voor de lunch. Ik had eerder ochtend al gekozen voor steak with fried egg en als toetje vanilla icecream. Beide waren heerrlijk en het was ondertussen heel gezellig geworden met de groep. Na de lunch werden we opgehaald met een truck voor een game drive in de middag. Helaas heb ik hier niet heel erg van genoten omdat ik me steeds rotter begon te voelen en ook nog eens de hele rit vol in de zon zat. We hadden tussendoor even een pauze en we mochten eruit om de benen te strekken, maar ik denk jo dit gaat niet goed! En ik ben mooi blijven zitten. Na 2 uur door het park rijden, voornamelijk langs het water, zijn we weer richting de grenzen gegaan. Eerst een paar mensen gedropt bij de grens naar Zambia en daarna weer richting Zimbabwe. De douane took us ages, het was erg druk. Zelf moest ik een nieuw visum aanvragen (voor mijn laatste 4 dagen in Zimbabwe ja…) omdat ik bij aankomst een single entry heb genomen, en daar mag je niet mee uit en in het land reizen. Dus nu ben ik weer legaal in dit land enzo, wel zo fijn. Weer een uurtje terug rijden naar backpackers, een pizza besteld en vroeg op bed gaan liggen omdat ik intussen out of nowhere ook heel veel pijn aan mijn nek en rug had! Kan er natuurlijk ook nog wel bij!

Zaterdag 23 april en zondag 24 april

Vanochtend kon ik eindelijk een beetje uitslapen! Ik had voor vandaag 2 dingen gepland: (eindelijk) mijn bezoek aan de Victoria Falls itself, en ’s middags zou ik een Elephant Back Safari gaan doen. Ik kan me voorstellen dat sommigen nu zullen denken: Jij? Op een olifant rijden?! 9 van de 10 keer zijn dit inderdaad verschrikkelijke plekken voor olifanten om te moeten leven. Ze hebben meerdere ritten per dag, de worden slecht behandeld en zodra ze weer terug zijn van een rit zitten ze de rest van de dag vast aan een ketting. Natuurlijk ben ik hier ontzettend op tegen en vind ik het verschrikkelijk dat deze prachtige dieren door veel mensen gezien worden als een ‘ding’, en niet als een dier met gevoelens. Vaak zijn de zitjes die op de olifanten vastgebonden zijn ook niet goed, doen ze pijn en zijn ze gewoon niet geschikt voor de olifant, en al helemaal niet met nog eens 2 of 3 mensen erbovenop! Kunnen olifanten dat dan zo goed voelen? Ze hebben toch zo’n dikke ruwe huid? Ja ook dat klopt, maarr: olifanten voelen alles! Elke aanraking, al is het maar een vlieg, ze voelen het. Dit komt omdat ze over hun hele lichaam overal kleine haartjes hebben, en hiermee kunnen ze ontzettend goed voelen (zelfde bij neushoorns trouwens).
De reden dat ik het wél ga doen is dat dit project anders is dan de meeste anderen. De olifanten op dit project worden erg goed behandeld en verzorgd. Ze maken maar 1 rit per dag (en deze duurt ongeveer 3 kwartier) en de rest van de dag mogen ze op eigen houtje het Victoria Falls National Park in. Op deze manier hebben ze dus ontzettend veel vrijheid, kunnen ze zelf bepalen waar ze heen willen en eten waar ze zelf zin in hebben. Helemaal op eigen houtje is het niet, een paar verzorgers gaan wel altijd mee en houden de olifanten van een afstandje in de gaten, dit om te voorkomen dat er eentje zomaar vandoor gaat en niet meer terugkomt. Ze willen graag de kudde bij elkaar houden, wat opzich wel zo logisch is. Tijdens de rit zelf en het trainen van de olifanten wordt geen geweld gebruikt, ze werken alleen met beloningen zodra iets wél goed gaat.
Dit project is iets meer dan 20 jaar geleden opgericht en de olifanten doen dus ook al zo lang mee aan dit project, met uitzondering van de kleintjes die in de tussentijd geboren zijn in het park zelf. Waar komen ze dan vandaan? Iets meer dan 20 jaar geleden dus, waren er veel en veels te veel olifanten in Zimbabwe. Ze hebben toen geprobeerd om een groot aantal olifanten over te brengen naar dierentuinen en parken in Europa, maar dit lukte niet met alle olifanten. Het lukte ze niet om ze te vangen, ze waren niet geschikt voor transport, het ging niet goed met ze in Europa; allerlei redenen, maargoed ze konden dus niet Zimbabwe uit. Het grootste deel van de olifanten op dit project zijn door die reden daar terecht gekomen. Ook zijn er mensen die denken dat ze voor olifanten kunnen zorgen, wat natuurlijk allemaal best leuk is als ze nog klein zijn. Maar zodra ze groter zijn moeten ze niks meer van die olifant hebben, dan wordt het ineens te moeilijk (joh). Een paar komen ook van die plekken vandaan. En dan heb je nog de orphans---------, kleine olifantjes die geen mama meer hebben. Zo is in de loop der jaren een flinke kudde olifanten ontstaan afkomstig van verschillende plaatsen.

Dit was weer de les van vandaag, waar was ik ook al weer?

Ohja, de VICTORIA FALLS, de allergrootste waterval van Afrika (om precies te zijn 1708 meter breed). Het is niet de allerbreedste of allerhoogste maar de combinatie van die twee maakt hem wel de allergrootste ter wereld. Die moet ik natuurlijk wel even gaan bekijken, als ik daar toch ben. Ik dacht dat ik er best heen kon lopen, het was maar een half uurtje en dat zou me weer wat geld voor de taxi besparen. Ik vertrok rond half 10 ’s ochtends van het backpackers en wou tussendoor even wat eten en drinken halen bij de supermarkt. De eigenaar van het hostel had op een kaartje aangegeven hoe ik moest lopen en voordat ik t wist was ik al bij de supermarkt. Warm was het ondertussen al wel, maar ik vond het nog wel te doen. Tot ik in de rij stond bij de supermarkt. De man achter de kassa zag er niet al te snugger uit en zijn tempo was dat van iemand die er net een week werkt. Het duurde heel lang voordat ik aan de beurt was en na een tijdje wachten werd ik ineens kotsmisselijk, licht in mn hoofd, alles voelde ineens 10 keer zo zwaar aan. Kortom, ik wou betalen en zo snel naar buiten en even ergens gaan zitten! En het duurde maar en het duurde maar. Tegen de tijd dat ik aan de beurt was stond ik al te shaken op mijn benen en eenmaal buiten had het niet twee seconden langer moeten duren voordat ik bij het bankje was, het werd al zwart voor mn ogen. Ik heb daar dus maar even gezeten, flesje water leeggedronken en wat chocola naar binnen gewerkt. Ik voelde me natuurlijk al een paar dagen niet lekker, het was ontzettend warm en waarschijnlijk had ik niet genoeg gedronken.
Daarna met een omweg (blijkbaar is de weg vinden toch moeilijker dan t lijkt) aangekomen bij de ingang van de Victoria Falls, entree betaald en begonnen aan het pad die langs de watervallen loopt. Je hoort het water van ver al de afgrond in storten. Aan het begin voel je af en toe wat druppeltjes jouw kant op komen, daarna lijkt het alsof het regent en uiteindelijk kom je gewoon in een enorme hoosbui terecht. Je hebt 15 verschillende punten langs het pad waar je de falls kan zien. De laatste paar punten kan je alleen niet echt iets zien, overal om je heen is gewoon water. Maar waaaauw, wat is het mooi overal! Alles is natuurlijk ontzettend groen door al het water, en de watervallen zelf zijn heel indrukwekkend en heel erg mooi!

Ik heb er ongeveer 2 uur over gedaan om het hele pad af te lopen en daarna heb ik lekker geluncht bij het bijbehorende restaurant. Met de taxi weer terug naar het hostel (10 dollar voor 2 minuutjes rijden, stelletje afzetters) en daar werd ik iets na 3en opgehaald voor mijn laatste activiteit van de trip: de Elephant Back Safari. We moesten eerst een stukje rijden naar de basis van de olifanten in Victoria National Park. Daar kregen we eerst een drankje en werd ons verteld hoe de middag er uit zou zien en kregen we informatie over het project en de olifanten zelf. De olifanten werden in de tussentijd opgehaald. We waren in totaal met 5 mensen (ik en wederom twee stelletjes), dus er waren 5 grote olifanten en daarnaast nog een paar kleinere die ook in de kudde meeliepen. Elke olifant had een trainer en daarnaast waren er nog mensen die op de grond meeliepen en iemand die de hele kudde zou leiden. Eerst mochten we kennismaken met alle olifanten, aaien en ermee op de foto. En daarna gingen we op weg. We moesten een trapje met een klein plateautje op en vanaf daar konden we op de olifant gaan zitten. Mijn buddie vandaag was Emily, een hele mooie olifant van 30 jaar oud, moeder van twee kleintjes. We hebben een rit gemaakt van een klein uurtje door het prachtige park. Tijdens de rit ook nog wat andere dieren tegen gekomen. Heel bijzonder om zo hoog te zitten en omringd te zijn door al die friendly giants. Na de rit mochten we de olifanten nog voeren. Ze kregen een soort uit de kluiten gewassen biks, met allerlei lekkers erin verwerkt. Een echt snoepje voor de olifant. Het commando voor het voeren was of ‘de naam’, en ‘trunk down, hierbij kon je het eten in de slurf doen en dan legt de olifant het zelf in zijn bek om op te eten. Of ‘de naam’ en ‘trunk up’, en dan ging de slurf omhoog en mond open, en kon je het eten in de bek gooien. Heeel erg leuk om te doen! Ze werken maar al te graag mee op zo’n moment haha.

’s Avonds in het hostel een massage gehad, omdat het lekker is maar ook omdat ik nog steeds heel veel pijn aan vooral mijn nek had. Na het avondeten overgeslagen te hebben (want mijn restantje pizza die op de planning stond lag doorweekt in de koelkast, waarom? geen idee), keihard mijn teen gestoten te hebben aan de poot van mijn bed en gek te worden van de jeukende muggenbulten ben ik blijkbaar toch in slaap gevallen. Gelukkig werd ik vrij laat wakker (in verhouding met de vorige nachten, nog steeds erg vroeg) en ben ik er maar gelijk uit gegaan omdat ik om 7 uur al bij de bus moest zijn. Na de lange rit rond 2 uur ’s middags weer terug op Chipangali en lekker genoten van een middagje helemaal NIETS doen.

Maandag 25 april – Laatste dag op Chipangali

Wooow, wat zijn die 6 weken uiteindelijk omgevlogen! Vandaag mijn laatste dagje hier, en dat betekend dat ik vrij ben, zelfs geen babytime. ’s Ochtends ben ik begonnen met inpakken en halverwege de ochtend ben ik de hele opvang over geweest om een laatste foto van die ene leeuw te nemen en nog een keer dat lieve aapje te filmen. Na de lunch weer verder gegaan met inpakken en de rest van de middag alvast begonnen met afscheid nemen van alle lieve beestjes en nog steeds een beetje bijkomen van mijn trip naar de Falls. ’s Avonds hebben we met zn allen nog een filmpje gekeken en daarna lekker slapen! Een beetje uitgerust het vliegtuig instappen leek me wel zo’n goed idee.

Dinsdag 26 april – Vertrek

Snik, daar gaan we dan! Alles is ingepakt en dan loop ik voor de laatste keer mijn kleine huisje uit, 6 weken lang mijn thuis geweest. Nog één laatste keer de hele opvang overgelopen om echt voor de allerlaatste keer te genieten van al mijn kleine en grote vriendjes en vriendinnetjes! Jeetje, wat ga ik het missen zeg! Ik ben na deze 6 weken het Afrika zelf wel echt zat: de insecten, de hitte, het feit dat je je nooit echt schoon voelt, de Afrikaanse manier van doen. Maar Chipangali zelf: de mensen, maar vooral de dieren! Ja, dat was echt wel even moeilijk. Afscheid van iedereen genomen en rond 11 uur het busje ingestapt samen met Kevin en Nicky op weg naar het vliegveld. Daar heeft Nicky me nog geholpen met de laatste dingetjes op het vliegveld en na 2 dikke knuffels ben ik het vliegtuig ingestapt op weg naar Johannesburg.
Eenmaal op het vliegveld daar had ik 5 uur overstap tijd dus ik ben nog even mijn laatste geld gaan uitgeven in een ontzettend mooie souvenirwinkel, heb een late lunch gehad in het restaurant en ben daarna met mijn laptopje op schoot bij de gate gaan zitten en terwijl ik bezig ben met dit typen wordt ik gebeld. Het duurde wel even voordat ik het door had dat dat rare getril mijn telefoon was maar uiteindelijk had ik het in de gaten. ‘Thuis belt’, thuis…? Wat blijkt… mijn laatste vlucht van morgen die me van Frankfurt naar Schiphol zou moeten brengen was geannuleerd! Want juist die ene dag dat ik thuis moet komen hadden ze natuurlijk bedacht om eens even met zn allen te gaan staken! Maar, paps mams en marleen zouden me op komen halen vanaf Frankfurt, lief! Scheelt mij weer gedoe met een trein nemen en met mijn bagage slepen en hemel ik moest er allemaal niet aan denken. Uiteindelijk had mijn vlucht van Johannesburg naar Frankfurt ruim een uur vertraging, dus ik had de overstap waarschijnlijk sowieso niet gehaald, het moest blijkbaar zo zijn. Ik heb die nacht in de lucht gelukkig wel een klein beetje geslapen (de lege stoelen links en rechts van me hielpen daar zeker bij) en na een uur vertraging kwam ik de volgende ochtend om kwart over 7 aan in Frankfurt. Na wachten tot ik het vliegtuig uit mocht en uiteindelijk tot mijn bagage er was opgewacht door paps, mams en marleen bij de uitgang! Jeetje, wat was ik blij dat ze er waren! En blij dat ik weer (bijna) thuis was. Nog 4 uurtjes in de auto en Amersfoort was weer in zicht. Lizzy wachtte ons buiten voor de deur op, wat heb ik haar gemist!

Dus, ik ben er weer. Het waren 6 hele bijzondere weken. Zoals iedereen die mijn blog gevolgd heeft weet was het lang niet altijd allemaal leuk en ging niet alles zoals ik het gehoopt had, maar ik heb ook heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt, heel veel leuke mensen ontmoet en ontzettend veel over mezelf geleerd! Ik heb er geen moment spijt van dat ik gegaan heb en ik heb een enorme lijst aan prachtige gebeurtenissen om nooit te vergeten!

Bedankt voor het volgen van mijn reis naar Zimbabwe, ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhalen en dat ik jullie een beetje een beeld heb kunnen geven van de afgelopen 6 weken!

Op naar de volgende avonturen.

Liefs,

Esther

Vijfde week + Hwange

Woensdag 13 april, donderdag 14 april en vrijdag 15 april – Hwange National Park

Na een ochtendje werken met 4 anderen vrijwilligers de bus ingestapt en op weg naar Hwange National Park! Hèhè, eindelijk eens een leuk uitje, ik heb er zin in. De bus zou om 2 uur vertrekken, dit werd uiteindelijk 14:40. Alles op de Afrikaanse manier natuurlijk! Rond 6 kwamen we aan bij de Hwange Safari Lodge en daar stond onze gids Jordan ons op te wachten. Hij heeft ons naar de eindbestemming gebracht: Hwange Main Camp, midden in het National Park. Daar hebben we gelijk eten besteld in het restaurant en terwijl dat klaar gemaakt werd hebben we onze spullen naar het huisje gebracht. Het eten was erg lekker, het duurde alleen een eeuwigheid voordat het klaar was.

Daarna zijn we met een andere groep meegegaan voor een Night Drive met Jordan (ze hadden plek over in de truck). Dus in het pikkendonker het park in gereden. Hij vertelde ons dat we goed moesten luisteren en ruiken (vooral Olifanten ruik je erg goed). Hij reed het grootste deel zonder licht van de auto, zodat de dieren niet zouden schrikken van het licht. Na een paar minuten kwamen we 4 olifanten tegen, 3 volwassenen en een kleintje. Ze stonden vlak naast de truck en staken voor onze neus de weg over. Een hele bijzondere ervaring omdat ze zo dichtbij zijn maar je ze amper kunt zien (wel veel licht van de maan gelukkig). Daarna gebruikte Jordan een grote zaklamp om de bush mee af te zoeken naar ‘de ogen’. Zodra je licht schijnt op dieren in het donker lichten hun ogen op, zoals iedereen natuurlijk we weet. We zijn op die manier 3 spotted hyena’s, bushbabies (een soort nachtaapjes maar dan twee keer zo groot) en impala’s tegen gekomen.
Wat wel een beetje jammer was: het was een last minute dingetje dat we mee gingen met de truck ’s avonds dus we hadden ons niet voorbereid. Voorbereiden? Ja, KLEDING! Oh mijn hemel 2 laagjes kleding bovenop een truck in de kou, we gingen helemaal kapot daar achterin. Met zn vieren tegen elkaar aangekropen plus een deken eroverheen, maar nog steeds brrrr.

Na een slechte nacht door het niet al te beste bed, het zand tussen de dekens en het constante gezelschap van hyena’s rond het huisje (met het bijbehorende lawaai), ’s ochtends wezen ontbijten in het restaurant en ergens tussen 8 en 9 met zn allen de truck ingesprongen voor onze full day safari door Hwange. We hebben tot 6 uur door het park gereden met twee pauzes in leuke picnic area’s (met bewaking, wantja wilde dieren enzo). En wat heb ik veel moois gezien!
Olifanten, giraffes, bavianen, Kudu’s, parelhoentjes, zebra’s, duikers, impala’s, struisvogels, antilopen, een krokodil, jackel, waterbok en heeel veel mooie vogels. En dit variërend van een paar meter naast de truck tot een paar 100 meter verderop. Maar wauw zeg, wat is het mooi om al die beesten van zo dichtbij, in het wild(!) te zien. Ondanks mijn hele opsomming van dieren was het helaas een niet al te goede dag voor safari. Want er is natuurlijk nog veel meer te zien in het park: allerlei soorten katachtigen (leeuwen, cheeta’s, luipaarden enz), buffels, neushoorns, nijlpaarden. Helaas hebben we al deze dieren dus niet gezien, iets waar ik wel heel erg op gehoopt had. Maar je weet het maar nooit met dieren, zo onvoorspelbaar als maar wezen kan.
Wat ook niet hielp was de tijd van het jaar. Het gras is nu op zijn hoogst en het is erg dicht op elkaar. Dus waarschijnlijk zijn we wel een paar keer langs het een en ander gereden, maar hebben we ze gewoon niet gezien door het hoge gras. Ook was het de hele dag erg warm, strakblauwe lucht. Voornamelijk de katachtige zullen dan ergens in een boom of tussen het gras lekker liggen luieren.

Maar wat zeur ik! Het was een ontzettend leuke dag, heel indrukwekkend allemaal. Na de safari zijn we nog naar een grote open plek gereden waar we hebben genoten van de mooie zonsondergang en daarna weer terug naar main camp om te eten. Ik had ontzettend zin in pasta, dus ik bestelde spaghetti bolognese. Maar wat kreeg ik: spaghetti met gehakt, en that’s it. Blijkbaar was tomatensaus te veel moeite? Of ze hadden het niet meer (maar dan zou je dat er toch bij zeggen…?) maargoed ik had zo’n honger dat ik wel alles opgegeten heb.
Daarna samen met Avia vroeg naar bed gegaan, we waren allebei ontzettend moe. Ietsjes beter geslapen maar dat kon niet voorkomen dat ik de volgende dag in de bus naar ‘huis’ wel een paar keer in slaap gesukkeld ben.

Oh! En ik ben niet verbrand! Wat ik vrij uitzonderlijk vind aangezien ik de hele dag in een open truck heb gezeten met +30 graden en geen wolkje aan de lucht. Is dat eens even fijn =)

Rond 1 uur weer terug bij de bushalte in Bulawayo, en na take away pizza lekker terug naar Chipangali. Gelijk lekker gedoucht (iets wat ik in Hwange niet gedaan heb omdat deze niet echt functioneerden) en mijn spulletjes uitgepakt. En toen het babytime was op weg gegaan naar de nursery om te kijken hoe het met mijn babies ging. Ze zaten alleen niet in een van hun twee kooien… Toen kwam het slechte nieuws. Zodra ik Kiki gevonden had om te vragen waar ze waren vertelde ze me dat ze alle zeven afgelopen nacht waren overleden door de kou. Al mijn lieve babies, geen eentje meer van over. Eerst geloofde ik haar niet, hoe kunnen ze nou alle 7 zomaar in één nacht dood gaan, heel raar. Ik ben eerst heel erg geschrokken door het nieuws en toen het echt doordrong jankend terug gegaan naar mijn cabin.
Ik heb ze 3 weken naast mijn bed gehad, elke nacht een paar keer voor ze opgestaan om ze van een warme kruik te voorzien en overdag regelmatig terug naar mijn cabin om ervoor te zorgen dat ze altijd eten en water hebben en dat het goed met ze gaat. Twee keer kleine Ivy van de dood gered. En ook al waren het maar een paar parelhoentjes, ik was hartstikke gek met ze en ik heb ontzettend hard mn best voor ze gedaan. En nu waren ze plotseling allemaal dood.
Na een tijdje kwam iemand van de leiding langs. Ze vertelde me hoe het plotseling zo koud was geworden en dat ze er niets meer aan konden doen. Dat het niet mijn schuld was en dat ik goed voor ze gezorgd heb en dat ze in ieder geval 3 hele goede weken hebben gehad. En dat het heel begrijpelijk was dat ik zo overstuur was, wantja je raakt nou eenmaal snel gehecht aan dieren als je dag en nacht voor ze zorgt. Ik vond het lief dat ze me even kwam troosten en voelde me daarna ietsjes beter.
Toen ik weer wat beter kon nadenken kwam het ineens in me op dat ze ze misschien wel aan andere dieren gevoerd hadden, iets wat ze hier vaak doen. Ik dus snel naar Kiki toe om te vragen waar ze nu waren, no way dat mijn babies voer zouden worden. Gelukkig hadden ze ze voor me bewaard zodat ik zelf kon beslissen wat ik met ze wou doen. En ik heb dan ook met haar afgesproken dat ik ze morgen ga begraven.
Dus vrijdag 15 april: geen leuke dag. Shit zeg, wat mis ik die kleine druktemakers.

Zaterdag 16 april

Superslecht geslapen, de hoofdpijn zal niet geholpen hebben. Geen zin in wat dan ook. Toch maar opstaan en weer aan het werk. Aan het eind van de ochtend een mooi plekje gevonden om mijn babies te kunnen begraven. Uurtje druk geweest met een gat graven. De grond was zo ontzettend hard, geen schep in te krijgen. Maar uiteindelijk met behulp van water een redelijk gat kunnen graven. Na de lunch iemand opgezocht die wist waar ze waren (uiteindelijk bleken ze gewoon al die tijd in de koelkast in de babykitchen te hebben gestaan, in een afgesloten doos…). Ze vroegen of ze met me mee moesten gaan maar ik vond het fijner om dit alleen te doen. Zodra ik ze had wou ik even kijken hoe ze eruit zagen. Maar als je dan denkt dat je dag niet nog erger kan zijn, jawel, dat kan wel. Ik ben me rot geschrokken zodra ik de deksel optilde. Ik verwachtte mijn lieve mooie babies te zien liggen met hun oogjes dicht, alsof ze sliepen, maar ik trof iets heel anders aan. Bloed, heel veel bloed. De ingewanden van sommige lagen eruit en mijn lieve kleine Ivy was in tweeën gescheurd.
En ineens werd alles duidelijk. Ze zijn helemaal niet doodgegaan door de kou, dit is het werk van ratten. Ik wist van het begin af aan al dat er iets niet klopte aan dat verhaal. Maar ik was er zelf niet bij, dus ik heb het maar gewoon van ze aangenomen. Om er nu dan achter te komen dat ze gewoon glashard tegen me hebben staan liegen. Ik ben gelijk rond gaan vragen en uiteindelijk achter de waarheid gekomen.
Normaal gesproken neem ik ze elke avond mee naar mijn cabin. Dit omdat ze bij mij veel veiliger zijn en ook omdat het warmer is. Maar die nacht zijn ze in de nursery gebleven. Waarom mag Joost weten. Misschien omdat ze dachten dat het wel kon, of ze zijn ze vergeten. Ik weet het niet, ik snap het niet, ik vind het ontzettend achterlijk van ze. De doos waar ze ’s nachts inzitten heeft een losse deksel: piece of cake voor die ratten, je vraagt er bijna om. En naast het feit dat ik ontzettend teleurgesteld en boos ben nu omdat ze tegen me gelogen hebben over mijn eigen babies heb ik nu ook een ander rot gevoel. Want als ik niet weg was geweest en ze gewoon bij mij in de cabin waren geweest during the night, dan hadden ze nu allemaal nog geleefd! Ze zijn dood gegaan door dezelfde dieren waarvan we ze in de eerste plaats weg wilden houden: die verdomde rotratten. Totaal nutteloze dood, zo onnodig, zo zonde.

Dus wederom erg overstuur heb ik ze maar meegenomen naar mijn gat in de grond. Eerst wou ik ze er stuk voor stuk inleggen, maar ze vielen uit elkaar. Dus uiteindelijk heb ik maar gewoon de doos omgekieperd, en daar lagen ze dan op een hoopje. Gat dicht gegooid en de rest van de middag druk geweest met stenen zoeken om het er nog een klein beetje mooi uit laten zien. Dat is wel het minste wat ik nog voor ze kon doen.
Ik ben blij met hoe het er nu uit ziet. Ik ga ze missen en het spijt me voor ze dat ik er niet was om voor ze te zorgen. Maar ik zal ze zeker niet vergeten! Want dat ik hun mama mocht zijn heeft voor een groot deel bijgedragen aan het feit dat ik me hier beter ben gaan voelen. En ik ben blij dat ik 3 weken lang voor ze mocht zorgen en van ze kon genieten.

Zondag 17 april

Een productief ochtendje al zeg ik het zelf. We hebben de complete baby area (dus de nursery, babykitchen en alles daaromheen) opgeruimd en schoongemaakt. Verder zijn we vandaag begonnen met het aanpakken van Breezers (bushpig) verblijf. Hij heeft op het moment niks te beleven daar, wat heel erg zonde is natuurlijk! Zijn verblijf is best groot dus ruimte zat om er wat moois van te maken. Het plan is om het oude modderbad weer te herstellen, oude autobanden op te hangen in de bomen en om een soort tunneltje of afscheiding te maken. Zo heeft hij voorlopig genoeg om weer te ontdekken.

We zijn begonnen met het uitgraven van het modderbad en ook hebben we een stroompje gecureerd. Zo kan vanaf de zijkant van het hok de tuinslang erin gegooid worden en het water loopt dan via een stroompje naar beneden zijn modderbad in. Dit ziet er nu al best goed uit en we zijn ver gekomen, later willen we eromheen stenen gaan plaatsen zodat het een echte afscheiding is en het er gelijk ook mooier uitziet.

De rest van de middag hebben we met zn allen in en rond het zwembad gezeten (want die is dus EINDELIJK gevuld, na 5 weken!). Heerlijk om even af te kunnen koelen in het water. Want jaja, het is weer warm! En het wordt deze week alleen nog maar warmer. Lekker in de zon gelegen, puzzeltje gedaan, wat gelezen. Heerlijk.

Maandag 18 april

’s Ochtends na wat fruit digging de babies gedaan en na de lunch zijn we met zn 3tjes (de rest is weg vandaag) naar de stad gegaan om wat boodschappen te doen. Het plan was om daar ook weer een smoothie te gaan drinken, maar helaas was de smoothiemaker stuk…

De rest van de middag lekker rustig aan gedaan en van mijn vrije middag genoten. Aan het eind van de middag nog een kort bezoekje aan het slangenhuis. Ze hadden een python eruit gehaald voor de bezoekers en uiteindelijk gaven ze hem aan ons en zeiden: doen jullie heb weer terug en het hok op slot? Jaa joh, doen we even. Dus een tijdje met de python gechilld en hem uiteindelijk weer bij zn maatje gezet.

Toen kwam er rond het avondeten wat minder leuk nieuws. We zouden woensdag met zn vieren naar de Victoria Falls vertrekken maar de andere drie hebben vandaag allemaal ineens besloten dat ze niet meer willen gaan… Dikke teleurstelling en shit, wat moet ik nu? Dit is mijn laatste week, mijn laatste kans en ik wil er ontzettend graag heen. Maar om nou 5 dagen alleen aan de andere kant van Zimbabwe te zitten op 7 uur rijden van Chipangali. Ik zie het nog niet echt zitten. Maar vroeg naar bed en er een nachtje over slapen…

Dinsdag 19 april

Vandaag is mijn laatste volledige werkdag op Chipangali. Iets waar ik heel blij mee ben maar wat ik ook heel jammer vind. Want ja ik heb echt wel heel erg veel zin om weer lekker thuis te zijn, maar ik ga deze plek ook zeker heel erg missen! Maargoed, zover is het nog niet. ’s Ochtends besloten dat ik dan toch maar alleen de trip naar de Falls ga maken. Ik voel me er nog steeds niet 100% lekker bij maar wat ik wel zeker weet is dat ik er spijt van ga krijgen als ik niet ga! We hebben even naar backpackers gebeld (het hostel waar ik verblijf), en de eigenaar zei dat er 10 tot 15 andere toeristen zijn tijdens mijn verblijf. Dus misschien ontmoet ik wel leuke mensen en kan ik ook dingen met hen gaan ondernemen. So let’s do this.

Rond 9 uur zijn we met een aantal vrijwilligers, Nicky en iemand van de staff het busje ingestapt op weg naar een weeshuis hier in de buurt. Deze trip is georganiseerd voor ons omdat wij tijdens ons verblijf hier niets hebben meegekregen van het EpicKids project (schoolproject) wat ze hier doen. Dit omdat de kids hier vanaf midden maart 5 weken vakantie hebben. Dus het principe was vandaag hetzelfde, maar dan voor kinderen in een weeshuis. We hebben een egel, kameleon, slang en twee schildpadden meegenomen ter educatie.
Degene van de staff die mee was doet alle schoolprojecten en verteld dus wat over de dieren in het Afrikaans. Hij deed het heel leuk en de kids waren erg geïnteresseerd en deden goed mee. Grappig om te zien hoe ontzettend bang ze zijn voor dieren maar op hetzelfde moment merk je ook hoe erg het is. Bijvoorbeeld een kameleon: zodra de locals hier er een zien denken ze dat ze vanaf dat moment vervloekt zullen zijn. En sommigen gaan zelfs zover dat als een kameleon hen aangeraakt heeft, ze de huid waar hij gelopen heeft eraf zullen snijden. Een ander voorbeeld is de uil: zodra een uil voorbij vliegt of in de buurt van het huis land of wat dan ook denken de locals dat dit voor de dood in hun familie zal zorgen. Zo zijn er nog veel meer dieren waar de locals van alles over vinden en denken. Allemaal bijgeloof. Opzich zou je denken dat dit niet zo erg is, laat ze lekker denken wat ze willen denken nietwaar? Maar als ze de kans hebben om een van deze dieren te doden, zullen ze dit doen. En daarom is educatie zo belangrijk, een dappere poging om de kinderen iets bij te brengen en te hopen dat ze gaan inzien dat heel veel dieren niet eng zijn, ze je niets zullen doen en dat je ze zeker niet moet doden!

Ik heb uiteindelijk een hele leuke ochtend in het weeshuis gehad. Al was dit alleen al maar door Coco, een superlieve puppy die nu bij het weeshuis hoort. Hij heeft heerlijk op mijn schoot liggen slapen nadat hij me natuurlijk eerst in mijn neus beet en mijn hele gezicht heeft afgelikt.

’s Middags zijn we weer verder gegaan met Breezer’s verblijf. Wel doodvermoeiend vandaag omdat het weer zo warm is. Te warm om te werken eigenlijk.

Morgen vertrek ik dus naar de Victoria Falls en de volgende en waarschijnlijk ook laatste keer dat ik iets op deze blog zal posten is als ik weer thuis ben next week!

Tot dan!

Liefs,

Esther

Vierde week

Woensdag 6 april

Wat ik nog was vergeten te vertellen over gisteren: we zijn met zn vieren de hele middag druk geweest met het verwijderen van tientallen (!) teken waar onze schildpadden erg veel last van hebben. Elke maand worden ze weggehaald, of in ieder geval zo veel mogelijk. Maar elke maand komen er ook weer tig bij. Dus gewapend met een tangetje en desinfectiewater zijn we de uitdaging aangegaan. En mijn hemel wat een uitdaging was dat! Want naast het feit dat het lastig is om die teken goed te verwijderen moet die schildpad er ook maar net zin in hebben om zijn huisje uit te komen! En dat hadden ze lang niet altijd. Dus geduld was ook een schone zaak.
Vooral de plekken die het verst in het schild zitten, dus de plooien bovenaan de poten, zaten er helemaal onder. Makkelijk een stuk of 20 per poot. Dusja, een karwij waar we allemaal een beetje de kriebels van kregen (wat een vieze, akelige enge beesten zijn het toch, bah) maar wel heel fijn voor onze schildpadjes dat ze er een heleboel kwijt zijn!

Vandaag was een beetje een chaotische dag. We hebben sinds gisteren een nieuwe vrijwilliger uit Israel, die ook mijn nieuwe roommate is. Dus zij kreeg een tour over de opvang, en de twee nieuwe Nederlanders ook nog. Dus er waren een hoop dingen die vandaag een beetje anders liepen. Ook is het duidelijk iets meer chaos sinds iedereen weg is! Minder mensen om ons rond te commanderen haha.

Deze middag hadden we ook een bijzondere klus, namelijk het vullen van een complete aanhangwagen met chips. Jawel, je leest het goed, chips. Net zoals met het fruit en de groenten krijgen wij zakken en zakken vol met oude chips aangeleverd van supermarkten. Dit voeren we aan sommige dieren op de opvang. En eens in de maand gooien ze de aanhangwagen er helemaal mee vol en rijden ze het naar het game park (Chipangali heeft zijn eigen Game Park met allerlei dieren die daar rondlopen) en gooien ze de wagen daar leeg. Een echte ‘treat’ voor de dieren daar!

Maar die chips komt daar natuurlijk niet vanzelf in. Alles is nog verpakt in grote en kleine zakjes. We zijn uiteindelijk met 5 mensen ruim een uur bezig geweest om alle zakken open te maken en leeg te gooien in de wagen. Daarna, zittend in de chips, achter de trekker een eind het game park in gereden en daar alles eruit gegooid.

Verder kregen we vandaag een nieuwe levering van chips, wel iets meer dan ik verwacht had in ieder geval. Er kwam een vrachtwagen aanrijden, een groooote vrachtwagen. Die van rechts naar links en van boven naar onder BOMVOL zat met zakken chips. Dus we zijn met bijna iedereen van het personeel en de vrijwilligers bezig geweest om alles eruit te halen en onder een afdak weer op te stapelen. Iets wat uiteindelijk natuurlijk uitliep in een voedselgevecht… Wel kreeg ik een enorme zak tegen mijn hoofd aangegooid (de zakken chips zitten per zoveel weer verpakt in grotere zakken), dus staat mijn bril scheef op mn neus… Ik heb t wel iets (denk en hoop ik) recht weten te zetten dus ik hoop dat het ermee door kan voor de komende 3 weken.

Donderdag 7 april

Vandaag was het KOUD. En ik dacht dat ik wel blij zou zijn met een paar daagjes wat lagere temperaturen. Maar dit is ook weer helemaal niks haha. Het is max. 15 graden met regen en een hele harde koude wind. Geen probleem zou je zeggen, gewoon warm aankleden. Maar dan moet je je er wel even bij bedenken dat ik hier niet een lekkere winterjas of zoiets dergelijks heb die ik aan kan trekken. Ik heb sowieso niet heel veel warme kleren mee… Ik heb ze wel, maar of ze zijn ontzettend smerig omdat ik ze vandaag aangehad heb, of ze zitten in de was. En de was duurt nu wel even want met dit vochtige weer duurt het 3 dagen voordat het droog is! Verder had ik 3 oude broeken meegenomen die op het punt stonden helemaal kapot te gaan, waarvan 2 het nu al begeven hebben. Ik had toch gehoopt dat die iets langer mee zouden gaan… Dus dat is mijn weerdilemma.

Vandaag weer fruit en groenten voor onze beesies verzameld uit de fruit truck en vooral druk geweest met kooien en verblijven schoonmaken in verband met de kou. Alle dieren de hele dag goed in de gaten gehouden en opletten of ze het niet koud hebben. T kleine spul allemaal binnen gehouden en ingepakt in een dikke laag vers hooi. Dit zijn de momenten waarop er dieren ziek worden en sneuvelen. Helaas was dit ook het geval voor 1 eend vandaag, maar we zijn blij dat het bij die ene eend gebleven is.

Verder vandaag alweer een vrachtwagen met chips. Dus hetzelfde verhaal als gisteren, alles uitladen en verderop weer opstapelen. Ik kan geen enkele zak chips meer zien. Ook jammer dat sommige zakken lekken omdat t binnenin vochtig en half aan t rotten is. Bah. Ik ga ervan uit dat we voorlopig (komende 100 jaar) wel genoeg hebben.

Om 6 uur vanmiddag hadden we na ruim 18 uur stroomuitval, de stroom gelukkig weer terug. Nu lekker mijn bedje in, extra verwarmt doordat ik vandaag mijn slaapzak er bovenop gegooid heb, en lekker slapen!

Vrijdag 8 april

Vannacht in mijn (zomer)pyjama plus een extra trui en sokken onder 3 dekens geslapen. Zo he, het was behoorlijk koud vannacht. Het koelt ontzettend snel af, dus ook in de cabin.
Vandaag wederom al onze dieren checken om er zeker van te zijn dat ze het niet koud hebben want blabla zelfde verhaal als gisteren. Schrok ik eens even toen ik rond de lunch terug kwam in mijn eigen cabin om mijn kleintjes eten te geven en Ivy (de kleinste die al eerder problemen had) op de grond van de kooi zag liggen! Ze lag met dr koppie naar beneden, oogjes dicht en ze voelde ontzettend koud aan. Shitshitshit, paniek. Ivy in mn shirt gestopt en ondertussen de waterkoker als een malle gevuld en aangezet. Jeetje wat duurt dat lang als je erop wacht. Zodra ik de kruik weer gevuld had Ivy er snel opgezet en alles ingewikkeld in een handdoek. Ze werd wel warmer maar verder gebeurde er niets. Dus ik met t hele boeltje op zoek naar Kiki of Zoë om te vragen of ik nog iets anders kon doen om haar te helpen. Ze hebben me een klein beetje glucosewater gegeven en verder kon ik niets anders doen dan haar warm houden en hopen. t Zag er niet goed uit, maar ik dacht: You are not going to die on my watch! Samen met Kiki voor elkaar gekregen om wat glucosewater naar binnen te werken en uiteindelijk na een uur gingen de oogjes een beetje open en tilde ze haar koppie op. Yes! Hoop.
Na weer een tijdje zag ze er uit alsof ze weer een beetje terug op de wereld was en heb ik geprobeerd haar wat te laten eten. Aan het begin moest ze er niet zoveel van hebben maar uiteindelijk heeft ze behoorlijk wat weggewerkt. Als ik haar dan ook nog wat kon laten drinken was ik helemaal blij, en ook dat lukte uiteindelijk. De rest van de middag om de zoveel tijd glucosewater gegeven en de kruik steeds opnieuw vullen met kokend water. Ze ging steeds iets meer vooruit, dus ik kan gelukkig weer rustig ademhalen. Nu (’s avonds 9 uur) ligt ze lekker te pitten bovenop de kruik tussen alle anderen. Ik hoop dat ze lekker slaapt. Wat betreft mijn nachtrust: ik heb 5 alarmen staan voor vannacht om haar te checken en de boel warm te houden, dus ik zal het maar met wat minder slaap moeten doen.

En nu zullen er vast mensen zijn die denken jeetje mens, waar doe je al die moeite toch voor. Maar naast het feit dat ze mijn verantwoordelijkheid en gewoon mijn babies zijn…! Ik zou dit voor elk dier doen, hoe groot of klein deze ook is. Zelfs voor mijn lieve kleine parelhoentjes die later waarschijnlijk kleine vervelende lawaaimakende snertvogels zijn, maar wel MIJN kleine vervelende lawaaimakende snertvogeltjes!

Tussendoor, voor dat ik in de stress schoot, Cupid de fles gegeven. Cupid is t kleine babyaapje (vervet monkey) zonder mama, dus hij krijgt elke dag de fles van ons. Hij kroop dicht tegen me aan want ook hij had het koud! Later werd hij weer eigenwijs en vervelend en ging hij ervandoor. Uiteindelijk is een van de verzorgers op het dak van het verblijf geklommen om hem daar vanaf te plukken.

Verder het verblijf van onze wilde servals (die we eerder gevangen hebben op dat grote landgoed) schoongemaakt en redecorated. Vanalles opgehangen en neergezet in de hoop dat ze overal lekker op zullen springen en onder zullen kruipen.

Zaterdag 9 april

Zo he, wat ben ik MOE. Vannacht dus meerdere keren opgestaan om Ivy (en de rest natuurlijk ook) te checken en steeds nieuwe kruiken te maken. Maar het gaat gelukkig heel goed met ze!
Vandaag na een hele stille week kwam de familie weer thuis van hun trip naar Zuid-Afrika. Wel gek om weer met zoveel mensen te zijn na zo’n stille week.
Het was een rustig gezellig werkdagje. Gelukkig ietjes warmer in de loop van de dag maar nog steeds best koud! ’s Ochtends na babies een paar kooien leeggehaald en schoongemaakt en na de lunch met zn allen het veld in om sprinkhanen te vangen. Het moest wel even op gang komen omdat ze door het weer voornamelijk dicht bij de grond zitten en tussen de hoge grassen maar we hebben er uiteindelijk heel veel gevangen! Normaal gesproken heb ik totaal geen problemen met het vastpakken van de sprinkhanen met mijn handen. Dus toen iemand me riep om te helpen omdat de sprinkhaan heel groot was en ze het niet durfde dacht ik jo tuurlijk, doe ik even. Maar shit man die was groot! Ik kreeg er helemaal de kriebels van. Net zo lang als je langste vinger, iewl!

Na een tijdje riep Kiki me van de zijkant van het veld, of ik even kom komen want ze had een leuk en relaxing klusje voor me. Wat bleek: ze hadden een klein eekhoorntje (ongeveer een maand oud) gevonden. Hij lag op de stoep buiten voor ons educatie gebouw (heel hoog, groot, rond gebouw waar heel veel kinderen in kunnen waar ze uitleg over de dieren krijgen, langs de hele muur allemaal plaatjes en informatie over alle diersoorten-> heel interessant en leuk). Ze hadden het eekhoorntje in een doek gewikkeld en in een klein kooitje met hooi gestopt. Mijn taak: opletten of hij niet ontsnapt (want zonder zijn moeder overleefd hij dat niet) en de kooi open zetten zodra ik de moeder en hemzelf naar elkaar hoorde roepen. Dus ik heb mijn tabletje met boekjes gehaald en ben daar lekker een middagje gaan lezen. Na een tijdje begon de kleine wel te roepen naar zijn moeder, maar helaas: geen antwoord. Ik heb daar gezeten van half 3 tot half 6 en uiteindelijk was het arme beestje zo in paniek en lawaai aan het maken en een poging aan het doen om eruit te komen dat we besloten hebben hem binnen te houden voor de nacht en het de volgende ochtend vroeg weer te proberen.
Wel heel erg jammer! Ik had graag het moment meegemaakt dat ze weer reunited zouden worden.

Zondag 10 april

Wederom weer ietsiepietsie warmer en gelukkig geen regen meer. Wel bijna de hele nacht en dag stroomuitval, dus dat is wat minder praktisch. Lekker rustig aan ons ding gedaan en genoten van onze vrije middag. Vandaag weer een nieuwe vrijwilliger aangekomen, alweer uit Nederland! Heel gezellig, maar wel een beetje gek dat we nu met 5 Nederlanders en 1 Israëlisch meisje zijn, niet wat ik had verwacht! Er komen later nog wel meer nieuwe vrijwilligers, misschien dat die wel uit andere landen komen haha.
’s Middags wezen kijken bij het voeren van de leeuwen en samen met de vrijwilliger naar de nachtaapjes gegaan om ze eten te geven. Alleen kwamen we daar niet meer weg! Ik weet niet waarom, maar de nachtaapjes zijn erg op me gesteld. Dus ik heb voor bijna een uur lang 2 in mijn shirt en eentje in mijn capuchon gehad, en ik kreeg ze er met geen mogelijkheid meer uit! Ze vonden het daar wel lekker warm en zacht denk ik. Dat doen ze de laatste tijd dus ALTIJD, ze kruipen overal bij in. Dus tegen de tijd dat ze eindelijk van me af waren en dus een uur en een leuk lang gesprek later, was iedereen allang en breed terug in het kamp haha. ’s Avonds nog gezellig met zn allen in the campkitchen gezeten maar ik ben redelijk vroeg naar bed gegaan. Moet nog steeds bijkomen van al mijn nachtelijke bezoekjes aan mijn babies!

Maandag 11 april

Blijkbaar heeft de overheid t niet zo op dit gebied, hele dag stroomuitval, jeej! Vandaag een heeerlijk relaxt dagje gehad. ’s Ochtends na babies zijn we met zn allen naar de stad gebracht. Nicky heeft mij en 3 anderen afgezet bij het Natural History Museum van Bulawayo. Daar is van alles te zien over dieren (beetje vergelijkbaar met het museum in Leiden maar dan allemaal wat verouderd), maar ook over de geschiedenis van Afrika en natuurlijk met name die van Zimbabwe. We hebben daar met zn viertjes 2 uur rondgelopen en daarna ging de rest naar de shops en heeft Nicky mij naar het ‘Immigration Office’ gebracht zodat ik mijn visum kon laten verlengen. Dus nu ben ik ook voor de twee resterende weken legaal in dit land, is dat eens eventjes fijn.

Daarna zelf ook nog wat boodschapjes kunnen doen, een lekkere lunch gehaald (om 3 uur ’s middags…) en met 1 persoon meer dan we gekomen waren weer terug naar Chipangali. De nieuwe vrijwilliger komt uit Zweden en ik ga samen met haar en nog twee andere vrijwilligers volgende week voor 5 dagen naar de Victoria Falls (lekkere afsluiting van mijn reis!). Deze week staat ook nog een trip op de planning: woensdag vertrekken we met 5 mensen naar Hwange National Park, vrijdag komen we weer terug. We slapen daar dus twee nachten en donderdag gaan we verspreid over de dag verschillende safari’s doen en zoveel mogelijk dieren spotten! Ik kan niet wachten om eindelijk zoveel dieren in het wild te gaan zien, heb er helemaal zin in.

Na het diner lekker een avondje bij het kampvuur gezeten. Het is een hele gezellige groep nu! (7 in totaal)

Dinsdag 12 april

Alweer een van mijn laatste hele werkdagen hier op Chipangali en na een hele lange tijd ook weer een echte warme dag. Vandaag waren we allemaal in een schoonmaakbui. Ik heb samen met Daphne (NL) de twee grote bakken waar de kuikentjes en wat grotere (maar nog steeds kleine) kipjes en parelhoentjes elke nacht inzitten van binnen en buiten uitgemest en schoongemaakt. Sinds vandaag gaan de kuikentjes met de grotere mee naar het daghok. Aan het begin waren ze nog wat onwennig, maar toen ik later kwam kijken waren ze druk aan het rondhuppen en met hun kleine vleugeltjes aan het oefenen, lief!
Ook voor mijn babies was het vandaag een speciale dag, ze mogen vanaf nu elke dag naar een groter hok in de nursery waar ze dus meer ruimte hebben en een beetje rond kunnen fladderen en huppelen. Het hok waar ze inzitten is alleen bijzonder irritant. Het heeft een schuifdeur die je naar boven moet schuiven om hem open te maken, dit gaat heel lastig en het is heel zwaar. Dus toen ik vandaag mijn babies eten ging geven heb ik er bijna eentje vermoord! =O Shit man had ik even stress. Dat ding ging opeens naar beneden en toen zat het kuikentje eronder! Gelukkig kreeg ik hem heel snel omhoog en het ziet ernaar uit dat hij er geen blijvende schade aan heeft overgehouden maar mijn hemel wat schrok ik. Dit was onder andere ook de reden dat ik hem vandaag weer terug heb gezet bij al zijn broertjes en zusjes. Mijn kleine parelhoentjes hebben hem niet meer nodig als hulp mama, ze weten nu zelf prima hoe ze moeten eten en drinken, en hij werd ook een beetje te groot voor het hok.
Dus met pijn in mijn hart heb ik afscheid genomen van mijn lieve chickie en hem tussen de rest gezet. Ik denk dat ik hem de komende dagen nog wel zal herkennen omdat hij veel schoner en ook iets geler is dan de anderen, maar dat zal vast niet lang zo blijven. Snik!

Tijdens Animal Time met Heleen (NL) schildpadjes geknuffeld. Verder vanmiddag weer hekken geschilderd, leeeuk… En om 4 uur mijn babies weer meegenomen naar mijn cabin voor de nacht.
Vanavond mijn spullen pakken voor de trip naar Hwange, ik heb er zin in!

I’ll be back with lots and lots of pictures!

Liefs,

Esther

Derde week

Dinsdag 29 maart

Normaal gesproken gaan we op maandag naar de ‘shops’, maar door Pasen werd dit dinsdag. Wat boodschapjes gedaan voor mezelf (je hebt in principe gewoon 3 keer per dag maaltijd maar als je iets anders te eten wilt moet je dat zelf halen). Na 2 weken toast met jam als ontbijt was ik t toch wel een beetje zat. Sterker nog, ik kan geen jam meer zien. Dus ik heb chocopasta gevonden in de supermarkt. Over het algemeen is alles best goedkoop of gewoon betaalbaar hier, maar natuurlijk niet mijn chocopasta! $5,49 !! Maargoed, ik kan nu wel weer lekker ontbijten. Want ja, ik eet normaal gesproken thuis voor het ontbijt elke dag 2 broodjes chocopasta, dus die traditie kan ik nu mooi voortzetten.
Na de boodschapjes doorgelopen naar een andere soort supermarkt. Het heet the Fresh Food Market, en je kan me daar toch een partij lekkere smoothies drinken. Ze hebben een soort cafeetje aangesloten aan de supermarkt waar je, naast allerlei ander lekker eten, je eigen smoothie kan samenstellen met vers fruit en dan de keus uit ijs of yoghurt. Dat gaat er wel in met nog steeds temperaturen van 30+ hier! Daarna een mini pizza voor mijn lunch gehaald en verder een normaal dagje op de opvang gehad.

Door de aanhoudende droogte zijn ondertussen alle tuinslangen en sprinklers weer tevoorschijn gehaald op Chipangali, om alles mooi groen maar vooral goed nat te houden!

Woensdag 30 maart, donderdag 31 maart en vrijdag 1 april

Vandaag samen met Zoë (iemand van de leiding die zich voornamelijk bezighoud met de carnivors) en een andere vrijwilliger Josefin, voor 2 dagen vertrokken naar Matopos. Hé, klinkt bekend nietwaar? Jazeker, dit is waar ik zondag geweest ben voor mijn dagtrip, maar nu zijn we er voor andere doeleinden. Een stukje verder het natuurgebied in ligt een grote boerderij met voornamelijk koeien en een enorme lap grond. Chipangali is met deze mensen gaan samenwerken omdat ze veel overlast hadden van hyena’s en luipaarden. De eigenaar zegt dat ze zijn koeien opeten en daarom wil hij ze van zijn land af. Nou kan dit helemaal niet, maar weet die man veel. De meeste boeren zullen ze proberen af te schieten, maar gelukkig zijn er ook mensen die Chipangali inschakelen. Wat wij daar dus doen: Chipangali is geïnteresseerd in het doen en laten van deze hyena’s en luipaarden. Daarom worden er sinds een aantal jaar vallen gezet op het land van deze meneer. Af en toe loopt er een hyena of luipaard in de val, deze wordt dan opgehaald door Chipangali en verblijft een paar dagen hier om vervolgens (met een radiohalsband) weer uitgezet te worden een paar kilometer verderop. Wij blij, omdat we het dier kunnen volgen, de meneer blij omdat hij denkt dat deze van zijn land af is. Nou snapt hij bijzonder weinig van dieren, want als je hier woont heb je nou eenmaal te maken met het territorium van verschillende wilde dieren. Deze kan honderden vierkante meters beslaan, en het maakt ze echt niet uit of dit dan midden door zijn land loopt. Eigenlijk moet de mens hier zich aanpassen, maar dat willen of snappen ze natuurlijk niet.
Sterker nog, zolang er dieren van zijn land afgehaald worden trekt dit juist alleen maar meer dieren aan. Stel een luipaard heeft zijn familie verlaten om zijn eigen territorium en familie te gaan vormen, die loopt dan langs het land van deze meneer en denkt hebbes! Er is hier niets te zien of te ruiken van andere dieren, dit is nu van mij. Dus het is een continu probleem.
De ervaring nu, met het iets verderop uitzetten, is dat de eigenaar geen last meer van ze heeft en er dus ook geen nieuwe dieren bijkomen. Prima systeem.

Ook zijn er behoorlijk veel ‘camera traps’ geplaatst, deze maken een foto wanneer er iets beweegt. Dus via de camera’s is ook na te gaan welke dieren waar leven.
Helaas zijn er weer die stropers die alles verpesten. Ze plaatsen overal waar ze maar zin hebben ‘snares’. Deze vallen zorgen ervoor dat hoe meer een dier beweegt, hoe strakker ze gaan zitten (ik weet niet precies waarvan ze gemaakt zijn, maar het snijd in ieder geval in hun huid). Hierdoor sterven ze door uitdroging of doordat ze dood bloeden. Want wat het hele verhaal nog stommer maakt, de stropers checken lang niet altijd al hun vallen, dus de dieren gaan daar gewoon dood, zonder dat die dood maar ook iets betekend.

Ook hebben ze al regelmatig de vallen en camera’s van Chipangali gesaboteerd of meegenomen. Dit is natuurlijk ontzettend zonde van dit dure materiaal, vooral aangezien Chipangali niets doet met gegevens waar geen dieren op staan. We doen immers geen onderzoek naar de stropers, maarja dat weten die stropers dan weer niet.

Kortom: een hoop gedoe. De reden dat wij erheen gingen is omdat Kevin en Nicky (de eigenaars) een paar dagen weg zijn. Daarom moeten alle vallen gesloten worden zodat er zeker weten niets gevangen wordt tijdens hun afwezigheid. Tenminste, dit is wat die meneer denkt. De voornaamste reden dat we erheen zijn gegaan om alle vallen te sluiten en de camera’s weg te halen is omdat er al maanden geen activiteit meer is op dit stuk land. En daarom dus niet meer interessant voor het onderzoek.

De eerste dag zijn we met de landrover dus het hele terrein over geweest om zoveel mogelijk camera’s weg te halen en vallen te sluiten. Na 30 seconden van de zonsondergang te hebben genoten (we waren heel laat, dus echt niet meer dan een halve minuut), terug naar onze ‘basis’. We mogen gebruik maken van de keuken, badkamer en een aantal slaapkamers in het huis van de eigenaar. We waren erg laat terug dus na wat gegeten te hebben om 9 uur snel de tent voor mij en Josefin opgezet, en bedtijd! We snappen nog steeds niet waarom we buiten in een tent moesten slapen terwijl wij binnen gebruik mochten maken van een kamer, voor onze spullen, waar twee bedden stonden… Maargoed. Na een korte en slechte nacht slapen om 5 uur weer op, ditmaal met een andere missie.

Zoals ik al verteld had hebben de dieren die ze gevangen hebben een radiohalsband om. We hebben speciale apparatuur om de signalen die deze halsbanden af geven op te sporen. Elk dier heeft zijn eigen zender en via het satelliet systeem kunnen we al deze zenders af gaan en zo weten we of een van ‘onze’ dieren in de buurt is. Ook kan de halsband signalen afgeven die opgevangen worden door satellieten, doorgestuurd worden naar het bedrijf waar de apparatuur van afkomstig is, en dit bedrijf stuurt dan vervolgens weer een automatisch mailtje naar Kevin met de gegevens van het dier en de plek waar deze zich bevind. Eerder deze week kreeg Kevin zo’n mailtje met de coördinaten van een luipaard, afkomstig van afgelopen november. Dit was wel een beetje gek omdat de laatste keer dat ze hier zelf iets van hem vernomen hebben afgelopen oktober was. De moeite waard dus om deze plek op te zoeken. Zoë heeft aan de hand van de coördinaten een route bepaald en daar zijn wij dus ’s ochtends om half 6 naartoe gereden. Eenmaal daar een hoog punt opgezocht (dan heb je het grootste bereik met de apparatuur) om zijn zender te checken, met helaas geen resultaat. Overal waar we gaan staan met de satellieten checken we standaard alle zenders, en hoewel we niks binnen kregen van de luipaard waarvan we iets verwacht hadden (of in ieder geval zijn halsband), kregen we wel een signaal binnen van een andere luipaard. Alleen dit was geen normaal signaal, een normaal signaal geeft langzame piepjes af. Dit waren snelle piepjes, en dat betekend dat het een dood signaal is. Zodra de halsband voor een bepaalde tijd niet beweegt, geeft hij een dood signaal af. Dit houdt dus in dat het dier of dood is, of de halsband van zich af heeft weten te krijgen. De luipaard in kwestie (ik ben de naam vergeten) is voor het laatst op de zender binnen gekomen in februari, dus dit was heel onverwachts ineens.

Onze volgende missie was dus het vinden van de halsband, hopelijk zonder de luipaard. Geen probleem zou je zeggen, volg gewoon het signaal. Nou probleem 1 had te maken met mij. Ik heb die ochtend, dus voor 9 uur nog (zon dus nog niet eens op zn sterkst), 2 keer een half uur gelopen door de Afrikaanse bush met tussendoor een uur pauze, en ik was totaal uitgeput. Geen energie meer, doodmoe, kapot, ging bijna van mn stokkie. Zoals ik eerder ook al vertelde: ik heb nog steeds veel moeite met de temperaturen hier naast het feit dat ik een conditie van min 10 heb. En een stukje lopen hier is gewoon te intensief voor mij, ik trek het gewoon niet. Je kan makkelijk een uur doen over 1 kilometer, wat een gekkigheid.

Het tweede probleem is vanaf waar nu verder zoeken naar het signaal. Dus weer terug naar onze basis voor een laat ontbijt/vroege lunch om op de laptop te kijken waar we het best konden gaan zoeken. Daarna weer hup de landrover in op zoek naar een nieuw punt om vanaf daar te proberen het signaal op te vangen. Na bijna een uur rijden een mooie hoge rots gevonden. Ik bleef bij de auto en zij met zn tweeën omhoog geklommen en hebbes! Een signaal. Vanaf daar, ik wederom op de spullen passend in de auto, hebben ze een tocht gemaakt van 3 uur, maar helaas geen signaal meer opgevangen en dus ook niets gevonden. Ik had ondertussen de beste tijd van mijn leven, 3 uur lang in de hitte bij de auto blijven, zonder iets bij me te hebben waar ik mezelf mee kon vermaken, best day ever. We zouden eind van die middag terug gaan naar Chipangali maar de zon was al aan het onder gaan, het is een uur rijden, en Zoë kan niet in het donker rijden door problemen met haar oog. Dus na overleg met Kevin besloten om de volgende ochtend verder te zoeken naar de halsband. Wat waren wij blij, niet. Vies (geen douche), moe, geen zin meer. Maargoed nog even volhouden. Wel gek dat we nu ineens wel binnen mochten slapen, omdat we de tent al hadden afgebroken. Heerlijk twee nachten zonder kussen, op een harde ondergrond. Na wederom een onrustige nacht. Ook omdat we om 1 uur ’s nachts wakker schrokken van een enorm kabaal buiten. Echt waar, we waren doodsbang, durfden niet te kijken naar wat het was. Het klonk alsof er een beest tegen de auto aan liep ofzo, we hadden geen idee. Vreemde omgeving, vreemd geluid, half dromend, ons hart zat in ieder geval in onze keel.

Wederom de wekker om 5 uur. Zoë is de hele nacht wakker gebleven om met behulp van alle gegevens die we tot nu toe hadden een gebied te bepalen waar de halsband zou moeten zijn. Dus wij weer op weg, op zoek naar een nieuw punt om vanaf daar weer te gaan zoeken naar het signaal. Vrij snel (half 7) een plek gevonden waar het signaal heel duidelijk was. Dus ik bleef weer achter bij de auto, zij weer wandelend op weg. Na 2 uur waren ze weer terug, met de halsband! Ze zijn heel lang bezig geweest met zoeken, maar ze hebben hem uiteindelijk gevonden, gelukkig zonder luipaard in de buurt.

Ik vond de manier waarop de halsband door het midden was gegaan wel raar, het leek alsof het recht door het midden was gesneden, echt een ‘clean cut’, niet op iets wat een dier gedaan zou kunnen hebben. Maargoed wat weet ik nou helemaal, volgens Zoë had hij hem zelf af gekregen. Eenmaal terug op Chipangali viel Kevin hetzelfde op, en daaruit de conclusie getrokken dat er mensen bij betrokken moeten zijn geweest. Er kan natuurlijk van alles gebeurd zijn, maar de meest logische optie is stropers die het dier hebben afgeschoten of gevangen en gedood, en vervolgens de halsband van zijn hals hebben gesneden en daar laten liggen. Natuurlijk hebben we geen idee, maar het is wel verdacht.

De rest van de middag op Chipangali ons werk gedaan en daarna als een idioot op weg naar de bush, want mijn hemel wat waren we smerig! 3 dagen zonder douche in 30 graden door de bush getrokken, iewl. Ik heb nog nooit zo van mijn douche genoten. Na het eten mijn babies opgehaald van hun tweedaagse logeeradres en zelf snel mn bed in gedoken!

Zaterdag 2 april

Een normaal dagje op Chipangali, rustig aan mn ding gedaan en samen met Josefin zoveel mogelijk dieren wezen knuffelen omdat dit haar laatste dagen zijn hier (vertrekt maandag). We zouden deze dag eigenlijk mijn verjaardag vieren omdat de hele familie plus nog wat mensen van de leiding zondag naar Zuid-Afrika vertrekken voor een week, en dus op mijn verjaardag zelf niet hier zijn. Dit is er alleen een beetje bij in geschoten. Ze hadden wel extra lekker gekookt voor het avondeten, dus toch nog een beetje aan me gedacht.

Zondag 3 april

’s Ochtends gelijk fruit en groenten wezen verzamelen omdat alles op was en we dus niet onze dieren te eten konden geven. Beter bekent als ‘fruit digging’. De manier waarop wij fruit en groenten verzamelen: op bepaalde dagen in de week rijden ze met twee grote trucks langs alle supermarkten en andere winkels waar ze mee samen werken, en hier verzamelen ze al het fruit dat niet meer verkoopbaar is voor de supermarkt zelf. Dus alles wat zij wegdoen om wat voor reden dan ook, gaat naar ons. En dan is het graven! Op zoek naar alles wat nog eetbaar genoeg is voor onze dieren. Soms zitten er hele goede stukken tussen, maar je moet er wel echt naar zoeken tussen al het rottend fruit. Vervolgens moet alles gewassen worden voordat we het aan de dieren kunnen geven. Deze taak heb ik vandaag op me genomen. Ik ben de hele ochtend bezig geweest met het sorteren en wassen van al het fruit, om vervolgens de hele koelkast schoon te maken om het daar vervolgens allemaal in zien te krijgen. En die was me toch een partij smerig, nog erger dan normaal. Van half 9 tot 12 doorgewerkt met een half uurtje pauze, en toen had ik eindelijk alles, schoon, erin zitten.

’s Middags lekker niks gedaan, zondagmiddagen zijn vrij. Veel op bed gelegen omdat ik ontzettende buikpijn heb vandaag. Als toetje voor na het avondeten had Kiki een ‘pudding’ voor me gemaakt. Het was een soort cake met chocoladesmaak en heel veel kruiden erin, nog voor mijn verjaardag dus. Na het avondeten onder het genot van een leuke film in de lounge (we zitten daar nooit, maar als de kat van huis is…) avond babies gedaan en snel terug naar mn bed.
Sinds vrijdag is mijn aantal babies uitgebreid naar 7 parelhoentjes + mn voorbeeldchickie. De jongste is nu twee dagen oud en gaat nog niet goed met de rest mee. Ze (ik noem vind dat het een zij is, geen idee waarom), zit steeds alleen in een hoekje, wordt omver gelopen door de rest en eet en drinkt weinig. ’s Middags had ik haar al apart genomen om haar te leren eten, wat ze toen uiteindelijk een beetje door kreeg. Maar toen ik ’s avonds terug kwam in mijn cabin zat ze alleen in een hoekje terwijl de rest al half slapend tegen elkaar aan gekropen was. Toen ik haar oppakte was ze helemaal nat, waarschijnlijk in het waterbakje terecht gekomen. Dus nu liggen we samen op bed terwijl ik dit aan het typen ben. Ik met de kruik op mijn buik tegen mijn buikpijn, zij ingewikkeld in een oud T-shirt bovenop de kruik dicht tegen me aan. Ik hoop dat het weer wat beter met haar gaat, ze ligt nu gelukkig heerlijk op mn buik te pitten, lekker warm en weer droog. Ik hou haar goed in de gaten!

Maandag 4 april

Weer een vrije dag vandaag en helaas afscheid moeten nemen, niet geheel zonder een paar tranen, van mijn buddy Josefin. Voornamelijk de laatste twee weken hadden we het heel erg gezellig met elkaar dus ik vind het echt heel erg jammer dat ze nu weg is. Gelukkig is zij ook Zweeds, en ik was toch al van plan om naar Zweden te gaan, dus dan kan ik haar weer opzoeken!

Verder voelde ik me vandaag nog steeds niet zo top, dus ik ben vanochtend niet meegegaan naar de shops. Nu moet ik deze week dus zien te overleven zonder mn cookies haha (degene die ik vorige week heb gekocht zijn allaaaang weer op).

Afgelopen weekend en vandaag weer twee nieuwe vrijwilligers bijgekomen, beide uit Nederland. Dus nu zijn we met 4 Nederlanders. Heel raar om na 3 weken Engels weer Nederlands te praten, ik moet echt nadenken over welke woorden ik zoek en hoe ik ze moet uitspreken. Gek hoe snel dat gaat. Morgen en later van de week komen er weer 3 nieuwe vrijwilligers bij, dus dan zal het grotendeels wel weer overgaan op Engels.

Dinsdag 5 april – Mijn Verjaardag!

En dan vier je zomaar je verjaardag in Zimbabwe, is dat eens even gek. Toen ik vannacht om 2 uur op was om een nieuwe kruik voor mijn babies te maken heb ik daarna mijn ‘verjaardagszak’ open gemaakt. Net voordat ik weg ging heeft mama een zak in mijn koffer gestopt, en ik mocht deze pas op mijn verjaardag open maken. Er zaten allemaal lieve verjaardagskaarten in van thuis, slingers en een klein kadootje. Zo lief! Dus ik voelde me gelijk al een beetje jarig. Omdat ik toen best lang wakker ben geweest lukte me het niet meer om in slaap te vallen tot 4 uur. Verder een vrij normaal ochtendje werken, bijna iedereen hier was vergeten of wist niet dat ik jarig was. Later op de dag kreeg ik steeds meer felicitaties en zelf een paar kleine kadootjes. En dan de berichtjes van thuis! Waaauw, ik heb nog nooit zoveel leuke, lieve berichtjes op mijn verjaardag gehad. Zo veel en zo leuk! Bijzonder dat iedereen thuis aan me denkt, heel erg bedankt allemaal.

En toen de verassing van de dag. Nadat we klaar waren met het avondeten gingen ineens de lichten uit en kwamen Kiki en Zoë (de enige van de leiding die er nu nog zijn) binnen met een hele mooie taart met kaarsjes! Ook gooiden ze een paar ballonnen naar binnen, surprise! Ik had het echt niet verwacht dus ontzettend leuk om zo verrast te worden. Kaarsjes uitgeblazen en daarna met zn allen lekker de taart opgegeten. Hij was heerlijk! Dus al met al een leuke, bijzondere dag gehad met heel veel lieve mensen die aan me gedacht hebben!

En nu hopen dat ik vannacht wél lekker slaap.

Welterusten!

Liefs,

Esther

Tweede week en Matopos

Woensdag 23 maart

Vandaag was de tweede dag met wat aangenamere temperaturen voor mij, net boven de 20 graden en bijna geen zon te zien. Het is zo fijn om een dag te werken en je niet verschrikkelijk vies te voelen als je klaar bent.

Ik heb vandaag grotendeels alle baby’s zelf gedaan, dus druk met voeren, knuffelen en schoonmaken. Verder hebben we geregeld dat we zondag de hele dag met zn allen naar Matopos gaan. Dit is een game park waar we neushoorns (en andere dieren) gaan spotten, grottekeningen gaan zien en nog allemaal andere leuke dingen onder begeleiding van een gids. Dus daar kijk ik heel erg naar uit!

Donderdag 24 maart

(helaaspindakaas) Warm! 28 graden en de hele dag hard gewerkt, dus die douche daarna was oh zo welkom. We hebben hier grote boilers die ons voorzien van warm water voor het douchen. Deze worden opgewarmd door een vuur daaronder, en dat vuur wordt weer aangemaakt met de dode, kale takken die we verzamelen uit de hokken van alle dieren. De dieren krijgen namelijk een paar keer per week vers afgehakte takken met bladeren van bomen op de opvang of eromheen. Dit vinden ze heeerlijk. En zodra alle bladeren er vanaf gegeten zijn worden ze gebruikt voor de boilers.

Dit is ook wat wij onder andere vandaag gedaan hebben. En met wij bedoel ik Sarah en ik (het Zweedse meisje die deze week gearriveerd is), wij zitten samen in een ‘werkgroepje’. Dus al kletsend takken zitten verslepen, de oude takken verzamelen en wegbrengen, de hokken van alle antilopen een beetje opruimen en jawel wat een feest: vegen. En dan niet met van die fijne bezems zoals wij die kennen. Nee, gewoon een hoop takken met bladeren vastgebonden aan het uiteinde van een stok. Kan allemaal. Gelukkig ging de tijd snel voorbij omdat we het zo gezellig hadden.

Vrijdag 25 maart

Vandaag was eigenlijk een normale werkdag maar bijna alle vrijwilligers zijn op dit moment ziek of gewoon niet lekker, waaronder mijzelf. Dus we hadden vandaag grotendeels vrij, we moesten alleen babytime doen. Gelukkig ben ik voornamelijk alleen ’s ochtends kotsmisselijk dus overdag kan ik wel wat doen, zo ook vandaag. Samen met iemand van de leiding, iemand van de staff en een andere vrijwilliger zijn we onze buffels op gaan zoeken. En daar hoort een verhaal bij om te snappen waarom ze daar zijn en wat wij ermee te maken hebben. Het zit zo:
Er was eens… een boer hier in de buurt die een kudde buffels had, maar ze hadden allemaal die rotziekte: mond en klauwzeer. Ze werken hier met een soort van labels: groen oranje en rood (of ze noemen het gewoon zo, ik weet niet of het echt een ding is). En omdat een groot deel van zijn kudde MKZ had was hij rood, maar hij wou natuurlijk groen zijn! (dat al zijn dieren dus op en top fit zijn)
Zodra buffels MKZ hebben, hebben de kleine schattige babybuffeltjes het ook, maarrr niet zolang ze nog zuigelingen zijn. Daar kwam Chipangali nu bij kijken. Ze hebben van de laatste generatie buffels alle zuigelingen weggehaald voordat MKZ zijn intrede zou doen. Dit is nu een kleine kudde waar werkemers van Chipangali op het moment voor zorgen. Ze leven samen op ruim een uur rijden van hier, op een enorme boerderij (hier kom ik later op terug). Elke twee weken is er een wisseling van de wacht en wordt er nieuw voer aangeleverd, dit is wat wij vandaag gedaan hebben. Dus we hebben een nieuwe werknemer meegnomen die daar de komende twee weken voor de buffels zorgt, en degene die er nu zat weer mee terug genomen.

Het is uiteindelijk de bedoeling om met deze kudde voor meer, MKZ vrije, nakomelingen te zorgen zodat er aan het einde van dit verhaal een hele grote kudde gezonde buffels is. Ze zullen tijdens dit proces overgeplaatst worden naar het game park hier naast de opvang. En uiteindelijk krijgt de boer waar het allemaal mee begon nieuwe, gezonde buffels (label groen: check) en de rest houden wij. Hij blij, Chipangali blij.

Oh en dan over die enorme boerderij waar de buffels nu verblijven. Met enorm bedoel ik enoooorm. De eigenaar van dit enorme stuk land heeft zijn eigen reusachtige game park met giraffes, zebra’s, antilopen, impala’s en noem maar op. En uiteraard moesten we daar doorheen rijden op weg naar de buffels, wat vervelend. Dus ik heb vandaag mijn eigen mini safari gehad met giraffes voor de auto, zebra’s langs de weg en tientallen andere dieren zo ver als je maar kon kijken. Leuk! Ze zijn zo veel mooier en indrukwekkender in hun natuurlijke omgeving met zeeën van ruimte, vergeleken met degene die je in de dierentuin ziet.

Verder vandaag heel moe en werkelijk nergens energie voor, dus op tijd naar bed en we zullen weer zien wat de dag van morgen ons brengt.

Zaterdag 26 maart

Wederom een dag met ups en downs. Laat ik maar eens met het afscheid nemen beginnen. Helaas is mijn best buddy Sarah vandaag na een kort verblijf hier op Chipangali terug gegaan naar huis. En hoewel ik compleet achter haar beslissing sta en echt denk dat dit voor haar het beste is ga ik haar toch heel erg missen.
Verder was het surprise surprise: heel warm vandaag. Ik merk aan mezelf dat ik daar nog steeds of gewoon sowieso heel veel moeite mee heb. Mijn energie is na 2 seconden werken in deze hitte gewoon op. Ik dacht en hoopte dat ik er gewend aan zou raken, maar blijkbaar is mijn lichaam het daar niet mee eens. Verder hebben we vandaag allemaal een glas met opgeloste soort zouttabletten achterover moeten slaan. Ieuwlbahvies, maar het schijnt je lichaam wel een boost te geven. Iets wat ik helaas nog steeds heel erg kan gebruiken.

Vanmiddag heel veel schoongemaakt, waaronder alle muizenkooien. We hebben heel veel muizen, echt heeel veel. Ze worden hier gefokt als voer voor de dieren. Wantja, je kan niet zoals in Nederland gewoon ergens muizen kopen of bestellen of wat dan ook. Je moet hier een andere manier vinden om er zelf aan te komen. Dus daarom hebben we in de ‘nursery’ een stuk of 20 muizenkooien waar in sommige twee tot in andere wel 20 muizen kunnen zitten. Alles bij elkaar een heleboel dus. Ik doe heel hard mn best om niet gehecht te raken aan al die kleine schattige muizenbolletjes. Maar ik doe ook niet heel hard mn best om degene die ontsnappen weer terug in hun hok te zetten…

Gelukkig na al het schoonmaken kreeg ik een leuke taak, jawel: ik ben sinds vandaag de gelukkige, trotste moeder van eerst 2, maar nu al 3 parelhoentjes. Vers van de pers, vandaag uit hun eitjes gekropen. En er zijn nog een stuk of 20 eieren waar nog druk op gebroed wordt, dus dat wordt 1 groot feest in mijn cabin! De reden dat ik voor ze zorg is omdat als we ze in het grote verblijf bij hun moeders laten, de ratten ze ’s nachts te pakken krijgen, en dat willen we natuurlijk niet! Dus mijn wekker gaat om 2 en 5 uur ’s nachts om de kruik van nieuw warm water te voorzien, zodat ze het nooit koud krijgen. Daarnaast zorg ik ervoor dat ze altijd water en voer hebben, leer ik ze hoe ze moeten eten en just make sure they are all doing okay :)

Daar gingen mijn heerlijke rustige nachten! Maar ik heb wel wat over voor my babies.

Zondag 27 maart

Eindelijk de dag waar ik al zo lang naar uit keek, vandaag hebben we een dagtrip gehad naar Matopos! Om 7 uur aan het ontbijt en rond half 9 op weg, met onze gids, in onze truck (soort jeep met achterop/in ruimte voor 9 personen, het is open en je zit erg hoog dus alles is goed te zien) op weg naar de neushoorns. Ze hebben op dit moment, nadat het aantal twee keer gehalveerd is door stroperij, een populatie van zo’n beetje 20 witte neushoorns. Zwarte neushoorns zijn er ook maar die benaderen we niet omdat deze veeel gevaarlijker zijn dan de witte. Vrij snel nadat we het gebied van de neushoorns inreden wezen de parkwachters ons de weg naar een plek waar er op dat moment een paar lui in de zon neushoorn lagen te zijn. Dus hop, de truck weer uit en na 10 minuutjes lopen konden we ze zien! We zijn beetje bij beetje steeds dichterbij gekomen tot uiteindelijk een afstand van ongeveer 15 meter van ze vandaan (je kan zo dichtbij komen omdat neushoorns niet al te snugger zijn en ook niet bijzonder veel kunnen zien, wat hen betreft zijn wij gewoon andere dieren die opgaan in de omgeving). Het waren 4 witte neushoorns, 3 volwassenen en 1 kleintje. En wauw zeg, wat is dat gaaf! Wederom hetzelfde verhaal als met de eerder gespotte giraffes en zebra’s, ze zijn ZO VEEL indrukwekkender als je ze ziet op de plek waar ze thuis horen: in het wild!

Helaas gaat het heel slecht met de neushoorns, alleen in Zimbabwe al zijn er nog maar enkele tientallen, en in de rest van Afrika is dit vergelijkbaar. De bevolking heeft een sterk geloof dat de hoorns van de neushoorn allerlei genezende krachten bezit, dit is iets waar ze al honderden jaren zo over denken (beetje hetzelfde verhaal als met ivoor). Dit is natuurlijk niet zo, de hoorn van een neushoorn bevat dezelfde bestandsdelen als de nagel van je vinger, niks bijzonders aan. Maar die gedachtegang verander je niet zomaar! De gids gaf als voorbeeld: het is net als alle mensen die een bepaalde godsdienst aanhangen vertellen dat hun God niet bestaat. Ze hebben wel geprobeerd om het probleem eerst bij de bevolking zelf aan te pakken, maar dit werkt gewoonweg niet. Daarna hebben ze geprobeerd de hoorns minder aantrekkelijk te maken (ze een andere kleur verven bijvoorbeeld) of de hoorns af te zagen (waar ze niks van voelen!). Maar dan nog worden ze gedood om uiteindelijk de hele roots van de hoorn er alsnog uit te halen. De maffia hier wordt echt niet rijk van de drugs hier, nee hoorns en ivoor: dat brengt het echte geld binnen.

Geen leuk verhaal natuurlijk maar wat mij betreft wel noodzakelijk om te vertellen. Ik denk dat ik een van de laatste (of misschien zelfs al de laatste) generatie ben die deze prachtige dieren nog echt in het wild heeft mogen gezien. Ze sterven uit, en hard ook.

Na wat chillings met de neushoorns hebben we een rondrit gemaakt door het andere deel van het park. Er leven daar ook andere wilde dieren maar helaas hebben we er geen een gezien. Wel volop genoten van de prachtige omgeving.
De Matobo Hills is een rotsachtig landschap. De rotsen zijn naar schatting 3000 miljoen jaar geleden gevormd onder het aardoppervlak. Door de erosie in de daarop volgende jaren zijn de rosten gevormd naar hoe ze er nu uit zien. Ook zie je veel ‘balancing rocks’, dus rosten die op elkaar rusten waarvan je niet snapt hoe dat in evenwicht blijft. De gids heeft wel uitgelegd hoe die zijn ontstaan maar dat kan ik me niet goed meer herinneren.
Na het inslaan van wat souvenirs (ze waren daar spotgoedkoop vergeleken met elke andere, precies dezelfde souvenirs die ik tot nu toe gezien heb :D) op weg naar een mooi plekje om te lunchen. Even bijkomen van het gehobbel tijdens het rijden. Vervolgens weer een stukje verder rijden en we stopten onderaan een enorme rotsformatie. Na een pittige en behoorlijk steile klim, en een kwartier verder stonden we in grot met grottekeningen van (zo zeggen ze) 13.000 jaar oud. Door middel van deze grottekeningen kon je zien welke dieren er in dat gebied leefden en op die manier wisten de jagers van toen precies waar ze naar op zoek waren, welk gif ze nodig hadden, enz. Giraffes, zebra’s, antilopen, jaguars, mensen… Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet. Ook is er een kleine afbeelding van een vrouw te zien bij de ingang van de grot. Maar deze kan je alleen zien in de schaduw! Dus je moet je hand ernaast houden of iets anders en dan komt de afbeelding tevoorschijn. Ze zeggen dat deze schaduwtekening de grot beschermde tegen het gevaar van buitenaf en het had volgens mij ook iets met de goden te maken. Tot de dag van vandaag weten ze nog niet waarmee de tekening gemaakt is en wat ervoor zorgt dat je het alleen in de schaduw ziet.
Maargoed, ik had wel een paar minuten nodig tot ik van al dit moois kon genieten. Iedereen die mij en mijn conditie kent, zal dit vast wel begrijpen.

Op de terugweg en ook terwijl we aan het rijden waren stopte onze gids soms om ons te vertellen over bloemen en planten die we tegenkwamen. Zo was er een plant met roze bloemen (devils nogwat) die je kon gebruiken als body lotion zodra je er een beetje water aan toevoegde. Dus hij gaf ons allemaal een stukje, water erbij, goed ermee in je handen wrijven en smeren maar! De plant is verder geurloos en het trekt binnen enkele seconden in je huid, voelt babyzacht en het plakt niet. Ook kwamen we een soort tomaatjes tegen, zagen er echt uit als doodnormale tomaatjes. Maarr, zodra je er een opeet ben je binnen 3 dagen dood. Hij vertelde wel dat stel, je komt een keer in de bush vast te zitten en je hebt heel erg kiespijn, deze giftige tomaatjes nog wel eens van pas zouden kunnen komen. Je moest gewoon een paar druppels op de tand doen en binnen een paar uur zou de tand afsterven, alleen opletten dat je het niet doorslikte. Verder nog familie van lavendel en basilicum tegengekomen, hoewel t er niet op leek, maar de geur was wel hetzelfde. En zo nog veel meer van dit soort leuke en interessante weetjes.

Na de grot zijn we richting een klein, oud dorpje gegaan waar we het stamhoofd zouden ontmoeten. Een hele gezellige man van 78 die ons van alles vertelde over zijn leven. De huid van een jaguar (als ik het me goed herinner) die hij droeg was van een jaguar die hij probeerde te doden omdat het zijn vee opat. Helaas ging dit niet al te best, de jaguar kreeg hem te pakken. Maar hij is gered door een man die de jaguar heeft neergeschoten. Diezelfde man heeft hem naar het ziekenhuis gebracht waar hij weer volledig is genezen. Hij heeft alleen nooit geweten wie die man is, zodra hij wakker werd was deze man al weer weg. Dus door het verhaal aan zo veel mogelijk mensen te vertellen hoopt hij dat hij er ooit achter komt wie deze man is, zodat hij hem kan bedanken voor het redden van zijn leven. We spreken hier wel over meer dan 50 jaar geleden. Ook vertelde hij dat hij veel heeft meegebouwd aan allerlei wegen en dammen in Matopos. En nog een goed verhaal over een paar neushoorns die hij van zijn baas naar Matopos moest brengen, om daar de populatie neushoorns op te bouwen. Dit alles natuurlijk niet verstaanbaar voor ons, maar onze gids vertaalde alles.
Daarna werden we buiten getrakteerd op een traditionele dans door de bewoners en na veel thank you en goodbye zijn we snel doorgegaan naar Rhodes Grave. We moesten opschieten omdat dit niet gepland was. Aan het begin van de dag mochten we kiezen of we naar het dorpje wilden of naar Rhodes Grave, maar uiteindelijk hadden we dus genoeg tijd over om ook nog die laatste te bezoeken. Alleen de zon was al aan het ondergaan, dus daar gingen we met 100 km/h, achterop de truck. Ik ben goed uitgewaaid gisteren zullen we maar zeggen. Net op tijd aangekomen bij Rhodes Grave (voor meer info moet je maar even op internet zoeken) en snel naar boven geklommen voor ons 360 degrees view over het hele omliggende gebied. Waaauw! Wat was dat mooi. Dit is dus de plek waar de stichter van Rhodesia, Cecil John Rhodes, begraven ligt. Helaas geen typisch Afrikaanse zonsondergang, daar was het te bewolkt voor. Maar nog steeds prachtig.

Rond half 7 weer terug naar Chipangali, een rit van anderhalf uur (denk ik zo, het was lang in ieder geval). Ietwat frisjes wel, maar mn dag kon niet meer stuk. Na een ontzettend laat diner snel naar mijn cabin, mijn babies klaarmaken voor de nacht en zelf ook snel mn bed in!

Ik heb er trouwens nu 4, 1 kuiken en 3 parelhoentjes. Het kuikentje is al wat ouder, daarom kunnen de kleintjes van hem/haar leren hoe je moet eten en drinken. Ze doen het al heel goed en t is een gezellige boel daarbinnen. Gelukkig slapen ze ook goed, bonus voor mijn eigen rust ;)

Maandag 28 maart

Helaas vandaag weer twee vrijwilligers die naar huis zijn gegaan. Dus nu weer een privé cabin de komende week. Verder lekker genieten van een vrij dagje. Alleen baby’s doen, maar dit gaat ondertussen zo gemakkelijk, dat is zo gedaan. Vanochtend een extra lekker ontbijt gehad omdat het Pasen is, en verder wat lezen, niks doen.. Geen probleem! Ik had het wel nodig na afgelopen week. Zeker met het weer nu, elke dag rond de 30 graden komende week. Pffff, wish me luck.

Liefs,

Esther

Eerste week

Vrijdag 18 maart

Na het ontbijt moesten we vandaag meteen door naar het huis waar we de dag daarvoor geweest waren omdat er een cerval in de val was gelopen ’s nachts. Dus hup de auto weer in en erheen. We hebben hem overgeplaatst in een normale kooi en mee terug genomen naar Chipangali. Helaas heeft hij waarschijnlijk wel een van de ganzen te pakken gehad die we die dag ervoor daar uitgezet hadden, alhoewel we nergens sporen daarvan zien.

Als hij nog familie heeft en ze echt met meer zijn hopen we ze allemaal te vangen zodat we ze later als een groep weer ergens anders uit kunnen zetten.

Verder was het een normaal dagje, heel warm (ik hoop echt dat dat snel wat minder gaat worden), veel schoongemaakt en baby’s gedaan.

Nu ik hier wat langer ben merk ik wel dat het op de uitstapjes na elke dag hetzelfde is, we worden een beetje als klusjesmannen gebruikt. Dus dat is wel anders dan ik had verwacht, ik ging ervan uit dat we constant druk zouden zijn voor of met de dieren. En nu zijn we al 3 dagen hekken aan het schilderen…

Ik vind het hier echt gezellig en een deel van het werk is leuk om te doen. Maar ik hoop dus wel dat ik hier en daar nog een paar dagen weg kan. Anders zijn die 6 weken wel heel erg lang. (Volgende week zondag is alvast een dagtrip gepland naar een natuurreservaat volgens mij, daar gaan we met zn allen heen).

Verder kom ik natuurlijk steeds meer over de dieren te weten en de gang van zaken hier. Ik vind oprecht dat ze hier ontzettend goed werk doen. Ze vangen op grote schaal dieren op die het op dat moment nodig hebben en ze worden opgelapt en ook vaak weer uitgezet. Maarr, daar zijn een paar uitzonderingen op. Zo zitten hier bepaalde dieren al jaren omdat ze regelmatig gebruikt worden om mee te nemen naar de scholen voor educatie. Ik ben een groot voorstander van educatie, maar niet met dieren die eigenlijk gewoon allang weer terug in het wild hadden moeten zijn, er zouden toch ook andere manieren moeten zijn om die kids het een en ander bij te brengen. Ook denk ik niet dat de manier van lesgeven hier de kids heel veel bij zal brengen, maarja daar kan ik niets aan doen. Ik ga dat verder ook niet meemaken omdat ze nu aan het einde van een periode zijn en vakantie hebben tot mei.
Verder zitten hier voornamelijk veel grote katachtigen die denk ik ook allang weer in het wild hadden kunnen leven, was het niet dat ze het dan anders hadden moeten aanpakken vanaf het begin. En ze zijn natuurlijk een grote trekpleister voor de bezoekers. Tuurlijk, ik snap de manier van denken wel, ze hebben het hier financiëel gezien nou eenmaal ontzettend moeilijk. En er zijn ook echt wel dieren die gewoon met geen mogelijkheid meer terug kunnen en hier vaste bewoners zijn. Maar toch zet het me allemaal behoorlijk aan het denken, erg dubbel allemaal.

Zozo, wel allemaal een beetje negatief dit. Ze doen gelukkig ook heel veel dingen heel erg goed! Zo hergebruiken ze werkelijk ALLES wat ze kunnen hergebruiken en ze proberen voor alles een doel te vinden. Verder groeien er heel veel verschillende bomen op de opvang die op hun beurt weer gebruikt worden om de dieren te voeren, al is het met de vruchten die er vanaf komen of een paar takken met bladeren die de apen weer lekker vinden. Ook zijn er heel veel hokken met kleine vijvertjes waar veel waterplanten in groeien. Dit houdt het water eronder goed schoon, en zodra het teveel word geven ze het aan de eenden want die vinden dat weer heerlijk. Het is echt een circle of life hier, dus dat is ontzettend leuk.

De regen komt op het moment weer met bakken uit de hemel, dus ik moet mijn regenjas maar weer eens op gaan zoeken want ik moet zometeen het hele park weer over voor het avondeten! (Oh, en ik zit ook in het donker, want de stroom valt hier om de haverklap uit!)

Zaterdag 19 maart

Na een wat onrustige nacht door het onweer (niet dat dat heel erg is, ik slaap hier heeeerlijk) vandaag een redelijk normaal en rustig dagje. Heerlijk ontbeten, we hebben afwisselend toast, brood gebakken in ei, roerei.. enz. En thuis ben ik normaal niet zo van de jam, maar ze hebben hier heerlijke home made jam, dus ik zit de hele dag door broodjes jam te eten.

Baby’s gedaan en daarna anderhalf uur sprinkhanen wezen vangen. Dit heb ik volgens mij nog niet verteld. Elke dag moeten we zo’n beetje 100 sprinkhanen vangen. De nachtaapjes en verschillende vogels vinden deze verrukkelijk. Maar omdat we nu maar met zn drieën zijn duurt het erg lang om dit aantal bij elkaar te krijgen. Ik doe gemiddeld een uur over 20/25 sprinkhanen, en de ene dag gaat het beter dan de andere… Dusja, kan lang duren.

Verder: ik ben (nu pas) verbrand… L Gister en vandaag het grootste deel van de middag in de zon hekken staan schilderen (dit doen we nu al 4 dagen, kan geen verf meer zien) en tsja daar viel niet tegenop te smeren… Ik probeer zoveel mogelijk uit de zon te blijven overal maar dat gaat helaas niet altijd. We hebben hier planten die binnenin een soort smeuïg spul hebben (volgens mij met aloë vera, als je dat zo schrijft) en als je dat er op smeert gaat de pijn gelukkig vrij snel weg. Bruin word ik nog niet echt haha.

Later in de middag toen ik de nachtaapjes eten ging geven leuk met ze gespeeld, tot eentje in mn vinger beet (best scherpe tandjes die kleine rakkers). En daarna ben ik nog aangevallen door een uil. De desbetreffende vriendelijke uil heet Max. Ik weet niet meer precies waarom maar hij heeft een tijd bij ons op Chipangali gezeten. Een paar dagen terug hebben ze hem vrijgelaten maar slimme Max blijft natuurlijk in de buurt want hier is altijd eten en water te vinden! Dus ik was rustig de kippetjes aan het voeren toen ze ineens allemaal naar de hoek van het verblijf schoten en helemaal hysterisch werden. Ik snapte er natuurlijk niks van, gekke kippen doe eens normaal. En toen draaide ik me om en direct achter mij zat jawel: Max. Kijken of er iets te snaaien viel zeker. Dus ik rustig verder met waar ik mee bezig was (kippen ondertussen zoveel kabaal aan het maken dat iedereen kwam kijken wat er in vredesnaam aan de hand was), komt Max in ene op me aflopen met zn vleugels al fladderend, pikkend naar mn benen. Dus jooo, ik heb een stok gepakt en hem een boom in gejaagd en ben er snel vandoor gegaan! Sorry Max, I don’t like you.

Zondag 20 maart

Op zondagen hoeven we maar halve dagen te werken. Een ‘standaard dag’ houd in: ontbijten, 8:00 babytime, daarna sprinkhanen vangen met tussendoor een teabreak, lunchen, 13:00 babytime, en daarna werk je aan wat er op dat moment gedaan moet worden (de afgelopen dagen was dat dus hekken schilderen), 16:00 babytime, vrij tot avondeten en om 19:00 weer babytime.
Op zondag ben je de middag van 1 tot 4 vrij, en op maandag hoef je naast babytime helemaal niets te doen. Babytime moet wel elke dag 4 keer gebeuren, de kleintjes moeten natuurlijk wel gewoon eten hebben!

Helemaal gewend aan het werken met zn drieën kwamen vandaag de 4 vrijwilligers terug van hun trip, dus alles is nu ineens heel snel klaar en ik merk aan mezelf dat ik er opnieuw weer even moet inkomen, met weer 4 andere mensen erbij. De rest van de middag buiten lekker gelezen en aan het eind van de middag toch maar even wat contact met thuis gehad.

Het zit dus zo dat ik niet helemaal 100% happy ben hier op het moment, zoals ik al eerder schreef doen ze sommige dingen niet zoals ik had verwacht of op de manier zoals ik het graag had gezien. Ik vind het tot nu toe erg lastig om hier mee om te gaan omdat dit wel het project is waar letterlijk al mijn geld in is gaan zitten. En als dit dan niet helemaal is wat je had verwacht valt dat even vies tegen allemaal. Natuurlijk geef ik het nog wat tijd en ik hoop dat ik me hier uiteindelijk beter ga voelen en dat ik naast het normale werk nog allemaal andere toffe dingen mee ga maken, maar voor nu is het echt even volhouden, en dat gevoel baal ik erg van. Naast het feit dat ik me vandaag niet zo lekker voelde, dat helpt ook allemaal niet.

Maandag 21 maart

Vandaag voel ik me nog steeds niet lekker. Al het eten wat erin gaat wil er eigenlijk weer meteen uit, dus ik eet niet zoveel en daarom heb ik weinig energie. Gelukkig is maandag, op babytime na, vrij. En de ochtend begon gelukkig heel goed want Nicky kwam ons vertellen dat we naar de spa gingen! Wat bleek, ze hebben daar op het moment veel mensen in opleiding en die hebben natuurlijk weer mensen nodig om op/mee te oefenen, voor ons compleet kostenloos. Geen probleem natuurlijk! Dus ik heb een heerlijke manicure, pedicure, full body massage and head massage gehad. Helaas moest de vrouw die mijn nagels deed nog veel leren en heeft ze ze veeeels te kort geknipt waardoor ik nu letterlijk geen nagels meer over heb. Sommige zijn zo kort dat het gewoon pijn doet, en dan gaat die nagellak erop (brand lekker enzo). Maar ach ze moet nog oefenen! Nu hoef ik zelf tenminste mijn nagels niet te knippen, voor de rest van mijn tijd hier… ;)

Verder een rustig dagje, lekker relaxen en mn eigen ding doen. Er is vandaag een nieuwe vrijwilliger gekomen uit Zweden die gezellig in dezelfde cabin verblijft, en we kunnen het goed met elkaar vinden. Hoe meer zielen hoe meer vreugd nietwaar J

Dinsdag 22 maart

Vandaag zijn we begonnen met een nieuw schema voor het werk wat we doen. Dus we hoeven nu niet meer ELKE dag met zn allen 4 keer babytime te doen, maar we zijn opgedeeld in groepen. De ene dag werken we met de carnivors, de andere dag met de baby’s en weer een andere dag met alle overige dieren, dus eigenlijk alles wat geen vlees eet. Verder hebben we elke dag een uur animal time. Dit houdt in dat je twee dieren toegewezen krijgt waar je een uur mee kan doorbrengen/knuffelen. Vandaag had ik Prince the cerval, dat is dus een katachtige. Prince is door mensen grootgebracht omdat hij geen familie meer had (volgens mij doodgeschoten, gebeurd aan een stuk door hier) dus hij is gewend aan mensen. Het zijn geen hele grote dieren, ik denk twee keer zo groot dan een flinke kat, ik zal later selfies van Prince en mij maken en toevoegen ;). Hij heeft me helemaal ondergelebberd en was net een schootkat haha. Ook ben ik bij Henry geweest, dat is een hele grote vogel hier, ik weet niet hoe ze heten (komen ook niet in europa voor). Henry mist een vleugel maar is verder happy en altijd daar om lekker geaaid/gekriebeld te worden.
De middag verliep iets anders dan normaal omdat de helft weg was omdat ze weer, op hetzelfde landgoed, een andere cerval gevangen hadden in de vallen die we gezet hadden. Dus die gingen ze ophalen. Ik heb een kooi voorbereid voor het verblijf van twee mongooses (als je dat zo schrijft, geeen idee en ook niet wat de Nederlandse vertaling is). Ze moeten hun verblijf uit voor een paar dagen omdat we deze helemaal leeg gaan halen, schoon gaan maken en weer opnieuw gaan inrichten.

Verder heb ik het heel gezellig met de nieuwe vrijwilliger uit Zweden die ook in dezelfde cabin verblijft. Helaas is dit voor haar niet helemaal de goede keus geweest en is ze hier niet op haar plek, dus ze gaat misschien al snel weer naar huis. Heel jammer, wel begrijpelijk. Maar we hebben al afgesproken dat ik haar op kom zoeken in Zweden!

En toen was er een hele week voorbij. Een hele moeilijke frustrerende week met heel veel ups and downs. Ik hoop dat ik vanaf nu iets meer ups heb dan downs. I will keep going, en ik hoop dat ik nog 5 leuke weken tegemoet ga. Ik hou jullie op de hoogte!

Liefs,

Esther

Vertrek en eerste dagen op Chipangali

Maandag 14 en dinsdag 15 maart

Daar ging ik dan, maandagmiddag om 5 uur vloog ik richting München om daar vervolgens over te stappen op de lange vlucht van ruim 10 uur naar Johannesburg. (Wel nadat ik op Schiphol al 2 keer mn vest ergens liet liggen natuurlijk, ik zat al bijna in het vliegtuig en ik moest nog terug, maar hé: dat is bijzaak). Iets na 9 werd ons het ‘diner’ geserveerd in het vliegtuig. Het was niet bijzonder smakelijk, maar ik had zo’n honger dat ik maar gewoon alles opgegeten heb. De vlucht verliep verder prima, zodra we boven Afrika waren werden we wel een beetje door elkaar geschud, maar verder niet storend. Wat betreft het slapen: tsjaaa. Just not for me I guess. Ik had alles om perfect te slapen, twee kussentjes, dekentje, warme sokken, oordopjes en een prachtig slaapmasker. Nadat mijn film om 12 uur afgelopen was (je kon echt vanalles kijken, films, series, waar het vliegtuig zich op dat moment bevind, spelletjes, whatever: het was er) dacht ik oke top, ik ben ontzettend moe dus ik ga lekker slapen -> not.
Dus na de 6 langste uren van mijn leven ging het licht weer aan en heb ik werkelijk waar: een HEERLIJK ontbijt gehad, meevallerr (roerei, aardappel, spinazie, worstjes, yoghurt, croissantje, omnomnom). Vrij snel na het ontbijt werd de landing ingezet en eenmaal op Johannesburg zat ik ook vrij snel weer in de bus op weg naar het volgende vliegtuig.

Blij toen ik eenmaal weer met mn voetjes op de grond stond op het vliegveld in Bulawayo maar toen: visum aanvraag. Wauw, ze maken je het echt niet makkelijk. Ik stond daar maar te klooien met het invullen van mn papieren en ik snapte de helft niet. Uiteindelijk maar gaan vragen wat die helft dan betekende en die meneer heeft me verder goed geholpen. Sterker nog, uiteindelijk kwam er nóg iemand langs die me ook ging helpen en tussen de rest van de mensen in de rij door gewoon mijn paspoort, visumaanvraag en geld aan de meneer achter de balie gaf. Dus na 4 keer uitgelegd te hebben waarvoor ik kwam (want ik mocht niet zeggen dat ik vrijwilliger was), wat er in mijn koffer zat en waar ik zou verblijven, kon ik dan eindelijk (samen met mijn bagage J) in de auto stappen naar Chipangali. Wat bleek, de vrouw die me op kwam halen vertelde het volgende: ‘I saw you struggeling with your papers, so I just send one of ‘my men’ to go and help my lovely volunteer!’. Ahaaa, dat verklaarde al die aandacht in ene.

Na een rit van 40 kilometer (40 kilometer lang mijn ogen uitgekeken!) reden we de oprit van Chipangali op. Personeel van de opvang bracht mijn bagage naar mijn cabin. En daar mocht ik rustig uitpakken en later zou ze me het een en ander op het park laten zien. Mijn cabin is een heel leuk hutje met een rieten dak, het is héél hoog en er is ruimte voor 4 vrijwilligers. We hebben ook een klein badkamertje binnen (welteverstaan een douche en een wc achter een muurtje).

Daarna dus een deel van de opvang gezien (het is echt ontzettend groot) en een heleboel mensen ontmoet waarvan de namen nog even op zich moeten laten wachten. Het is heel mooi aangelegd en omdat het de dagen voordat ik arriveerde ontzettend veel heeft geregend is alles ‘green and growing’. Er zijn overal paadjes die tussen alle hokken heen slingeren en heel veel bomen en planten. Tijdens het rondstruinen door het park merk je dan hoe ontzettend veel er rondloopt en vliegt, waarvan ik het grootste deel niet kan identificeren, maar dat komt vast nog wel. (Gelukkig zijn er weinig muggen!)

Verder heb ik een beetje op bed gelegen, mijn spullen opgeruimd en buiten in de schaduw wat gelezen tot het etenstijd was. We krijgen onze lunch en diner altijd op vaste tijden buiten bij het huis van Nicky & Kevin (de eigenaars, die ontzettend aardig zijn!). Lekker gegeten en daarna snel terug gegaan naar mijn cabin om te gaan slapen, want jeetje, wat was ik alles bij elkaar lang wakker geweest.

En dan komt er zo’n besefmomentje: what the hell am I doing here? Wat doe ik nou in Zimbabwe, zo’n eind van huis, helemaal alleen. Even een moeilijk moment en gelukkig kon ik even naar huis bellen voordat ik ging slapen. We waren met z’n drieën: ik, een japans meisje en eentje uit the UK, die laatste kon ik het goed mee vinden maar die is de volgende dag helaas vertrokken. De rest van de vrijwilligers, op 2 na en mijzelf, zijn vertrokken naar de victoria falls voor een paar dagen (dus ik heb nu een mega privehut).

Woensdag 16 maart

Ik heb gelukkig heerlijk geslapen, want ja; het is overdag ontzettend warm, maar ’s avonds koelt het snel af naar meer comfortabele temperaturen. Dus ik kan gewoon slapen in mijn pyjama onder de dekens. Na het ontbijt heb ik een volledige tour rond de hele opvang gehad van Nicky. Ze heeft me alles verteld over de geschiedenis van Chipangali en natuurlijk over alle dieren hier: heel erg leuk! Het was toen dat ik voor het eerst lang de leeuwen ging. Het zijn er 17 als ik het me goed herinner en sommige daarvan houden wel van wat gekriebel! Daar sta je dan, een paar centimeter naast een enorme leeuw, zn vacht te aaien: indrukwekkend!

Het is veel groter dan ik dacht en ze hebben echt ontzettend veel dieren, dus zelf nu nog niet eens alles gezien. Na de lunch heb ik een beetje van alles wat gedaan. Wat schoonmaakwerkzaamheden, hekken schilderen en wat elke dag 3 keer moet gebeuren: baby time! Baby time is waar wij als vrijwilligers voornamelijk verantwoordelijk voor zijn. Dus water checken, eten klaarmaken en geven, schoonmaken en natuurlijk a bit of love! We hebben hele leuke dieren op de opvang waarvan je een groot deel ook gewoon kan aaien.

Elke avond eten we om 18:30 bij het grote huis met zn allen (erg lekkerr altijd) en daarna nog 1 keer de baby’s doen. En dan lekker slapen! Meestal vrij vroeg, rond half 9 of zoiets. Want je bent elke dag druk, moe en de volgende dag om 7:00 weer op.

Donderdag 17 maart

Vandaag hebben we meer dan 30 (grote en kleine) landschildpadden en 4 ganzen uitgezet op een ontzettend mooi landgoed van een echtpaar die hier in de buurt wonen. Ze hebben heel veel land en een hele grote vijver, dus die gaan allemaal de tijd van hun leven hebben. Ook hebben we 2 vallen gezet omdat de bewoners veel overlast hebben van grote katachtigen, we weten niet zeker wat het zijn maar zodra ze gevangen zijn komen ze naar ons toe. We moesten allemaal gras verzamelen om in en om de vallen te leggen zodat ze niet op zouden vallen en een lekkere (ieuw) kip aan de haak achterin de val hangen (dus daar ging ik, op mn buik naar binnen schuivend, met die kip). Zodra er aan de kip en dus aan de haak getrokken word valt het luik naar beneden. En we hebben een stuk of 5 camera’s geplaatst.

Later vanmiddag ben ik de hele opvang over geweest rond etenstijd (voor de dieren dan bedoel ik) om wat foto’s te maken, ik heb ook een paar bijgevoegd!

Weuw, lang verhaal, ik hoop dat het leuk is om te lezen!

Lots of Love,

Esther

Nog maar heel eventjes...!

Nog maar 4 nachtjes op de teller. Mijn telefoon houd het al een paar weken voor me bij, alsof ik het zelf niet precies weet... ;)

Zo'n raar gevoel dat ik nu bijna weg ga. Ik ben al vanaf de zomer bezig met de voorbereidingen. En als iemand dan vraagt hoelang het nog duurt totdat ik weg ga, dan was mijn antwoord altijd in maanden, iets wat nog ver in de toekomst was. Maar nu niet meer!

Mijn hele kamer staat VOL met spullen. Ik neem sowieso vééls te veel mee, maar ach: beter te veel dan te weinig. Alles is al half ingepakt en ik heb mijn inpaklijst al minimaal 10 keer nagelopen om te checken of ik écht niks vergeten ben. (Sowieso dat ik iets vergeet, en daar kom ik dan achter op het moment dat ik net een kwartier in het vliegtuig zit.)

Iedereen heb ik ondertussen al wel gedag gezegd, en ja mensen: ik doe echt voorzichtig, no worries, het zijn maar 6 weekjes.

Ik heb ontzettend veel zin in dit avontuur en de volgende keer dat jullie weer wat van me horen zit ik in Zimbabwe!

Esther

PS. Ik hoop elke week een berichtje te kunnen plaatsen maar ik heb echt geen idee hoevaak ik toegang tot internet heb! Dus ik beloof niets ;)