Woensdag 23 maart

Vandaag was de tweede dag met wat aangenamere temperaturen voor mij, net boven de 20 graden en bijna geen zon te zien. Het is zo fijn om een dag te werken en je niet verschrikkelijk vies te voelen als je klaar bent.

Ik heb vandaag grotendeels alle baby’s zelf gedaan, dus druk met voeren, knuffelen en schoonmaken. Verder hebben we geregeld dat we zondag de hele dag met zn allen naar Matopos gaan. Dit is een game park waar we neushoorns (en andere dieren) gaan spotten, grottekeningen gaan zien en nog allemaal andere leuke dingen onder begeleiding van een gids. Dus daar kijk ik heel erg naar uit!

Donderdag 24 maart

(helaaspindakaas) Warm! 28 graden en de hele dag hard gewerkt, dus die douche daarna was oh zo welkom. We hebben hier grote boilers die ons voorzien van warm water voor het douchen. Deze worden opgewarmd door een vuur daaronder, en dat vuur wordt weer aangemaakt met de dode, kale takken die we verzamelen uit de hokken van alle dieren. De dieren krijgen namelijk een paar keer per week vers afgehakte takken met bladeren van bomen op de opvang of eromheen. Dit vinden ze heeerlijk. En zodra alle bladeren er vanaf gegeten zijn worden ze gebruikt voor de boilers.

Dit is ook wat wij onder andere vandaag gedaan hebben. En met wij bedoel ik Sarah en ik (het Zweedse meisje die deze week gearriveerd is), wij zitten samen in een ‘werkgroepje’. Dus al kletsend takken zitten verslepen, de oude takken verzamelen en wegbrengen, de hokken van alle antilopen een beetje opruimen en jawel wat een feest: vegen. En dan niet met van die fijne bezems zoals wij die kennen. Nee, gewoon een hoop takken met bladeren vastgebonden aan het uiteinde van een stok. Kan allemaal. Gelukkig ging de tijd snel voorbij omdat we het zo gezellig hadden.

Vrijdag 25 maart

Vandaag was eigenlijk een normale werkdag maar bijna alle vrijwilligers zijn op dit moment ziek of gewoon niet lekker, waaronder mijzelf. Dus we hadden vandaag grotendeels vrij, we moesten alleen babytime doen. Gelukkig ben ik voornamelijk alleen ’s ochtends kotsmisselijk dus overdag kan ik wel wat doen, zo ook vandaag. Samen met iemand van de leiding, iemand van de staff en een andere vrijwilliger zijn we onze buffels op gaan zoeken. En daar hoort een verhaal bij om te snappen waarom ze daar zijn en wat wij ermee te maken hebben. Het zit zo:
Er was eens… een boer hier in de buurt die een kudde buffels had, maar ze hadden allemaal die rotziekte: mond en klauwzeer. Ze werken hier met een soort van labels: groen oranje en rood (of ze noemen het gewoon zo, ik weet niet of het echt een ding is). En omdat een groot deel van zijn kudde MKZ had was hij rood, maar hij wou natuurlijk groen zijn! (dat al zijn dieren dus op en top fit zijn)
Zodra buffels MKZ hebben, hebben de kleine schattige babybuffeltjes het ook, maarrr niet zolang ze nog zuigelingen zijn. Daar kwam Chipangali nu bij kijken. Ze hebben van de laatste generatie buffels alle zuigelingen weggehaald voordat MKZ zijn intrede zou doen. Dit is nu een kleine kudde waar werkemers van Chipangali op het moment voor zorgen. Ze leven samen op ruim een uur rijden van hier, op een enorme boerderij (hier kom ik later op terug). Elke twee weken is er een wisseling van de wacht en wordt er nieuw voer aangeleverd, dit is wat wij vandaag gedaan hebben. Dus we hebben een nieuwe werknemer meegnomen die daar de komende twee weken voor de buffels zorgt, en degene die er nu zat weer mee terug genomen.

Het is uiteindelijk de bedoeling om met deze kudde voor meer, MKZ vrije, nakomelingen te zorgen zodat er aan het einde van dit verhaal een hele grote kudde gezonde buffels is. Ze zullen tijdens dit proces overgeplaatst worden naar het game park hier naast de opvang. En uiteindelijk krijgt de boer waar het allemaal mee begon nieuwe, gezonde buffels (label groen: check) en de rest houden wij. Hij blij, Chipangali blij.

Oh en dan over die enorme boerderij waar de buffels nu verblijven. Met enorm bedoel ik enoooorm. De eigenaar van dit enorme stuk land heeft zijn eigen reusachtige game park met giraffes, zebra’s, antilopen, impala’s en noem maar op. En uiteraard moesten we daar doorheen rijden op weg naar de buffels, wat vervelend. Dus ik heb vandaag mijn eigen mini safari gehad met giraffes voor de auto, zebra’s langs de weg en tientallen andere dieren zo ver als je maar kon kijken. Leuk! Ze zijn zo veel mooier en indrukwekkender in hun natuurlijke omgeving met zeeën van ruimte, vergeleken met degene die je in de dierentuin ziet.

Verder vandaag heel moe en werkelijk nergens energie voor, dus op tijd naar bed en we zullen weer zien wat de dag van morgen ons brengt.

Zaterdag 26 maart

Wederom een dag met ups en downs. Laat ik maar eens met het afscheid nemen beginnen. Helaas is mijn best buddy Sarah vandaag na een kort verblijf hier op Chipangali terug gegaan naar huis. En hoewel ik compleet achter haar beslissing sta en echt denk dat dit voor haar het beste is ga ik haar toch heel erg missen.
Verder was het surprise surprise: heel warm vandaag. Ik merk aan mezelf dat ik daar nog steeds of gewoon sowieso heel veel moeite mee heb. Mijn energie is na 2 seconden werken in deze hitte gewoon op. Ik dacht en hoopte dat ik er gewend aan zou raken, maar blijkbaar is mijn lichaam het daar niet mee eens. Verder hebben we vandaag allemaal een glas met opgeloste soort zouttabletten achterover moeten slaan. Ieuwlbahvies, maar het schijnt je lichaam wel een boost te geven. Iets wat ik helaas nog steeds heel erg kan gebruiken.

Vanmiddag heel veel schoongemaakt, waaronder alle muizenkooien. We hebben heel veel muizen, echt heeel veel. Ze worden hier gefokt als voer voor de dieren. Wantja, je kan niet zoals in Nederland gewoon ergens muizen kopen of bestellen of wat dan ook. Je moet hier een andere manier vinden om er zelf aan te komen. Dus daarom hebben we in de ‘nursery’ een stuk of 20 muizenkooien waar in sommige twee tot in andere wel 20 muizen kunnen zitten. Alles bij elkaar een heleboel dus. Ik doe heel hard mn best om niet gehecht te raken aan al die kleine schattige muizenbolletjes. Maar ik doe ook niet heel hard mn best om degene die ontsnappen weer terug in hun hok te zetten…

Gelukkig na al het schoonmaken kreeg ik een leuke taak, jawel: ik ben sinds vandaag de gelukkige, trotste moeder van eerst 2, maar nu al 3 parelhoentjes. Vers van de pers, vandaag uit hun eitjes gekropen. En er zijn nog een stuk of 20 eieren waar nog druk op gebroed wordt, dus dat wordt 1 groot feest in mijn cabin! De reden dat ik voor ze zorg is omdat als we ze in het grote verblijf bij hun moeders laten, de ratten ze ’s nachts te pakken krijgen, en dat willen we natuurlijk niet! Dus mijn wekker gaat om 2 en 5 uur ’s nachts om de kruik van nieuw warm water te voorzien, zodat ze het nooit koud krijgen. Daarnaast zorg ik ervoor dat ze altijd water en voer hebben, leer ik ze hoe ze moeten eten en just make sure they are all doing okay :)

Daar gingen mijn heerlijke rustige nachten! Maar ik heb wel wat over voor my babies.

Zondag 27 maart

Eindelijk de dag waar ik al zo lang naar uit keek, vandaag hebben we een dagtrip gehad naar Matopos! Om 7 uur aan het ontbijt en rond half 9 op weg, met onze gids, in onze truck (soort jeep met achterop/in ruimte voor 9 personen, het is open en je zit erg hoog dus alles is goed te zien) op weg naar de neushoorns. Ze hebben op dit moment, nadat het aantal twee keer gehalveerd is door stroperij, een populatie van zo’n beetje 20 witte neushoorns. Zwarte neushoorns zijn er ook maar die benaderen we niet omdat deze veeel gevaarlijker zijn dan de witte. Vrij snel nadat we het gebied van de neushoorns inreden wezen de parkwachters ons de weg naar een plek waar er op dat moment een paar lui in de zon neushoorn lagen te zijn. Dus hop, de truck weer uit en na 10 minuutjes lopen konden we ze zien! We zijn beetje bij beetje steeds dichterbij gekomen tot uiteindelijk een afstand van ongeveer 15 meter van ze vandaan (je kan zo dichtbij komen omdat neushoorns niet al te snugger zijn en ook niet bijzonder veel kunnen zien, wat hen betreft zijn wij gewoon andere dieren die opgaan in de omgeving). Het waren 4 witte neushoorns, 3 volwassenen en 1 kleintje. En wauw zeg, wat is dat gaaf! Wederom hetzelfde verhaal als met de eerder gespotte giraffes en zebra’s, ze zijn ZO VEEL indrukwekkender als je ze ziet op de plek waar ze thuis horen: in het wild!

Helaas gaat het heel slecht met de neushoorns, alleen in Zimbabwe al zijn er nog maar enkele tientallen, en in de rest van Afrika is dit vergelijkbaar. De bevolking heeft een sterk geloof dat de hoorns van de neushoorn allerlei genezende krachten bezit, dit is iets waar ze al honderden jaren zo over denken (beetje hetzelfde verhaal als met ivoor). Dit is natuurlijk niet zo, de hoorn van een neushoorn bevat dezelfde bestandsdelen als de nagel van je vinger, niks bijzonders aan. Maar die gedachtegang verander je niet zomaar! De gids gaf als voorbeeld: het is net als alle mensen die een bepaalde godsdienst aanhangen vertellen dat hun God niet bestaat. Ze hebben wel geprobeerd om het probleem eerst bij de bevolking zelf aan te pakken, maar dit werkt gewoonweg niet. Daarna hebben ze geprobeerd de hoorns minder aantrekkelijk te maken (ze een andere kleur verven bijvoorbeeld) of de hoorns af te zagen (waar ze niks van voelen!). Maar dan nog worden ze gedood om uiteindelijk de hele roots van de hoorn er alsnog uit te halen. De maffia hier wordt echt niet rijk van de drugs hier, nee hoorns en ivoor: dat brengt het echte geld binnen.

Geen leuk verhaal natuurlijk maar wat mij betreft wel noodzakelijk om te vertellen. Ik denk dat ik een van de laatste (of misschien zelfs al de laatste) generatie ben die deze prachtige dieren nog echt in het wild heeft mogen gezien. Ze sterven uit, en hard ook.

Na wat chillings met de neushoorns hebben we een rondrit gemaakt door het andere deel van het park. Er leven daar ook andere wilde dieren maar helaas hebben we er geen een gezien. Wel volop genoten van de prachtige omgeving.
De Matobo Hills is een rotsachtig landschap. De rotsen zijn naar schatting 3000 miljoen jaar geleden gevormd onder het aardoppervlak. Door de erosie in de daarop volgende jaren zijn de rosten gevormd naar hoe ze er nu uit zien. Ook zie je veel ‘balancing rocks’, dus rosten die op elkaar rusten waarvan je niet snapt hoe dat in evenwicht blijft. De gids heeft wel uitgelegd hoe die zijn ontstaan maar dat kan ik me niet goed meer herinneren.
Na het inslaan van wat souvenirs (ze waren daar spotgoedkoop vergeleken met elke andere, precies dezelfde souvenirs die ik tot nu toe gezien heb :D) op weg naar een mooi plekje om te lunchen. Even bijkomen van het gehobbel tijdens het rijden. Vervolgens weer een stukje verder rijden en we stopten onderaan een enorme rotsformatie. Na een pittige en behoorlijk steile klim, en een kwartier verder stonden we in grot met grottekeningen van (zo zeggen ze) 13.000 jaar oud. Door middel van deze grottekeningen kon je zien welke dieren er in dat gebied leefden en op die manier wisten de jagers van toen precies waar ze naar op zoek waren, welk gif ze nodig hadden, enz. Giraffes, zebra’s, antilopen, jaguars, mensen… Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet. Ook is er een kleine afbeelding van een vrouw te zien bij de ingang van de grot. Maar deze kan je alleen zien in de schaduw! Dus je moet je hand ernaast houden of iets anders en dan komt de afbeelding tevoorschijn. Ze zeggen dat deze schaduwtekening de grot beschermde tegen het gevaar van buitenaf en het had volgens mij ook iets met de goden te maken. Tot de dag van vandaag weten ze nog niet waarmee de tekening gemaakt is en wat ervoor zorgt dat je het alleen in de schaduw ziet.
Maargoed, ik had wel een paar minuten nodig tot ik van al dit moois kon genieten. Iedereen die mij en mijn conditie kent, zal dit vast wel begrijpen.

Op de terugweg en ook terwijl we aan het rijden waren stopte onze gids soms om ons te vertellen over bloemen en planten die we tegenkwamen. Zo was er een plant met roze bloemen (devils nogwat) die je kon gebruiken als body lotion zodra je er een beetje water aan toevoegde. Dus hij gaf ons allemaal een stukje, water erbij, goed ermee in je handen wrijven en smeren maar! De plant is verder geurloos en het trekt binnen enkele seconden in je huid, voelt babyzacht en het plakt niet. Ook kwamen we een soort tomaatjes tegen, zagen er echt uit als doodnormale tomaatjes. Maarr, zodra je er een opeet ben je binnen 3 dagen dood. Hij vertelde wel dat stel, je komt een keer in de bush vast te zitten en je hebt heel erg kiespijn, deze giftige tomaatjes nog wel eens van pas zouden kunnen komen. Je moest gewoon een paar druppels op de tand doen en binnen een paar uur zou de tand afsterven, alleen opletten dat je het niet doorslikte. Verder nog familie van lavendel en basilicum tegengekomen, hoewel t er niet op leek, maar de geur was wel hetzelfde. En zo nog veel meer van dit soort leuke en interessante weetjes.

Na de grot zijn we richting een klein, oud dorpje gegaan waar we het stamhoofd zouden ontmoeten. Een hele gezellige man van 78 die ons van alles vertelde over zijn leven. De huid van een jaguar (als ik het me goed herinner) die hij droeg was van een jaguar die hij probeerde te doden omdat het zijn vee opat. Helaas ging dit niet al te best, de jaguar kreeg hem te pakken. Maar hij is gered door een man die de jaguar heeft neergeschoten. Diezelfde man heeft hem naar het ziekenhuis gebracht waar hij weer volledig is genezen. Hij heeft alleen nooit geweten wie die man is, zodra hij wakker werd was deze man al weer weg. Dus door het verhaal aan zo veel mogelijk mensen te vertellen hoopt hij dat hij er ooit achter komt wie deze man is, zodat hij hem kan bedanken voor het redden van zijn leven. We spreken hier wel over meer dan 50 jaar geleden. Ook vertelde hij dat hij veel heeft meegebouwd aan allerlei wegen en dammen in Matopos. En nog een goed verhaal over een paar neushoorns die hij van zijn baas naar Matopos moest brengen, om daar de populatie neushoorns op te bouwen. Dit alles natuurlijk niet verstaanbaar voor ons, maar onze gids vertaalde alles.
Daarna werden we buiten getrakteerd op een traditionele dans door de bewoners en na veel thank you en goodbye zijn we snel doorgegaan naar Rhodes Grave. We moesten opschieten omdat dit niet gepland was. Aan het begin van de dag mochten we kiezen of we naar het dorpje wilden of naar Rhodes Grave, maar uiteindelijk hadden we dus genoeg tijd over om ook nog die laatste te bezoeken. Alleen de zon was al aan het ondergaan, dus daar gingen we met 100 km/h, achterop de truck. Ik ben goed uitgewaaid gisteren zullen we maar zeggen. Net op tijd aangekomen bij Rhodes Grave (voor meer info moet je maar even op internet zoeken) en snel naar boven geklommen voor ons 360 degrees view over het hele omliggende gebied. Waaauw! Wat was dat mooi. Dit is dus de plek waar de stichter van Rhodesia, Cecil John Rhodes, begraven ligt. Helaas geen typisch Afrikaanse zonsondergang, daar was het te bewolkt voor. Maar nog steeds prachtig.

Rond half 7 weer terug naar Chipangali, een rit van anderhalf uur (denk ik zo, het was lang in ieder geval). Ietwat frisjes wel, maar mn dag kon niet meer stuk. Na een ontzettend laat diner snel naar mijn cabin, mijn babies klaarmaken voor de nacht en zelf ook snel mn bed in!

Ik heb er trouwens nu 4, 1 kuiken en 3 parelhoentjes. Het kuikentje is al wat ouder, daarom kunnen de kleintjes van hem/haar leren hoe je moet eten en drinken. Ze doen het al heel goed en t is een gezellige boel daarbinnen. Gelukkig slapen ze ook goed, bonus voor mijn eigen rust ;)

Maandag 28 maart

Helaas vandaag weer twee vrijwilligers die naar huis zijn gegaan. Dus nu weer een privé cabin de komende week. Verder lekker genieten van een vrij dagje. Alleen baby’s doen, maar dit gaat ondertussen zo gemakkelijk, dat is zo gedaan. Vanochtend een extra lekker ontbijt gehad omdat het Pasen is, en verder wat lezen, niks doen.. Geen probleem! Ik had het wel nodig na afgelopen week. Zeker met het weer nu, elke dag rond de 30 graden komende week. Pffff, wish me luck.

Liefs,

Esther